∆ρόµος – καρµανιόλα

Είναι αλήθεια (αν παρακολουθήσεις το ρεπορτάζ των τελευταίων ηµερών) ότι οι πολίτες των Χανίων δεν µπορούν να γίνουν τροχονόµοι, γιατί αυτό δεν είναι το mentalite ισορροπίας που έχουµε σε αυτήν την πόλη.
Οι κάτοικοι του Βαµβακόπουλου προσέφυγαν στην Εισαγγελία Χανίων ζητώντας να γίνουν διαγραµµίσεις και διαβάσεις στη λεωφόρο Καζαντζάκη, να γίνουν πεζοδρόµια και να προχώρησουν κάποιες βασικές υποδοµές.
Ζητούν ασφάλεια γι’ αυτούς και τα παιδιά τους.
Ζητούν πολλά;
Κι αν η αύρα στο χαλί, στο κόκκινο χαλί των Βρυξελλών δεν έφτασε µέχρι τα Χανιά, εντούτοις η παρέµβαση της ∆ικαιοσύνης φαίνεται ότι είναι η τελευταία ελπίδα για τους πολίτες στο Βαµβακόπουλο.
Ό,τι δεν λύεται, κόπτεται στον γόρδιο δεσµό.
Κι αν όπως λένε οι χρονικογράφοι της εποχής ο αµαξάς του Γεωργίου Β΄, γνώριζε την τέχνη να σχηµατίζει στον αέρα µε το καµουτσίκι του, το βασιλικό µονόγραµµα, στη ∆ηµοκρατία προέχει η ασφάλεια και η κοινή λογική.
Είναι αυτά δυσεύρετα;
Προφανώς και όχι.
Οι κάτοικοι στο Βαµβακόπουλο ζητούν το αυτονόητο.
Να προστατεύσουν τις ζωές τους.
Αυτό φαίνεται είναι το «θεώρηµα της µη πληρότητας» στα Χανιά.
Κάτι γίνεται λάθος, εδώ και πολύ καιρό.
Έτσι µε τα παχιά λόγια σαν αλογόµυγες, µάθαµε ότι… είναι «πιο σηµαντικό µια εξίσωση να είναι όµορφη, παρά αληθινή».
Γιατί η αλήθεια είναι ότι σε δρόµο- καρµανιόλα όλοι κινδυνεύουν.
Και κάτι τελευταίο.
Ο Γιάννης Λεοντάρης έγραφε: «Όποτε χρησιµοποιούµε λόγια, κάνουµε ζηµιά στον εαυτό µας».