Στο πλαίσιο των Γ’ Χαραλαμπείων, των Χαραλαμπείων 2019, της μεγάλης αυτής πρωτοποριακής και πολυεπίπεδης, πολυήμερης γιορτής που διοργανώνει η “πολυπληθέστατη” ενορία του Αγίου Χαραλάμπους Λενταριανών Χανίων, πρωτοστατούντος του πρωτοσύγκελλου της Μητρόπολης Κυδωνίας και Αποκορώνου εφημερίου της, αρχιμανδρίτη Δαμασκηνού Λιονάκη, και οι «βραβεύσεις συνταξιοδοτηθέντων διδασκάλων και καθηγητών διά την προσφοράν των εις την παιδείαν και την εκπαίδευσιν των νέων μας», την περασμένη Τετάρτη, 30 Ιανουαρίου, ανήμερα της εορτής των Τριών Ιεραρχών. Διά χειρός του οικείου μητροπολίτη Δαμασκηνού Παπαγιαννάκη η απονομή των “ευαρεσκειών” σε 100 περίπου δασκάλους που “λευκάνθησαν” στην έδρα της Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Μέχρι δακρύων σε κάποιες περιπτώσεις η συγκίνηση εντός του κατάμεστου από κόσμο ναού. Χείμαρρος οι αναμνήσεις από τα χρόνια της Δασκαλοσύνης. Μνεία παρελθούσων ημερών… Και ρεμβασμός της Ημέρας των Τριών Ιεραρχών, στα “πηγαδάκια” που… ανοίχτηκαν στον αύλειο χώρο της εκκλησίας. Ρεμβασμός Δασκαλοσύνης γενικότερα…
«Σε χρόνια δύσκολα, με μέσα πενιχρά, ο δάσκαλος έσκυβε με αγάπη πάνω απ’ τα κεφαλάκια των μαθητών του… Ορεινά χωριά, σχολεία παγωμένα και παιδάκια που περπατούσαν χιλιόμετρα καθημερινά με αντίξοες καιρικές συνθήκες για το σχολειό τους… Κι ο δάσκαλος, γονιός και παιδαγωγός, αγκάλιαζε με αγάπη τα ταλαιπωρημένα φτωχά μαθητόπουλα και με αίσθηση καθήκοντος και σοβαρότητα, εμφυσούσε στην ψυχή τους την αγάπη για γνώση. Αυτοί οι μαθητές δεν λησμόνησαν τους δασκάλους των». Τα που είπε, μεταξύ των άλλων, η γνωστή φιλόλογος και παραγωγός ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών εκπομπών Βίκυ Κόλλια μιλώντας στην προαναφερθείσα εκδήλωση. Απόλυτα δικαιολογημένη η “μεταδοτική” συγκινησιακή της φόρτιση – δάσκαλος και δασκάλα, ο Τάσσος Κόλλιας και η Ευαγγελία Καμαριανάκη, οι γονείς της.
Δεν το συζητώ ότι από τη “λίστα” των συνταξιούχων δασκάλων και καθηγητών που βραβεύτηκαν στο πλαίσιο των Χαραλαμπείων, έλειπαν πολλά ονόματα κι εντελώς αυτά των νηπιαγωγών. Αυτό όμως δε μειώνει την αξία και τη σημασία του εγχειρήματος, άλλωστε “έχουν γνώση οι φύλακες”, και… επιφυλάσσονται. Αυτά και με την επισήμανση ότι κάθε δάσκαλος και η ιστορία του…
Τ’ ανύπαρκτα μαξιλάρια ο σταυρός τους
«Ακούω πως στη Νέα Υόρκη/ στη γωνιά του 26ου Δρόμου και του Μπροντγουαίη/ ένας άνθρωπος στέκει κάθε βράδυ τους μήνες του χειμώνα/ και στους άστεγους, που συνάζονται κει πέρα,/ άσυλο για τη νύχτα βρίσκει παρακαλώντας τους διαβάτες./ Μ’ αυτό, ο κόσμος δε θ’ αλλάξει/ οι σχέσεις των ανθρώπων δε θα καλυτερέψουν/ η εποχή της εκμετάλλευσης δε θα συντομευτεί./ Ωστόσο, μερικοί άνθρωποι έχουνε άσυλο για μια νύχτα/ δε θα τους δέρνει για μια νύχτα ο άνεμος/ το χιόνι που γι’ αυτούς προοριζόταν στο δρόμο θε να πέσει./ Μην αφήσεις ακόμα το βιβλίο που διαβάζεις, άνθρωπε./ Μερικοί άνθρωποι έχουνε άσυλο για μια νύχτα/ δε θα τους δέρνει για μια νύχτα ο άνεμος/ το χιόνι που γι’ αυτούς προοριζόταν, στο δρόμο θε να πέσει./ Αλλά μ’ αυτό, ο κόσμος δε θ’ αλλάξει/ οι σχέσεις των ανθρώπων δε θα καλυτερέψουν/ η εποχή της εκμετάλλευσης δε θα συντομευτεί». Μπέρτολτ Μπρεχτ “Νυχτερινό άσυλο” (Μετάφραση: Μάριος Πλωρίτης).
Και το παραπάνω ποίημα, ένα ποίημα που γράφτηκε το 1931, στον νου μου, τις προάλλες, όταν διάβασα το ιδιαίτερα αισθαντικό σχόλιο του δημοσιογράφου της εφημερίδας μας Δημήτρη Μαριδάκη (βλ. “Χ.Ν.” 31 Ιαν., σελ. 3) με τίτλο «“Αθέατοι” άστεγοι». Μαζί μ’ αυτό κι ένα δικό μου με τίτλο “Προσευχή”: «“Ιησούς Χριστός νικά/ κι όλα τα κακά σκορπά”./ Τρεις φορές, κάθε βράδυ,/ πριν να κοιμηθεί,/ το λέει ένας άστεγος/ σταυρώνοντας/ το ανύπαρκτο μαξιλάρι του./ Ερχεται η νύχτα…»
Οσο περνούν τα χρόνια τόσο πληθαίνουν οι “αθέατοι” άστεγοι που σταυρώνονται (στην παθητική φωνή το ρήμα) στ’ ανύπαρκτα μαξιλάρια τους!
