Ρίχνουμε νερό στην τρύπα;

Κύριε αντιπεριφερειάρχη,

μετά από τόση διαφήμιση για ένα μεγαλεπίβολο και απαραίτητο για τις γεωργικές καλλιέργειες έργο, είπα να παραβρεθώ στα εγκαίνια του φράγματος Βαλσαμιώτη τον Μάρτιο του 2014. Εκ πρώτης όψεως φαινόταν ένα τεράστιο για την περιοχή έργο, αλλά το ποσό των 41.000.000 -έτσι είχαν ανακοινώσει- υπερβολικά μεγάλο. Μάλιστα κάποιοι ειδήμονες έλεγαν ότι δεν έχει γίνει περίφραξη και φωτισμός, άκρως απαραίτητα, στο έργο για λόγους ασφαλείας.

Μετά τις τσικουδιές και ξεροτήγανα και τις αισιόδοξες ομιλίες για την αγροτική παραγωγή από περιφερειάρχη, αντιπεριφερειάρχη, υπουργό, είπα να το περπατήσω, πριν ολοκληρωθεί η εορταστική ατμόσφαιρα. Από την πρώτη στιγμή διερωτόμουν πού δικαιολογούνται 41 εκατομμύρια. Έβαλαν μεγάλους βράχους- χαράκια και ανάμεσά τους τσιμέντο. Εκοψαν και τις δύο απέναντι βουνοπλαγιές και σφήνωσαν το τοιχείο. Εκαναν τις απαραίτητες ενέργειες με μηχανήματα και μηχανικούς για την σταθερότητα – στερεότητα του εδάφους; Πριν την ανάθεση – προκήρυξη του έργου υπήρξε εγγυητικό ποσό για τη λειτουργικότητα του έργου, ώστε μελλοντικά να ζητηθούν ποινικές ευθύνες;

Πριν φύγουμε είχα μια κακή προαίσθηση ότι όλα ήσαν πρόχειρα και ανεξέλεγκτα πραγματοποιημένα. Περίπου προαισθανόμουν ότι δεν κάνουμε μια τρύπα στο νερό, όπως λέει ο λαός αλλά… θα ρίξουμε νερό… στην τρύπα.

Πολλές φορές γνωστοί και φίλοι μου λένε: Μόνο η δικτατορία έκανε μεγάλα έργα γρήγορα και με μικρό κόστος, γιατί δεν γινόταν από φόβο υπερβάσεις του αρχικού προϋπολογισμού.

Στη χώρα που γεννήθηκε η Δημοκρατία, πρέπει να περιμένομε ακραία καθεστώτα, για να προοδεύσει ο τόπος; Χωρίς εγγυήσεις θα δοθούν τα 500.000 ευρώ που διατέθηκαν πρόσφατα από το κράτος; Θα φέρουν αποτέλεσμα;

Γιάννης Καμηλάκης
συν/χος διδάσκαλος