Τις ημέρες αυτές το δημοσιογραφικό επάγγελμα περνάει τον δικό του “Γολγοθά” , είναι αντιμέτωπο με τις προκλήσεις της καθημερινότητας αλλά και με την ανάγκη της επιβίωσης που έχει γίνει πιο ισχυρή από ποτέ! Για όλα αυτά ανοίγουμε συζήτηση με συναδέλφους δημοσιογράφους από τοπικά ΜΜΕ που, συνεχίζουν να βγαίνουν στον δρόμο, εκεί που υπάρχει ρεπορτάζ για κάλυψη, εκεί που πρέπει να αναζητήσεις την είδηση. Τοπικά ΜΜΕ και ανταποκριτές, που δεν εγκαταλείπουν τη “μάχη” της ενημέρωσης.
ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΞΗΡΟΥΧΑΚΗ: «Με ψυχραιμία…»
«Προσπαθώ να αντιμετωπίζω την όλη κατάσταση με ψυχραιμία, χωρίς πανικό» μας λέει η Ευαγγελία Ξηρουχάκη που από το 2004 εργάζεται ως δημοσιογράφος στη «Νέα Τηλεόραση Κρήτης». Οπως ο καθένας από εμάς η Ευαγγελία ανησυχεί όταν πρέπει καθημερινά να πάει στο χώρο εργασίας, να βγει στο δρόμο, να πάρει συνεντεύξεις , να επιστρέψει στο κανάλι και να μοντάρει τα θέματα της… «Η καθημερινότητα μας έχει αλλάξει, έχουν προστεθεί σε αυτήν τα γάντια, τα αντισηπτικά και η μεγάλη ανησυχία μήπως κολλήσω και μεταφέρω τον ιό στους δικούς μου ανθρώπους στο σπίτι. Για αυτό και έχω μπει σε μια δική μου “καραντίνα” μετά τη δουλειά, βάζοντας τα ρούχα αλλού, χρησιμοποιώντας και πάλι αντισηπτικά, αποφεύγοντας κάθε κοντινή επαφή με τους γονείς μου… Θεωρώ τον εαυτό μου φορέα έτσι ώστε να μπορώ να προστατέψω αποτελεσματικά τους άλλους» αφηγείται.
ΤΑ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ
Την καλούμε να θυμηθεί περιστατικά ιδιαίτερα όλο αυτό το διάστημα από τις επαφές της με τον κόσμο. «Μου είναι δύσκολο να ξεχάσω το τηλέφωνο μιας τηλεθεάτριας στον σταθμό ότι είδε στο σούπερ μαρκετ μια γυναίκα χωρίς μάσκα και χωρίς γάντια που ήταν συγγενικό πρόσωπο αξιωματικού του ΚΕΝΑΠ (όπου είχε αναφερθεί ένα περιστατικό). Μας κατήγγειλε ότι ψώνιζε η γυναίκα αυτή χωρίς μέτρα προστασίας και ότι σίγουρα θα είχε μολύνει όλο το σούπερ μάρκετ και όλους όσους ήταν μέσα… ήταν πανικοβλημένη και επέπληξε και τη γυναίκα. Ήταν ένας τρόπος αντίδρασης. Γενικά ο κόσμος αντιδρά διαφορετικά. Άλλοι είναι προβληματισμένοι πολύ για το τι θα ακολουθήσει μετά την πανδημία, άλλοι αντέδρασαν υπερβολικά από την αρχή έσπευσαν στα σούπερ μάρκετ για να πάρουν προμήθειες μηνών, κυκλοφορούσαν με μάσκες και γάντια μέσα στα αυτοκίνητα τους κ.ά. Υπάρχει φόβος που σε κάποιες περιπτώσεις είναι αδικαιολόγητος!
Η ίδια περιμένει να δει αν μετά το τέλος αυτής της πανδημίας «θα διεκδικήσει ο κόσμος ένα καλύτερο Εθνικό Σύστημα Υγείας», ενώ για την επόμενη μέρα στα Χανιά σχολιάζει: «Μια κατάρρευση του τουρισμού θα προκαλέσει έκρηξη της ανεργίας και ενδεχομένως πρωτόγνωρες καταστάσεις, γιατί αυτό θα φέρει μειώσεις μισθών, πλήρη καταπάτηση των εργασιακών δικαιωμάτων κ.λπ. Επομένως αν δεν δοθεί από το κράτος αποζημίωση σε όσους πλήττονται θα δούμε ένα ντόμινο αρνητικών εξελίξεων σε όλους τους τομείς».
Καταλήγοντας, η Εαγγελία παρατηρεί ότι «αυτή η πανδημία δείχνει στις κοινωνίες την ουσία ενος υγειους εθνικού συστήματος υγείας. τί σημαίνει στελέχωση και εξοπλισμός, διαθέσιμα κρεβάτια ΜΕΘ και εκπαιδευτικά σεμινάρια στους γιατρούς, ώστε ο πληθυσμός αντί να απομονώνεται σε καθεστώτος φόβου, να ξέρει ότι αν νοσήσει δεν είναι καταδικασμένος στην προσωπική του ευθύνη.»
ΕΥΤΥΧΙΑ ΠΕΝΤΑΡΑΚΗ: «Αόρατος εχθρός…»
Εχει εργαστεί για χρόνια ως απεσταλμένη του τηλεοπτικού STAR σε εμπόλεμες ζώνες, σε περιοχές που έγιναν τρομοκρατικά κτυπήματα, σεισμούς, ναυάγια, αναταραχές στην Ελλάδα αλλά και τον κόσμο. Τα τελευταία χρόνια έχει επιστρέψει στον τόπο καταγωγής της και σήμερα εργάζεται ως ανταποκρίτρια στον τηλεοπτικό σταθμό OPEN αλλά και ως ραδιοφωνικός παραγωγός στο “Γαύδος FM”.
«Έχω περάσει δύσκολες στιγμές αλλά αυτό είναι πρωτόγνωρο και δεν πίστευα ποτέ ότι θα το ζούσα» μας λέει λίγο πριν μπει στο studio για την εκπομπή της. «Σε ένα πόλεμο ξέρεις από πού να φυλαχθείς. Εδώ δεν ξέρεις από πού θα έλθει ο εχθρός, ο οποίος είναι αόρατος και μπορεί να σε προσβάλλει όχι από κάποιον ξένο αλλά από τον άνθρωπο σου, το σύντροφο σου, τον συγγενή, τον φίλο σου», αναφέρει και προσθέτει: «από την άλλη δεν γίνεται να μην βγούμε έξω, να μην πάμε στη δουλειά μας και θεωρώ υποχρέωση του δημοσιογράφου να είναι στο καθήκον και να ενημερώνει σωστά. Αν ανησυχούν οι δικοί μου; Φυσικά αλλά ξέρουν ότι είμαι ταγμένη σε αυτή τη δουλειά και ότι αν σταματούσαν όλοι οι δημοσιογράφοι να δουλεύουν εγώ θα ήμουν η τελευταία. Γιατί αγαπώ και τιμώ το επάγγελμα αυτό. Το καταλαβαίνουν, αλλά εγώ είμαι η φοβισμένη μήπως κολλήσω και τους κολλήσω…».
ΧΡΕΟΣ…
Με την κάμερα του ΟPEN στο δρόμο η Ευτυχία έχει αντιμετωπίσει διάφορα… αξιοπερίεργα συμβάντα αυτές τις ημέρες. «Όταν πήγα στην πλατεία Δημοτικής Αγοράς βρήκα ανθρώπους να κάθονται αμέριμνοι στα παγκάκια. Τους ρώτησα για τις απαγορεύσεις και… άκουσα τα πάντα. Άλλος μου είπε “σιγά μην μείνω σπίτι”, άλλος πως “αυτά είναι συνωμοσίες” άλλος πως “εγώ είμαι χειμερινός κολυμβητής και δεν θα πάθω τίποτα”. Τρόμαξα με αυτά που άκουσα από διαφορετικούς ανθρώπους. Σε ένα άλλο συμβάν πάλι κάποιος πλησίασε τον οπερατέρ μου σε απόσταση που… πιο κοντά δεν γίνεται, χωρίς να πάρει καμία προφύλαξη για να του πει κάτι! Μετά κυριολεκτικά λουστήκαμε με οινόπνευμα και αντισηπτικό!»
Η δημοσιογράφος δεν κρύβει την ανησυχία της για το αύριο. Τι θα γίνει με τον τουρισμό και τους χιλιάδες κόσμο που δουλεύουν εκεί, τι θα γίνει με τους εργαζόμενους σε όλους τους κλάδους, τους επαγγελματίες . Όσο για τον αν θα αφήσει κάτι θετικό αυτή η κρίση που βιώνουμε η Ευτυχία Πενταράκη πιστεύει πως «ίσως γίνουμε πιο σοφοί όχι μόνο εδώ αλλά παγκοσμίως. Ίσως αναθεωρήσουμε κάποιες πρακτικές και κάποια πιστεύω μας, ο τρόπος που διαχειριζόμαστε καταστάσεις να γίνει διαφορετικός. Να σκεφτόμαστε περισσότερο τους διπλανούς μας και όχι μόνο τον εαυτό μας. Και για το τέλος να μην απογοητευόμαστε, να πιστεύουμε ότι θα τα καταφέρουμε γιατί θα τα καταφέρουμε και ο άνθρωπος θα βγει νικητής από αυτήν την μάχη αλλά θέλω να πιστεύω και πιο σοφός!».
Και η εμπειρία του υπογράφοντος…
Το διαρκές άγχος να μην κολλήσεις ο ίδιος και να μην τον μεταφέρεις στην οικογένεια σου; Την αγωνία για τους δικούς σου ανθρώπους, γονείς, συγγενείς, φίλους, συναδέλφους; Τα νεύρα για τον υποχρεωτικό εγκλεισμό, τις δυσκολίες στο να κάνεις πράγματα που πριν ήταν θέμα δευτερολέπτων; Την έκδηλη ανησυχία του απλού κόσμου, το «ουφ» των επαγγελματιών που βλέπουν την τουριστική σεζόν να έρχεται αλλά μαζί της να μην φέρνει κανένα, την αβεβαιότητα για το μέλλον των εργαζομένων που φοβούνται για το σήμερα αλλά ακόμα περισσότερο για την επόμενη ημέρα; Τις θεωρίες συνωμοσίας, τα fake news, τις ανακοινώσεις του κ. Τσιόδρα, το… χαμόγελο του Βρούτση, την οργή του Πολάκη, τις φωνές του Άδωνη, τις εκτιμήσεις καταστροφής αλλά και τις λογικές του «όλα πάνε καλά»; Τα προγράμματα εκπαίδευσης εξ αποστάσεως, που μόνο «εξ αποστάσεως» είναι, τα αστυνομικά μέτρα, τους φόβους των υγειονομικών, την ελπίδα για μηδενικά ποσοστά θετικών στον ιό στα Χανιά και μείωση των κρουσμάτων σε όλο τον κόσμο; Την ανάγκη για μια βόλτα στο παλιό λιμάνι χωρίς να έχεις στείλει πρώτα μήνυμα, έναν καφέ κάπου στο κέντρο, μια συνάντηση με γνωστούς και φίλους, μια καλημέρα που να είναι αληθινή και όχι διαδικτυακή; Ολα τα παραπάνω στροβιλίζουν στο μυαλό, κάθε φορά που θα βάλω την “στολή εκστρατείας” με όλα τα παρελκόμενα (κασετοφωνάκι, φωτογραφική μηχανή, κλειδιά κ.ά.), θα πασαλειφτώ με αντισηπτικό ή τσίπουρο Λίπας Ιωαννίνων (δώρο που είχε μείνει σε κάποιο ράφι καθώς έχει τόσο αλκοόλ που δεν πίνεται αλλά είναι ικανό να καθαρίσει κάθε… μικρόβιο) θα βάλω γάντια, θα πάρω το χαρτί ελεύθερης κυκλοφορίας στα χέρια, θα μπω στο αυτοκίνητο, θα κινηθώ προς τα εκεί που υπάρχει ή που πρέπει να βρω θέμα, έχοντας κατά νου τις αποστάσεις, τις κομμένες χαιρετούρες, την αποφυγή συνωστισμού… Και όταν επιστρέφω στο σπίτι να μην ξεχάσω τα παπούτσια πάντα έξω, τα ρούχα και αυτά, κλειδιά, φωτογραφική, κασετοφωνάκι στην απολύμανση, και κατευθείαν στο μπάνιο…
Πώς άλλαξε έτσι η ζωή όλων μας μέσα σε λίγες ημέρες και πόσο θα επηρεάσει την επόμενη μέρα μας; Πράγματα που δεν έχεις χρόνο να σκεφθείς, ίσα που περνάνε από το μυαλό σου, γιατί όπως όλοι έχουμε μάθει πλέον να ζούμε για το σήμερα.
