Ριζίτικο

Λειώνει το ξύλο στη φωθιά… κι εις τσι κορφές το χιόνι…
Λειώνει νιους ορφανού ψυχή… μόνη σ’ τσι πέντε δρόμους… μονάχη κι απροστάτευτη… και καταφρονεμένη.
Χωρίς τση μάνας το φιλί… το χάδι του πατέρα… χωρίς αγάπη και στοργή… χωρίς στα χείλη γέλιο…
Εχει την πίκρα συντροφιά… θρέφεται με το δάκρυ… κι έχει την παραπόνεση… τσι νύχτες μαξελάρι… αλάργο ‘που την αθρωπιά… μακριά ‘που τη συμπόνια…
Μακριά απ’ το βλέμα του Θεού…