Θυμάμαι τις δημοτικές εκλογές του 1986. Η Νέα Δημοκρατία προσπαθούσε να ξεσηκώσει τον κόσμο να “μαυρίσει” σ’ όλους τους δήμους τους υποψηφίους του ΠΑΣΟΚ και να ψηφίσει, βέβαια, τους δικούς της. Για να τα καταφέρει, κατέβασε πρωτοκλασάτα στελέχη της στους μεγαλύτερους δήμους (Αθήνα, Πειραιά, Θεσσαλονίκη), τους κέρδισε και άρχισε να φωνάζει ότι υπήρχε αναντιστοιχία ανάμεσα στην κυβέρνηση και στη λαϊκή βούληση.
Θυμάμαι και όλες τις επόμενες δημοτικές εκλογές. Πάντα με μία κυβέρνηση και μία αντιπολίτευση να ωρύονται. Αυτό κάνουν οι κυβερνήσεις και οι αντιπολιτεύσεις στην Ελλάδα ως βασική εργασία. Ωρύονται. Μετά, στον ελεύθερο χρόνο τους, νομοθετούν την αύξηση των μισθών και των προνομίων τους, ώστε να μην χρειάζεται να «κάνουν το σ…. τους παξιμάδι» οι βουλευτές, όπως πρόσφατα ακούσαμε. Να ωρύονται, λοιπόν, και να ζητάνε από τον λαό να «στείλει μήνυμα» στις δημοτικές εκλογές. Μήνυμα πως στηρίζει την κυβέρνηση. Ή μήνυμα πως έχει σταματήσει να την στηρίζει, πως θέλει ανατροπή της κυβέρνησης και εκλογές.
Διαβάζω τώρα στις εφημερίδες πως τα επιτελεία της Νέας Δημοκρατίας και του ΣΥΡΙΖΑ ετοιμάζονται πυρετωδώς για τις δημοτικές εκλογές του 2014. Για μία από τα ίδια. Η Νέα Δημοκρατία θέλει να μας πει πως όχι, δεν είναι ψήφος δημοτικών εκλογών αυτή που θα ρίξουμε. Είναι δίλημμα. Σαμαράς ή Τσίπρας, πορεία εντός ή εκτός Ευρώπης. Ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να μας πει πως όχι, δεν είναι ψήφος δημοτικών εκλογών αυτή που θα ρίξουμε. Είναι δίλημμα. Μνημόνιο και φτώχεια ή ΣΥΡΙΖΑ και αναγέννηση του τόπου, βάζοντας τέλος στην φτώχεια του λαού.
Παρατηρώντας όλα τα παραπάνω, που στην ουσία διαδραματίζονται ίδια και απαράλλακτα από το 1986, συνειδητοποιώ ένα πράγμα, και αυτό είναι πως οι πολιτικοί μας δεν αγαπούν τον κινηματογράφο, ίσως επειδή δεν παίζουν οι ίδιοι σε αυτόν, ενώ στην τηλεόραση όλο και σε κάποιο κανάλι εμφανίζονται. Αν τον αγαπούσαν, θα γνώριζαν καλά την πορεία των ταινιών “Ρόκι”, του Σιλβέστερ Σταλόνε. Η πρώτη ταινία, το 1976, πήρε το Οσκαρ για την καλύτερη ταινία της χρονιάς (κερδίζοντας μάλιστα το “Ολοι οι άνθρωποι του προέδρου” και τον “Ταξιτζή” – ψιλοέγκλημα ήταν εκείνη η βράβευση, αλλά πάμε παρακάτω).
Βλέποντας την τεράστια επιτυχία της ταινίας, ο Σταλόνε γύρισε μέσα στα επόμενα τριάντα χρόνια άλλες πέντε ταινίες με πρωταγωνιστή τον ίδιο ήρωα, τον Ρόκι Μπαλμπόα, τα λεγόμενα “σίκουελς” (συνέχειες, δηλαδή). Η κάθε μία ήταν χειρότερη από την προηγούμενη. Το 1986 ο Σταλόνε “βραβεύτηκε” με το “Χρυσό Βατόμουρο” (το αρνητικό Οσκαρ) ως ο χειρότερος ηθοποιός της χρονιάς για το “Ρόκι 4”. Η ταινία ήταν επίσης υποψήφια ως χειρότερη ταινία της χρονιάς, αλλά “έχασε” το βραβείο από μια άλλη ταινία του Σταλόνε, το “Ράμπο 2”. Πέντε χρόνια αργότερα, το 1991, ο Σταλόνε και το “Ρόκι 5” του φιγούραραν και πάλι μέσα στις υποψηφιότητες για χειρότερο ηθοποιό και χειρότερη ταινία της χρονιάς.
Από το 1986 έχουν περάσει είκοσι οκτώ χρόνια. Είναι ήδη πολλά, για την κοροϊδία που τρώμε από τα πολιτικά κόμματα. Οπότε, στις δημοτικές εκλογές του ερχόμενου Μαΐου νομίζω πως έχει έρθει η ώρα να αρχίσουμε να μοιράζουμε τα δικά μας χρυσά βατόμουρα. Να μην παίξουμε το παιχνιδάκι των κομμάτων. Να μην ψηφίσουμε κανέναν υποψήφιο δήμαρχο που θα κατέβει για να μας βοηθήσει «να στείλουμε μήνυμα». Αν θέλουμε να στείλουμε μήνυμα, έχουμε ταχυδρομεία, emails, Facebook, Twitter και δεκάδες μέσα κοινωνικής δικτύωσης στο Ίντερνετ. Στις δημοτικές εκλογές να κάνουμε αυτό για το οποίο οι εκλογές αυτές υπάρχουν. Να ψηφίσουμε όποιον μας γεμίζει το μάτι, μαζί με τους συνεργάτες του, ότι μπορεί να λύσει τα προβλήματα της πόλης μας.
Εχουμε μερικά, δεν νομίζετε;
* O Πολυχρόνης Κουτσάκης είναι συγγραφέας και επίκουρος καθηγητής στο Πολυτεχνείο Κρήτης. Το τελευταίο μυθιστόρημά του είναι το “Καιρός για Ηρωες”.
