Ρωσικό διακύβευμα: Η μεγάλη απειλή για την Ευρώπη

Σε τεντωμένο σχοινί η Ευρώπη – και όχι μόνο – μετά τα νέα δεδομένα με την διακοπή ροής φυσικού αερίου προς Πολωνία – Βουλγαρία, επιλογή ουδόλως τυχαία, μετά και την κατά τα φαινόμενα νέα ρωσική προβοκάτσια στην Υπεδνειστερία.

Το επιχείρημα του Πούτιν και εκεί είναι και πάλι η προστασία των ρωσόφωνων, κάτι που έχει κάνει ήδη με στρατιωτικές εισβολές σε Γεωργία παλαιότερα και τώρα στην Ουκρανία.

Πρόκειται λοιπόν σε ότι αφορά την Ρωσία για το νούμερο – ένα κίνδυνο διεθνώς – ακολουθούμενης φυσικά της Κίνας και μετά των ΗΠΑ που σε αυτή τη χρονική στιγμή πέρα από τις αλχημείες μέσω ΝΑΤΟ είτε δεν θέλει είτε δεν μπορεί να εμπλακεί περαιτέρω πέραν από την παράδοση όπλων στην Ουκρανία.

Επειδή όμως το παιχνίδι παίζεται στην Ευρώπη και επειδή χωρίς να το πολυ καταλάβουμε μπορεί να βρεθούμε μέσα στο μάτι του κυκλώνα, καλόν είναι να έχουμε το νου μας μετά τις επίσημες δηλώσεις των επεκτατιστών Ρώσων, που δεν κρύβουν πλέον τις φιλοδοξίες τους.

Στην τρέχουσα επικαιρότητα λοιπόν: η σιδηρά εκπρόσωπος τύπου του ρωσικού υπουργείου Εξωτερικών, Μαρία Ζαχάροβα προειδοποίησε ότι η Ρωσία μπορεί να χτυπήσει στρατιωτικούς στόχους στο έδαφος κρατών του ΝΑΤΟ που προμηθεύουν με όπλα το καθεστώς του Κιέβου, λέγοντας χαρακτηριστικά ότι «είναι κατανοητό προκειμένου να διακόψουμε τη ροή αποστολής όπλων ότι μπορούμε να χτυπήσουμε στρατιωτικούς στόχους στο έδαφος εκείνων των χωρών μελών του ΝΑΤΟ που προμηθεύουν όπλα στο καθεστώς του Κιέβου. Σε τελική ανάλυση, αυτό οδηγεί άμεσα σε θανάτους και αιματοχυσία στο ουκρανικό έδαφος».

Αυτή είναι η ρωσική πολιτική σήμερα, αυτό είναι το διακύβευμα της Μόσχας που σαφώς και θέλει να εμπλέξει και άλλες γειτονικές χώρες στην πολεμική σύρραξη. Κατά τα άλλα βέβαια τα ρωσικά όπλα στην Συρία που έχουν προκαλέσει τον θάνατο χιλιάδων ανθρώπων είναι διαφορετικά, το ίδιο όπως και τα όπλα με τα οποία εφοδιάζει στις δικτατορίες της Λευκορωσίας, του Καζακστάν και αλλού.

Βέβαια η ρωσική επιχειρηματολογία δεν χρειάζεται να αναλυθεί περαιτέρω μιας και αποτελεί την στείρα ανανέωση του δολοφονικού σταλινικού παρελθόντος. Δεν αξίζει με λίγα λόγια να ασχολείται κανείς με μία στρατιωτική μηχανή που στοχεύει κυρίως αμάχους και αντιφρονούντες.

Αστεία είναι επίσης και τα επιχειρήματα περί «προστασίας των ρωσικών μειονοτήτων» που κανείς νοήμων άνθρωπος δεν μπορεί να τα πάρει στα σοβαρά. Οι δε πρακτικές των ρωσικών μυστικών υπηρεσιών είναι για γέλια, με δεδομένο μάλιστα ότι οι Ρώσοι έχουν ήδη χάσει τον πόλεμο στην Ουκρανία.

Αλλά επειδή πρέπει να σοβαρευτούμε, αυτό που προέχει τώρα είναι να προσέξουμε τι θα κάνει το ρωσικό καθεστώς πέραν της δολοφονίας χιλιάδων αμάχων. Αυτό που θα επιχειρήσουν λοιπόν είναι να διευρύνουν τα πολεμικά μέτωπα και να στραφούν κατά των γειτνιαζόντων χωρών – μελών του ΝΑΤΟ.

Και αυτό όχι τόσο για να πλήξουν το ίδιο το ΝΑΤΟ αλλά για να σφετεριστούν και νέα εδάφη προς υπηρέτησιν του στόχου που ακούει στην φράση «ανασύσταση της πρώην ΕΣΣΔ».

Αυτός ήταν και αυτός είναι ο στόχος του Πούτιν, πέρα από την επένδυση σε νέες παρθένες αγορές.

Η τακτική του όμως αυτή, με το να προσπαθεί δηλ. να εμπλέξει και άλλες χώρες στην όλη ιστορία, έχοντας ήδη εξασφαλίσει των σιωπή στα εσωτερικό της χώρας του με κάθε μέσο και τρόπο, αυτό από μόνο του θα οδηγήσει την Ρωσία σε πλήρη απομόνωση.

Οι συμμαχίες του βέβαια υπάρχουν ακόμη αλλά είναι πήλινες. Τουναντίον υπάρχει ένα συμπαγές μέτωπο απέναντί του κυρίως από τους λαούς της Ευρώπης, που όχι μόνο δεν έχουν χωνέψει το ρωσικό διακύβευμα αλλά εκφράζουν μία τεράστια αλληλεγγύη στον ουκρανικό λαό.

Ο κίνδυνος όμως – και θα το επαναλάβω – προέρχεται από τον (Παν) ρωσισμό, μία εθνικιστική και ακροδεξιά ρητορεία που γειτνιάζει σαφέστατα με τον σταλινισμό και τον ναζισμό. Η επέκταση δηλαδή της Ρωσίας και ο αφανισμός των γειτονικών και όχι μόνο λαών.

Για όσους δεν γνωρίζουν, καλό θα ήταν να ψάξουν επισταμένως στο διαδίκτυο για την ρωσική ακροδεξιά, με την οποία όλως περιέργως ταυτίζεται – με προσχηματικές δήθεν αντιιμπεριαλιστικές φωνασκίες – η συστημική Αριστερά.

Ας έχουμε λοιπόν το νου μας γιατί το ουκρανικό, η βάρβαρη δηλ. εισβολή σε ένα ανεξάρτητο κράτος, μπορεί να έχει και συνέχεια. Τα Βαλκάνια και οι γειτονικές προς τη Ρωσία χώρες είναι στο κέντρο του ενδιαφέροντος του Πούτιν. Ενός στυγνού δικτάτορα – απολίθωμα του σταλινικού παρελθόντος που δεν διστάζει σε τίποτε να ρισκάρει τα πάντα για να υπηρετήσει το προαναφερόμενο δόγμα. Ακόμη και τον ίδιο τον ρωσικό λαό.