Κύριε διευθυντά,
με τον όρο αυτόν θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε τη δήλωση του κυβερνητικού εκπροσώπου τις προάλλες -στην προσπάθειά του να υποβαθμίσει το ζήτημα των υποκλοπών που έχει ανακύψει- πως ο λαός δεν νοιάζεται ιδιαίτερα για τον κόσμο των αξιών, αλλά για την κοιλιά και την τσέπη του (όχι αυτολεξεί).
Ξεκινώντας, ας δούμε τι προβλέπει η συνταγματική διάταξη (άρθ. 19 παρ. 1 Σ) που παραβιάζεται από τις υποκλοπές γενικώς: «Το απόρρητο των επιστολών και της ελεύθερης ανταπόκρισης ή επικοινωνίας με οποιονδήποτε άλλο τρόπο είναι απόλυτα απαραβίαστο. Νόμος ορίζει τις εγγυήσεις υπό τις οποίες η δικαστική αρχή δεν δεσμεύεται από το απόρρητο για λόγους εθνικής ασφάλειας ή για διακρίβωση ιδιαίτερα σοβαρών εγκλημάτων».
Τοποθετημένη, λοιπόν, η διάταξη αυτή στο κεφάλαιο των ατομικών δικαιωμάτων, αποτελεί ειδική έκφανση του σεβασμού που η κρατική εξουσία επιβάλλεται να έχει απέναντι στην ανθρώπινη προσωπικότητα.
Ώστε, ένα κράτος δικαίου και ανθρωπισμού, που διαπνέεται και από τις ευρωπαϊκές κατευθυντήριες αρχές και αξίες, είναι απαράδεκτο να δίνει τα μηνύματα που ο κυβερνητικός εκπρόσωπος έστειλε, ακόμη και αν ο λαός πραγματικά αδιαφορούσε για τον αξιακό κόσμο: σε τέτοια περίπτωση μάλιστα, το κράτος θα όφειλε, αντίθετα, να επαναφέρει τον λαό στην ατραπό του πολιτισμού μάλλον, παρά να χαϊδεύει και επικροτεί την τάση του “ζωικού” προσανατολισμού του.
Εξάλλου, είναι και η θρησκεία που μέσα από τα Ευαγγέλια πανηγυρικά διακηρύσσει, διά στόματος αυτού του Ιησού Χριστού, πως «ουκ επ’ άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος…».
Δηλαδή, ναι μεν η αυτοσυντήρηση συνιστά το γήπεδο όπου κάθε φορά δίνεται η μάχη των εκλογών και το κονταροχτύπημα των εκατέρωθεν αντιμαχόμενων ιδεών και προτάσεων είναι εκείνο που κυριαρχεί, όμως δεν θα ήταν επιτρεπτό να απορροφά και μονοπωλεί την ενέργεια των ανθρώπων ζημιώνοντας τον κόσμο των αξιών, όπου τα ατομικά δικαιώματα κατέχουν προέχουσα θέση.
Παρασκευάς Μαμαλάκης
