“Ρεσιτάλ” μπουζουκιού

Οταν ο Χρήστος Νικολόπουλος πιάνει το μπουζούκι, δεν μπορείς να ξεχωρίσεις τα χέρια του απ’ το όργανο. Είναι σαν το ένα να είναι η προέκταση του άλλου και το αντίστροφο. Και σε δευτερόλεπτα, μπορεί να κάνει το μπουζούκι να τραγουδά, να γελά, να οργίζεται, να φωνάζει, να λυπάται, να χαίρεται, να ερωτεύεται…
Ο δεξιοτέχνης του μπουζουκιού έδωσε προχθές το βράδυ   ένα μοναδικό ρεσιτάλ γεμάτο τραγούδια αγαπημένα, στο κατάμεστο Ιστορικό Καφέ “Κήπος”, με αφορμή τα 50 χρόνια καλλιτεχνικής του πορείας.
Τον Χρήστο Νικολόπουλο προλόγισε η πρόεδρος του ελληνογαλλικού συλλόγου Χανίων Στέλλα Κουτσουπάκη, και ο οικοδεσπότης του Ιστορικού Καφέ “Κήπος” Βασίλης Σταθάκης, ενώ εκ μέρους του Δήμου Χανίων, η αντιδήμαρχος Βαρβάρα Περράκη, πρόσφερε στον μεγάλο συνθέτη και δεξιοτέχνη, τιμητική πλακέτα.
Η βραδιά ξεκίνησε με σόλο του Χρήστου Νικολόπουλου και συνεχίστηκε με πασίγνωστα τραγούδια από τον πληθωρικό Βασίλη Λέκκα, την εκφραστικότατη Ζωή Παπαδοπούλου, αλλά και τον ίδιο τον Χρήστο Νικολόπουλο και την χαρακτηριστική λαϊκή φωνή του. Μεσολάβησε μικρό διάλειμμα με τον Σταύρο Ψαρουδάκη στο τραγούδι και τη λύρα και η βραδιά συνεχίστηκε μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες με τον ήχο του μπουζουκιού να ξεχωρίζει και τραγούδια που έγραψαν και γράφουν ιστορία….
Ηταν ένας μαγευτικός Χρήστος Νικολόπουλος και παρά την ενοχλητική φασαρία από μέρος του κοινού, έδωσε τον καλύτερο εαυτό του καταφέρνοντας μάλιστα να κάνει, ακόμα και εκείνους που δεν ήταν και τόσο “φαν” του μπουζουκιού, να υποκλιθούν στο ταλέντο του.
Εκτός από τον Βασίλη Λέκκα και τη Ζωή Παπαδοπούλου, τον Χρήστο Νικολόπουλο πλαισίωνε και μία μικρή ορχήστρα.