Μεσημέρι Παρασκευής δύο νεαρά παιδιά 15-16 χρονών μιλάνε στο τηλέφωνο έξω από το κτήριο των Ιταλικών Στρατώνων με κάποιο κοντινό τους πρόσωπο «ερχόμαστε, είμαστε έξω από το καμένο κτήριο» αναφέρει ένα από τα δύο παιδιά.
Οι Ιταλικοί Στρατώνες, το κτήριο της οδού Τζανακάκη που κτίστηκε στα 1884-1885 ως στρατώνας “Μετζιδιέ” και αρχικά φιλοξένησε οθωμανικά στρατεύματα, στη συνέχεια μετατράπηκε σε ιταλικό στρατώνα.
Εκεί εγκαταστάθηκαν ελληνικές στρατιωτικές δυνάμεις μετά την Ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα, εκεί φιλοξενήθηκε η Στρατολογία, εκεί λειτούργησε για κάποια χρόνια Παράρτημα του Πολεμικού Μουσείου Αθηνών.
Το κτήριο που το 1980 χαρακτηρίστηκε ως ένα από τα κτήρια “έργα τέχνης” της πόλης των Χανίων.
Το κτήριο που έχει συνδεθεί με την ιστορία τούτου του τόπου χρησιμοποιήθηκε για πολιτικούς λόγους, ερειπώθηκε, εγκαταλείφθηκε, κόλλησε στα “γρανάζια” της γραφειοκρατίας.
Το κτήριο που από έργο τέχνης έγινε το… «καμένο κτήριο».
Αναρωτιέμαι, αυτή την πόλη θέλουμε να παραδώσουμε στους νεότερους Χανιώτες; Μία πόλη με ιστορία που χάνεται; Μία πόλη με εγκαταλελειμμένα κτήρια; Μία πόλη με “θα”;
Στο τέλος, ο καθένας από εμάς, κρίνεται για αυτά που κάνει ο ίδιος όχι για αυτά που δεν κάνουν οι άλλοι.
Πολύ σωστά κ. Τωμαδάκη! Στο τέλος, ο καθένας από εμάς, κρίνεται για αυτά που κάνει ο ίδιος όχι για αυτά που δεν κάνουν οι άλλοι. Δεν αναφέρεστε σε κάποιο άλλο γνωστό κτήριο “έργο τέχνης” και αυτό της πόλης των Χανίων που όλα δείχνουν ότι θα έχει την ίδια ακριβώς κατάληξη, δεδομένου ότι και σε αυτό υπάρχουν σήμερα οι ίδιοι ακριβώς κίνδυνοι ασφαλείας που τελικά έκαναν τους Ιταλικούς Στρατώνες ένα “καμένο κτήριο”. Ευτυχώς, έχει υπάρξει η κατάλληλη μέριμνα για αυτό το άλλο γνωστό κτήριο και πλέον από μέρα σε μέρα αναμένονται εξελίξεις, μια εκ των οποίων αναμένεται να είναι η οριστική Εκκένωση.
Τελικά τι έγιναν, που πήγαν εκείνα τα χρήματα, το ποσό των έξι εκατομμυρίων, που εξαγγέλθηκαν από τον τότε Χανιώτη Υπουργό χωρίς την ύπαρξη μελέτης και αξιολόγησης, μην τυχών και πουν ότι δεν πήρε θέση και δεν έκανε τίποτα και που δήθεν ήταν έτοιμα προς εκταμίευση άμεσα και ήταν διαθέσιμα προς άμεση αποκατάσταση τών ζημιών αλλά δεν έφτασαν ποτέ επειδή αμφισβητήθηκαν από άλλη Χανιώτισα Βουλευτή, ίσως επειδή αυτή η υπόσχεση δόθηκε μετά από απόφαση τής στιγμής και στο… “πόδι” απλά και μόνο για κατευνασμό του κοινού αισθήματος των συντοπιτών του;
Και φτάσαμε σήμερα, πέντε χρόνια μετά, να είναι σημείο συνάντησης με το προσωνύμιο… «καμένο»!
Ποιος λοιπόν από τους δύο πρέπει να ντρέπεται για αυτήν την κατάληξη στήν… “γενέτειρα” πόλη του περισσότερο, αυτός που τα έταξε και δεν τα έδωσε εγκαίρως ή αυτή που τα έκοψε και δεν έφτασαν;