Σ’ αγαπώ γιατί είσαι ωραία

Τι ωραίο έχει ο καθένας μας στην ζωή του για να το αγαπά καθημερινά, συνεχώς;
Ο τίτλος του άρθρου είναι τα λόγια ενός τραγουδιού που όλοι, άλλος λιγότερο άλλος περισσότερο έχουμε φέρει στα χείλη μας. Τι αγαπούμε όμως που είναι ωραίο;
Όλοι σχεδόν θα απαντήσετε ότι αγαπάμε το ταίρι μας, δηλαδή τη γυναίκα, καθώς τα λόγια δεν αφήνουν περιθώριο να τρέξει ο νους μας σε άνδρα ή κάτι άλλο. Όμως μόνο μια γυναίκα είναι ωραία, και μόνο αυτήν την ωραία γυναίκα πρέπει να αγαπάμε;
Υπάρχουν άλλα πράγματα, άλλες υπάρξεις που είναι ωραίες και θα μπορούσαμε να τις αγαπάμε;
Βεβαίως και υπάρχουν. Πολλά πράγματα και οντότητες στην φύση είναι ωραία και μας έλκουν να τα αγαπάμε. Όμως, υπάρχει κάτι που θα μπορούσε να τοποθετηθεί πάνω απ’ όλα;
Σίγουρα υπάρχει και είναι η ίδια η ζωή. Και μόνο το ότι ζούμε και υπάρχουμε κάνει την ζωή ωραία, όμορφη. Μας δίνει ύπαρξη. Μας αφήνει περιθώρια να αποκτήσουμε εμπειρίες, να δούμε τις δυνατότητές μας, ακόμη και τις αντοχές μας. Ορισμένες φορές, ασυνείδητα ή άλογα, λέμε «καλύτερα να μην ζούσα». Πόσο όμως το πιστεύουμε αυτό και πόσο πραγματικά θα θέλαμε να συμβεί; Μας δόθηκαν τα επτά θαύματα του κόσμου –όραση, ακοή, αφή, όσφρηση, γεύση, διαίσθηση, αγάπη – για να τα χρησιμοποιήσουμε κατά το δοκούν και να απολαύσουμε τη Φύση, το σύμπαν, τον συνάνθρωπό μας, τον εαυτό μας.
Η ζωή είναι ωραία, διότι στον χώρο που μας παρέχεται να ζήσουμε ισχύουν οι ίδιοι συμπαντικοί νόμοι για όλους μας. Ο ήλιος φωτίζει το ίδιο για όλους. Το πώς ο καθένας εκμεταλλεύεται τα προϊόντα του είναι αυτό που διαφοροποιεί έκαστος ημών. Η βροχή πέφτει η ίδια προς εμάς και τον διπλανό μας. Λίγη ή πολλή είναι ίδια. Το χώμα το ίδιο, ο ουρανός το ίδιο, ο αέρας κι αυτός μας δίνει αυτό που θέλουμε.
Όλα φυσικά επηρεάζονται από την δική μας χρήση και την δική μας παρέμβαση. Θα μπορούσαμε εύκολα να πούμε, ότι θα πρέπει να εφαρμόζουμε το «έξω ντέρτια και καημοί», αλλά ντέρτια υπάρχουν για όλους μας. Αυτό που διαφοροποιεί την ποιότητα ζωής είναι η στάση μας απέναντι στα γεγονότα. Ας αναρωτηθούμε: γιατί το ίδιο γεγονός τον έναν τον βασανίζει π.χ. μία εβδομάδα και τον διπλανό, το ίδιο ακριβώς γεγονός, τον ταλαιπωρεί ένα και πλέον μήνα;
Η στάση μας είναι ένας παράγοντας που δημιουργεί ποιότητα στην ζωή μας. Και μην πιστέψετε ότι το χρήμα και τα υλικά αποκτήματα δημιουργούν συνθήκες καλύτερης ποιότητας ζωής, για να την αγαπήσουμε περισσότερο. Όχι, διότι καθημερινά διαπιστώνουμε ότι και όσοι έχουν οικονομική άνεση δεν είναι απαραίτητο ότι χαίρονται την ζωή. Όχι απλά ότι ζουν, αλλά ότι χαίρονται καθημερινά, κάθε στιγμή την ζωή.
Την ζωή, την τόσο πολύτιμη, την χαίρεται αυτός που κάθε στιγμή προσέχει το κάθε τι που βλέπει, ακούει, μυρίζει, νοιώθει, αισθάνεται. Αυτός που απολαμβάνει αυτή την κάθε στιγμή, την τόσο ακριβή που φεύγει και περνά και αν δεν την ζήσουμε, αν δεν την αγαπήσουμε, την χάσαμε, έφυγε, έσβησε.
Η ζωή μας όλη είναι ένα σύνολο τέτοιων στιγμών. Όσο περισσότερες στιγμές χάνουμε τόσο μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας χάθηκε. Η μυρωδιά ενός λουλουδιού, το γουργούρισμα ενός περιστεριού, το παιχνίδισμα ενός γλάρου, το φύσημα του αγέρα πάνω στο πρόσωπό μας, το άγγιγμα του ή της συντρόφου, το χαμόγελο ενός παιδιού, τα χρώματα του ουρανού, της θάλασσας, της φύσης, όλα είναι δίπλα μας, γύρω μας, μας περιμένουν να τα απολαύσουμε, να τα αγαπήσουμε. Είναι μέρος μας και είμαστε μέρος τους.
Όμως, ο νους μας σαν το τιμόνι του οχήματος, μας πάει όπου αυτό θέλει και χάνουμε τις όμορφες και πολύτιμες στιγμές. Μας λέει: μα αφού έχεις αυτό το πρόβλημα, έχεις εκείνο, το άλλο, κι έτσι δεν μας αφήνει να προσέξουμε καμμία ομορφιά δίπλα μας, λες και αν σκεπτόμαστε τα προβλήματα συνεχώς θα ξεπεραστούν πιο εύκολα.
Έτσι, μας καταφέρνει να ξεχνάμε τα άξια και πολύτιμα της ζωής. Μας κάνει να ξεχνάμε την ίδια την ζωή, με όλες τις ομορφιές της. Βαδίζοντας χωρίς ομορφιές θέλουμε την ζωή μας να είναι όμορφη. Πώς; Τι θα την ομορφύνει;
Μήπως είναι ώρα για επαναξιολόγηση κάποιων αξιών στην ζωή;