∆εν υπάρχει λογική όταν όλοι µας, αυτοδιοικητικοί, πολίτες και οι κάθε αρµόδιοι, επιτρέπουµε να υπάρχουν δρόµοι που καραδοκούν να “κλέψουν ζωές”.
Όσο βαρύ ή υπερβολικό κι αν χαρακτηρίζεται αυτό που αναφέρω, δεν µε απασχολεί διόλου.
Ο δρόµος που οδηγεί στην παραλία του Καλαθά, η Μεγάλη Ευθεία του Καλαθά, όπως την γνωρίζουν οι περισσότεροι, το βράδυ, γίνεται είσοδος “του Άδη”.
Νέοι κάθε ηλικίας, τουρίστες µε το φακό του κινητού τους, ηλικιωµένοι που επιστρέφουν από τη βόλτα τους, βρίσκονται εκτεθειµένοι σε κάθε αυτοκίνητο που διασχίζει το δρόµο. Άλλοτε µε υπερβολική ταχύτητα, άλλοτε φυσιολογικά µε την απαιτούµενη προσοχή και όχι σπάνια οδηγοί που είναι ξεκάθαρο ότι τα έχουν τσούξει…
∆ρόµος µε σηµεία αφώτιστα και ορισµένα σηµεία µε πολύ χαµηλό και αραιό φωτισµό. ∆εν υπάρχει καµία δικαιολογία για την έλλειψη έστω και ενός υποτυπώδους πεζοδροµίου, καµία δικαιολογία για την απουσία φωτισµού ή για τον ελάχιστο όπου αυτός υπάρχει.
Μου είναι αδιάφορο τι λέει ο κάθε ένας που µπορεί να έχει απάντηση για το αν είναι ή όχι ο δρόµος αυτός καρµανιόλα. Αδιάφορο, διότι πέρα από τα πολλά περιστατικά που προσωπικά έχω βιώσει, από άλλα που µου έχουν κουβεντιάσει, το πιο πρόσφατο αφορά στο βράδυ της Κυριακής.
Μόνο εγώ κι ο Θεός γνωρίζουµε… Οδεύω προς Παραλία Καλαθά, το σκοτάδι, σκοτάδι µε όλη τη σηµασία της λέξης, και δεξιά µου, προσπερνώ ένα παιδικό καροτσάκι, το οποίο οδηγούσε ένα άνδρας, ηµίγυµνος, πίσω του ένα κοριτσάκι και πίσω η µητέρα µε µαγιό που κρατούσε στην αγκαλιά της ένα µικρό παιδάκι.
∆ Ε Ν τους Ε Ι ∆ Α Κ Α Θ Ο Λ Ο Υ. Ανατρίχιασα ολόκληρος σταµάτησα, γύρισα πίσω να δω και η εικόνα που πέρασε από το µυαλό µου, απλά δε θέλω να την επαναλάβω έστω και γραπτώς.
Κάντε κάτι, για να µην κλαίµε άδικα ο καθένας για τη δική του ευθύνη. Γινόµαστε εγκληµατίες γιατί φοβόµαστε να χτυπήσουµε το χέρι στο τραπέζι και να κραυγάσουµε: «Θα πράξουµε αυτό που οφείλουµε στη λογική και στην ανθρωπιά… Οι υπόλοιποι βγάλτε το σκασµό».
