Reportage και reporters

Η ΕΙΚΟΝΑ ανήκει στην τηλεόραση, ο λόγος περισσότερο στην εφημερίδα!
ΟΙ ΠΡΟΣΦΑΤΕΣ φυσικές καταστροφές σε Σύμη, Μάνδρα, Πέραμο κ.λπ., μάλιστα αφήνοντας ασυνήθιστα πολλούς νεκρούς, ανέδειξαν την αμεσότητα και αποτελεσματικότητα που έχει ένα καλό ρεπορτάζ: οι φωτογραφίες, τα βίντεο, κυρίως ο τρόπος και ο χρόνος λήψης τους είναι αυτά που προβάλλουν εντονότερα ένα θέμα προκαλώντας το άμεσο ενδιαφέρον των πολιτών, την κατακραυγή τους και την κινητοποίηση των ιθυνόντων.
ΣΕ ένα “ζωντανό” (live) ρεπορτάζ πλεονεκτεί η τηλεόραση με την εικόνα και τα σύντομα σχόλια. Η εφημερίδα έπεται με τα δικά της λεπτομερέστερα και εγκυρότερα σχόλια.
ΚΙ ΑΥΤΟ, επειδή η εικόνα (βίντεο, φωτογραφία) αναδεικνύει προς στιγμήν την κυριαρχία του συναισθήματος πάνω στη λογική και στη γνώση. Κάτι που επιδιώκει η τηλεόραση για λόγους τηλεθέασης. Αντίθετα, η “περιγραφική” παρουσίαση κι ο σχολιασμός στην εφημερίδα έπονται χρονολογικά και απευθύνονται στη λογική και την κρίση του πολίτη. Eτσι ο πολίτης είναι σε θέση να διαμορφώσει άποψη. Κάτι που επιδιώκουν και η τηλεόραση και η εφημερίδα.
Η ΜΝΗΜΗ (εικόνα) και η κρίση (επεξεργασία πληροφοριών) καλούν τον πολίτη να αποβάλλει ό,τι περιττό του “προσφέρεται” για να μείνουν, γυμνά η αλήθεια και καθαρά τα συμπεράσματά του. Αυτή είναι η δύναμη και η αποστολή μιας σωστής “ενημέρωσης”.
ΜΕΣΑ σε ένα τέτοιο περιβάλλον (εικόνων, δημοσιογραφικών σχολίων) που συνήθως κυριαρχείται από την “άχρηστη και περιττή πληροφόρηση” (διαδίκτυο), αλλά και από την “πολιτική-θέαμα/ψέμα”, τα ερωτήματα για σωστά ρεπορτάζ είναι- και θα παραμένουν- πολλά και ζωτικά.
ΠΙΟ παλιά, για τη δημιουργία ενός ρεπορτάζ υπήρχαν δύο: ο δημοσιογράφος των ερωτήσεων/σχολίων και ο φωτορεπόρτερ των σχετικών (αλλά δυνατών) φωτογραφιών… Σήμερα με την τεχνολογία και τα ποικίλα social media, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά μια τοπική εφημερίδα, οι δυο (δημοσιογράφος-φωτορεπόρτερ) συνυπάρχουν σε ένα πρόσωπο, και με ένα “εργαλείο”.