Ρέκβιεμ;

Eρχονται φορές στη ζωή σου που λες είναι οι στιγμές πιο βαριές από τον ίσκιο μου.
Κάπως έτσι νιώσαμε με την γυναίκα μου όταν κατέληξε ο ξάδερφός της Ανδρέας Κουτσουδάκης στη Νέα Υόρκη από Covid 19.
Hταν τέτοιο το βάρος εκείνων των στιγμών που δύσκολα άνθρωπος μπορεί να σηκώσει.
Πρέπει να τις σηκώσει, όμως, για να συνεχίσουμε στα Χανιά να εφαρμόζουμε τα μέτρα, να αρθούμε στο ύψος της ατομικής ευθύνης, να διασταυρώσουμε μόνον ένα βλέμμα ο ένας με τον άλλο για ν’ αντέξουμε το βάρος της πρωτόγνωρης ευθύνης.
Ο Ανδρέας αγαπούσε τον τόπο του, τα Χανιά, είχε σπίτι εδώ, φίλους, συγγενείς, ερχόταν κάθε καλοκαίρι ως θεία μετάληψη ζωής.
Θυμούμαι όταν πρωτοπαντρεύτηκε και ζούσε η μάνα του και πέρναγα έξω από το σπίτι, πάντα να με φωνάζει για να με φιλέψει.
Αυτό δεν μπορώ να το ξεχάσω ποτέ, γιατί ήταν μια διδαχή ζωής· ο άνθρωπος με τον συνάνθρωπο.
Και ύστερα, στο κάμα του καλοκαιριού, τον Αντρέα εύθυμο, ευδιάθετο, ομιλητικό να μιλά για την Αμερική και την Ελλάδα.
Eνας Ωκεανός μας χώριζε πάντα που τον έφερνε κοντά…
Eρχονται φορές που και οι δημοσιογράφοι ζορίζονται να γράψουν αλλά πρέπει να το κάνουν για να μεταδώσουν το βασικό μήνυμα “ΜΕΙΝΕΤΕ ΣΠΙΤΙ”.