«Την αγάπησα ενάντια στη λογική,
ενάντια στη βεβαιότητα, ενάντια στην ηρεμία,
ενάντια στην ελπίδα, ενάντια στην ευτυχία»
Σαν σήμερα, το 1812, γεννήθηκε ο Τσαρλς Ντίκενς, ένας από τους μεγαλύτερους Άγγλους μυθιστοριογράφους.
Η αγγλική λογοτεχνία μας έχει χαρίσει αμέτρητες σελίδες αθεράπευτου ρομαντισμού και έτσι το σημερινό μας άρθρο θα έχει μια πιο γλυκιά νότα.
Σε ένα από τα μυθιστορήματά του, λοιπόν, έγραψε: «Δεν χρειάζεται να ντρεπόμαστε για τα δάκρυά μας. Το κλάμα καθαρίζει τα μάτια, τους πνεύμονες, την όραση, καθαρίζει την όψη, κατευνάζει το θυμό – γι’ αυτό να κλαίτε συχνά!»
Ενάντια στα στερεότυπα για έναν άντρα, που το κλάμα θεωρείται αδυναμία, ο Ντίκενς μας μιλάει για την κάθαρση που μπορεί να μας φέρει.
Ζούμε ακόμη στην εποχή που δεν δείχνουμε την αγάπη μας για να μην την εκμεταλλευτούν, που δεν λέμε συγνώμη για να μην ρίξουμε τα μούτρα μας, που δεν εκδηλώνουμε τον έρωτά μας για να μην τρομάξουμε τον άλλον. Αντίστοιχα, δεν κλαίμε γιατί είναι ντροπή.
Πάντα αναρωτιόμουν γιατί οι άνθρωποι αποφεύγουν με κάθε τρόπο, οποιοδήποτε αρνητικό συναίσθημα, ενώ μόνο η σκέψη αυτή τους φυλακίζει μέσα στον ίδιο τους τον εαυτό. Γιατί να αποκλείουμε τον πόνο ή την απογοήτευση, όταν στην επόμενη γωνία μπορεί να βρίσκονται η χαρά και η ευδαιμονία;
Πρέπει να καταλάβουμε ότι όλα τα συναισθήματα έχουν κάτι να μας δώσουν. Έχουν να μας διδάξουν αμέτρητα πράγματα και να γεμίσουν τις βιβλιοθήκες όλου του κόσμου. Γιατί να μην τα ζήσουμε;
Στην τελική, πόσες φορές μπορούμε να πέσουμε για το ίδιο πράγμα; Τι εννοώ. Αν αφήσουμε τον εαυτό μας να βιώσει τον απόλυτο έρωτα, πιθανόν να απογοητευτούμε παραπάνω από μία φορές. Τι μας κάνει να πιστεύουμε ότι στο τέλος δεν θα βρούμε κάποιον/α που θα μοιραστούμε μαζί απόλυτες στιγμές ευτυχίας; Ενώ αν πάντα κρατάμε τις αποστάσεις μας, πόσες πιθανότητες έχουμε να βρούμε αυτό που πραγματικά επιθυμούμε;
Η ειλικρίνεια δεν έχει να κάνει μόνο με τα λόγια, αλλά και με αυτά που προστάζει η καρδιά. Όταν μας εξουσιάζει ο φόβος και η ανασφάλεια, τα κλισέ και οι στάνταρ συμπεριφορές, τίποτα σπουδαίο δεν θα συμβεί. Όλη η περιπέτεια της ζωής βρίσκεται στην απελευθέρωση του εσωτερικού μας κόσμου. Σε αυτά που νιώθουμε ότι δεν μπορούμε να πούμε ή να κάνουμε.
Κάτι που με βοήθησε στο να δω την αλήθεια αυτής της «φιλοσοφίας» ήταν κάτι που διάβασα στο βιβλίο «Ποιος θα κλάψει όταν πεθάνεις», του Ρόμπιν Σάρμα. Μέσα αναφέρει ότι το πόσοι άνθρωποι θα έρθουν στην κηδεία σου εξαρτάται – κατά το μεγαλύτερο ποσοστό του – στον καιρό!!
Και εμείς φοβόμαστε να δείξουμε τα συναισθήματά μας στον κόσμο;! Γιατί; Αφού δεν θα μπορούσαν να νοιάζονται λιγότερο. Και αυτοί που νοιάζονται θα έχουν να θυμούνται υπέροχα πράγματα για εμάς. Αυτή δεν είναι η ουσία;
Τις καλύτερες ευχές μου!
