Πόσες βαθιές ανάσες πρέπει να πάρει κανείς στη θέα όλων αυτών που διαμείβονται στην Ουκρανία σε συνθήκες τραγικές μετά τη ρωσική εισβολή, που πρόσβαλε αφενός την κυριαρχία ενός ανεξάρτητου κράτους, και αφετέρου την ελευθερία ενός ολόκληρου λαού;
Πόση ανέχεια θα δείξουν ακόμη οι ευρωπαϊκοί λαοί απέναντι σε ένα τεράστιο ανθρωπιστικό δράμα που εκτυλίσσεται δίπλα τους, ένα δράμα που από την μια κινητοποιεί χιλιάδες πολίτες, και από την άλλη αδρανοποιεί και αφήνει απαθείς πολλούς άλλους;
Πώς καλείται να δεχθεί ο καθένας τις βάρβαρες ρωσικές πρακτικές και με πιο αιτιολογικό καταγράφει την αδιαφορία του εν μέσω καλοκαιριού που για χιλιάδες τουρίστες, εγχώριους και αλλοδαπούς, η Ελλάδα αποτελεί δημοφιλή προορισμό, ενώ για τον ουκρανικό λαό απλησίαστο όνειρο όταν αυτό που επιδιώκεται είναι απλά και μόνο η επιβίωση;
Στην Ελλάδα του Ιουλίου όλοι συντονίζονται για τις θερινές διακοπές, ετοιμάζουν τα μπαγκάζια τους για τα νησιά και την ενδοχώρα. Τα βραδινά δελτία δεν δείχνουν πλέον εικόνες από τις κατεστραμμένες ουκρανικές πόλεις, προς τέρψιν όλων αυτών που συνεχίζουν τη ζωή τους σα να μη συμβαίνει τίποτε.
Το χειμώνα όμως όταν οι ρωσικοί εκβιασμοί θα φανούν ξεκάθαρα στους αναλυτικούς λογαριασμούς ρεύματος, η τσέπη θα διαμαρτύρεται.
Στην Ουκρανία πάντως η επιβίωση δεν θα πάψει να αποτελεί τον κυρίαρχο στόχο των πολιτών. Ακόμη και κάτω από κατεστραμμένες στέγες και συντρίμμια.
