«Τους είδα να ξεπελεκούν τα ζυγάλετρα και να στομώνουν τις σκαλίδες. Τους είδα να κάνουν συζευξιές, να καματερεύουν τις ματζιέτες, να κρεμνούνε στον μπέτη τους το σποροσάκουλο, να κάνουν το Σταυρό τους (στ’ όνομα του Θεού), να ρίχνουνε τα σπορικά στα σπλάχνα της γης. Τους είδα να αναμαζώνουν στις χαλέπες, τους τροχάλους και στα κατωμέρια, να καίνε βάτους και να μαζώνουν ροδίκια από τις αυλακιές. Τους άκουσα να σιγοτραγουδούνε στις πλαγιές και να μιλάνε με τα ζευτικά τους την αρχέγονη ελληνική μας γλώσσα»… Από το βιβλίο του μακαριστού μητροπολίτη Κισσάμου και Σελίνου Ειρηναίου Γαλανάκη “Στοχασμοί από την Αγία Σοφία” (Αθήνα 1991).
Απλός, λόγω κορωνοϊού, ο φετινός εορτασμός της Αγίας Σοφίας, προστάτιδος του ομώνυμου Κοινωφελούς Ιδρύματος, που δημιούργησε στον ομφαλό του Αποκόρωνα, στις Γαλανιανές Χαλέπες, ο εκ Νεροχωρίου ορμώμενος Αγιος, στη λαϊκή συνείδηση, Ειρηναίος Γαλανάκης ο Χριστιανός. Καμιά επιπλέον εκδήλωση πέραν του εσπερινού που τέλεσαν, όπως κάθε χρόνο, στον αύλειο χώρο του εκκλησακιού, τα εγκαίνια του οποίου έγιναν τον Σεπτέμβρη του 1975, οι παπάδες του Αποκόρωνα, την παραμονή της Χάρης της, δύοντος του ηλίου. Ωσεί παρών σ’ αυτόν, όπως και στο μνημόσυνο που ακολούθησε ο Παππούς, ευλογών και αγιάζων πάντας ημάς, αλλά και το Ιδρυμα και το Ινστιτούτο Επαρχιακού Τύπου που συνυπάρχουν και συμπορεύονται αρμονικά τα τελευταία χρόνια.
Τον είδα, δεκάχρονο παιδί να μαζώνει μαχαιρίδες στα μέρη ετούτα, άνοιξη καιρού, για να κάνει το στεφάνι του Λαζάρου… Τον είδα νέο στα είκοσι, ντάλα μεσημέρι, Ιούλη μήνα να χτίζει τοίχους στην αποκάτω μπάντα για να συγκρατήσει τα χώματα. Τον είδα καλόγερο πια, γύρω στα 40 του, παραμονή της Αγίας Σοφίας, ν’ αναθιβάλει στο μυαλό του, το τάξιμο της μάνας του, ένα εκκλησάκι στη μνήμη της. Τον είδα στα 96 του χρόνια, μετά την παραίτησή του από τον επισκοπικό θρόνο, χειμώνα καιρό, να κοιτάζει τις χιονισμένες Μαδάρες… Τον είδα…
Σε δημόσια θέα…
Μια τέτοια μέρα είναι ωραίο για να πεθαίνεις/ όμορφα κι όρθια σε δημόσια θέα/ με λένε Παύλο Φύσσα από τον Περαία/ Ελληνας κι ό,τι συνάδει αυτό όχι μια σημαία/ μελανοχίτωνος, γόνος του Αχιλλέα και του Καραϊσκάκη/ κι αν όντως ξέρω κάτι είναι πως γεννήθηκα ήδη/ με δύο καταδίκες βαριές φορτωμένες πάνω στην πλάτη/ δυο φτερά από μένα πάνω στο σώμα μου ραμμένα […] Τραβάει ο καθένας, μάγκα μου, τα ζόρια του/ και κουβαλάει τα ζόρια του/ και κουβαλάει τον δικό του σταυρό/ τι με ρωτάς πώς περνώ, τι να σου πω/ δόξα τα λεφτά έχουμε αδερφό». Από το τραγούδι του Παύλου Φύσσα “Ζόρια” (Δίσκος “Ηλιοκαψίματα”, 2012).
18 Σεπτεμβρίου 2013… Ο ράπερ Παύλος Φύσσας (καλλιτεχνικό όνομα Killah P.) δολοφονείται «σε δημόσια θέα» από τον Γεώργιο Ρουπακιά, μέλος της Χρυσής Αυγής, αφού δέχεται τραύματα από μαχαίρι και στην καρδιά. Ο ίδιος, ενώ έχει ακόμη τις αισθήσεις του, υποδεικνύει στους αστυνομικούς τον δράστη της επίθεσης, ο οποίος στη συνέχεια συλλαμβάνεται και ομολογεί την πράξη του. Ομόθυμη η καταδίκη από τα πολιτικά κόμματα του λεγόμενου συνταγματικού τόξου και… από τη Χρυσή Αυγή που αποποιείται οποιαδήποτε ευθύνη. Ωστόσο η ιατροδικαστική έκθεση δεν αφήνει καμία αμφιβολία ότι οι μαχαιριές του Ρουπακιά ήταν επαγγελματικές και εν ψυχρώ… Σαν να ήταν χθες! Από τότε μέχρι σήμερα το σύνθημα “Ο Παύλος ζει/ τσακίστε τους ναζί” ακούγεται όλο και πιο δυνατά να δονεί τη χώρα, που πορεύεται, σαν “τρελοβάπορο”, όπως πορεύεται…
«Μετά από 5,5 βασανιστικά χρόνια δικαστικής διαδικασίας, κατά την οποία δεχθήκαμε έως και ύβρεις και απειλές από την πλευρά των κατηγορουμένων, εμείς, η οικογένεια του Παύλου Φύσσα αναμετρηθήκαμε κατά πρόσωπο με το τέρας του ναζισμού και σταθήκαμε όρθιοι. Η ώρα της απόφασης έφτασε, 7 Οκτωβρίου 2020 και ώρα 11.00. Επτά μαρτυρικά χρόνια από τη δολοφονία του Παύλου, για εμάς η συνολική καταδίκη της ηγεσίας της εγκληματικής οργάνωσης “Χρυσή Αυγή” είναι μονόδρομος». Αυτά απ’ την Οικογένεια του Παύλου Φύσα, τη Μάγδα, τον Παναγιώτη και την Ειρήνη. Συνυπογράφουμε άπαντες. Όλοι όσοι αισθανόμαστε Έλληνες, γόνοι του Αχιλλέα και του Καραϊσκάκη, συνυπογράφουμε. «Μια τέτοια μέρα είναι ωραία» για ν’ ανασταίνεσαι «όμορφα κι όρθια σε δημόσια θέα», Παύλο Φύσσα απ’ τον Περαία!
