Για τους µαθητές και τις µαθήτριες των Γυµνασίων το τέλος της σχολικής χρονιάς συνδέεται µε τις προαγωγικές και τις απολυτήριες εξετάσεις, αλλά και την αρχή των καλοκαιρινών διακοπών. Για τους εκπαιδευοµένους και τις εκπαιδευόµενες του Β΄ Κύκλου των Σχολείων ∆εύτερης Ευκαιρίας ο Ιούνιος είναι συνυφασµένος µε τις περιγραφικές αξιολογήσεις του τελευταίου τετραµήνου και την τελετή αποφοίτησης. Με τον απολυτήριο τίτλο Γυµνασίου κλείνει ένα σηµαντικό κεφάλαιο της ενήλικης ζωής τους για να ανοίξει ένα καινούριο στη µαθησιακή τους πορεία µε την εγγραφή τους στο Λύκειο.
Ως τελευταία άσκηση παραγωγής γραπτού λόγου στο πλαίσιο του Γλωσσικού Γραµµατισµού, οι εκπαιδευόµενοι/ες της έδρας του Σ∆Ε Χανίων, λίγο πριν την αποφοιτήσουν, κλήθηκαν να αποτιµήσουν τη διετή εµπειρία τους από την επιστροφή στα θρανία. Προέκυψαν έτσι κείµενα βιωµατικά, σε ύφος εξοµολογητικό και γλώσσα πηγαία, όπως αυτό της Σταυρούλας Βάγια:
«Αλήθεια! Πώς πέρασαν κιόλας δύο χρόνια και έγιναν τόσα πολλά; Κι όµως, τίποτα ίδιο πριν και µετά το Σ∆Ε. Όλα ξεκίνησαν όταν άρχισα να νιώθω ότι µαράζωνα, ότι ψυχολογικά δεν ήµουν καλά. Και όχι, δε θα πω ότι µου έλειπαν οι γνώσεις και τα θρανία. Μοναξιά ένιωθα. Στα 52 µου ήθελα να ανοίξω την πόρτα του σπιτιού και να φύγω χωρίς να ξέρω για πού. Κάπου εκεί λοιπόν µπήκε στη σκέψη µου η ιδέα να ξαναπάω σχολείο. ∆εν ξέρω αν ήταν το σωστό κίνητρο αλλά σίγουρα δεν το µετάνιωσα, µια και έγινε η αιτία να κλείσω παλιά κεφάλαια της ζωής µου και να αρχίσω ένα άλλο, καινούριο.
Τώρα θα µου πείτε τι έκανα στο Σχολείο ∆εύτερης Ευκαιρίας, τι κέρδισα αυτά τα δύο χρόνια στις σχολικές αίθουσες. Πιστέψτε µε πολλά…
Το ένα είναι ότι τελείωσα το γυµνάσιο που κάποτε το άφησα πίσω µου γιατί έκανα οικογένεια. Κάπως βιαστικά µεν, γιατί ήµουν µόλις 13,5 ετών κι εκείνη την εποχή είδα τον γάµο σαν σανίδα σωτηρίας για να ξεφύγω από το αυστηρό περιβάλλον που ζούσα. Τραγικό λάθος…Το κατάλαβα στην πορεία και για αυτό ήταν αναµενόµενος ο χωρισµός µετά από 23 χρόνια έγγαµου βίου. Όµως δε δυσανασχέτησα, γιατί στη ζωή µου ήρθαν τα δυο παιδιά µου, οι ευλογίες µου, που µε τη σειρά τους µου έχουν χαρίσει πέντε υπέροχα εγγόνια.
Το δεύτερο κέρδος είναι ότι άρχισα να βλέπω και να αντιλαµβάνοµαι τα πράγµατα και τις καταστάσεις µε µια άλλη, διαφορετική µατιά. Απόκτησα µια εσωτερική ελευθερία και µια αυτοπεποίθηση που δεν την είχα πριν στο βαθµό που την έχω τώρα, µια τόλµη. Ακόµη έφτασα στο σηµείο να µπορώ να σταθώ, χωρίς να ντρέποµαι, δίπλα σε ανθρώπους που έχουν ένα µορφωτικό επίπεδο ανώτερο από το δικό µου. Έµαθα να συµµετέχω οµαδικά, να συνεργάζοµαι µε άλλους γύρω µου. Να παίρνω γνώσεις που άλλοτε µε ενδιέφεραν και µάθαινα κι άλλοτε µε άφηναν αδιάφορη, όπως και να ΄χει τίποτα δεν πήγε χαµένο.
Και το τρίτο, το πιο ευλογηµένο στη ζωή µου, ήταν οι φίλοι. Φίλοι καρδιακοί που µου έχουν σταθεί βράχοι όταν τους χρειάστηκα, που µε στήριξαν στα δύσκολα µε την αγάπη τους, τη γενναιοδωρία τους, την αγκαλιά τους. Αυτό για µένα είναι το πιο σηµαντικό που εισέπραξα από το Σχολείο ∆εύτερης Ευκαιρίας: δεύτερες φιλίες ζωής, εκείνες τις πιο ώριµες, τις πιο ποιοτικές που µε έκαναν να µη νιώθω µόνη µου.
Χαρακτηριστικά θυµάµαι το περυσινό µας πρότζεκτ που γίναµε ρεπόρτερ του δρόµου για να βγάλουµε την εφηµερίδα του σχολείου. Έτσι δέθηκα µε την οµάδα µου. Τρεις φιλίες δυνατές ζωής και καρδιάς και είµαι ευγνώµων που στο σχολείο µας δόθηκε αυτή η ευκαιρία. Και ξέρω πως η τρελοπαρέα θα συνεχίσει το ταξίδι των γνώσεων.
Προσωπικά δεν έχω σκοπό να καταλήξω κάπου, θα το απολαύσω κι όπου µε βγάλει. Πιστεύω ότι και σε αυτήν τη διαδροµή κάποια πράγµατα θα αποθηκευτούν στο µυαλό µου µαθησιακά. Όµως το βασικό για µένα είναι να δω καινούριες εικόνες στο λύκειο, να ζήσω διαφορετικές εµπειρίες, αλλά και να δοκιµάσω εκ νέου τις δυνάµεις µου.
Και θα ΄ναι όµορφο, τελειώνοντας η διαδροµή, να έχω µαζέψει τόσες αναµνήσεις που να τις διηγούµαι στα εγγόνια µου σαν µια γλυκιά ιστορία, και να τους περάσω το µήνυµα ότι ποτέ δεν είναι αργά να κάνουµε καινούρια αρχή, να δηµιουργούµε σε οποιαδήποτε ηλικία. Ότι ο χρόνος είναι απλώς ένας αριθµός, εκείνη που κουµαντάρει τα πάντα είναι η καρδιά και η ψυχή µας. Αυτή θα γεράσει µόνο όταν εµείς το επιτρέψουµε κι αφήσουµε το µυαλό µας να το πιστέψει. Κρατώντας την καρδιά και την ψυχή έφηβη τότε όλα είναι πιθανά.
Ήρθε η ώρα να κλείσω το κείµενό µου. Μέσα σ΄ αυτό έγραψα τις δικές µου αλήθειες, έκανα τη δική µου κατάθεση ψυχής. Ευχαριστώ από καρδιάς όλους όσους γνώρισα στο Σ∆Ε, όλους τους συµµαθητές µου που µε κάποιους θα συνεχίσουµε µαζί στο λύκειο, τους καθηγητές µου έναν έναν ξεχωριστά.
Σχολείο ∆εύτερης Ευκαιρίας σηµαίνει δεύτερη ευκαιρία ζωής! Το ταξίδι συνεχίζεται µέχρι την επόµενη Ιθάκη!»
Το κείµενο της Σταυρούλας έρχονται να συµπληρώσουν οι διαπιστώσεις άλλων εκπαιδευοµένων ως προς τις αλλαγές που παρατήρησαν στον εαυτό τους κατά τη διετή φοίτησή τους. Πόσο δηλαδή το Σ∆Ε άλλαξε την αυτοεικόνα τους;
«Οι γνώσεις µου άρχισαν να διευρύνονται όσον αφορά την ιστορία της Ελλάδας και του τόπου µου. Έµαθα να σκέφτοµαι, να γράφω και να µιλάω σωστά, να συµµετέχω σε συζητήσεις και να εκφράζω τη γνώµη µου. Όλα τα µαθήµατα µου πρόσφεραν γνώσεις, αντίληψη του κόσµου. Γενικά απόκτησα µια άλλη συµπεριφορά.» (Άννα Βασαδάκη)
«Έγινα πιο κοινωνική, συνεργάζοµαι πιο εύκολα.» (Μαρία Κογχυλάκη)
«Το Σ∆Ε µου έδωσε πολλές και µεγάλες γνώσεις. Και στην κοινωνία οι σχέσεις µου άλλαξαν, τώρα πια εκφράζοµαι πιο άνετα σε µια συζήτηση, δε φοβάµαι να λέω αυτό που σκέφτοµαι και είµαι µε το κεφάλι ψηλά.[…] Τώρα που τελείωσα το γυµνάσιο αισθάνοµαι κάπως αλλιώς, ίσως επειδή δεν έµεινα πίσω αλλά προχώρησα να πραγµατοποιήσω το όνειρό µου. Τώρα πια δε φοβάµαι να πάρω αποφάσεις.[…] Η στράτα µου δε σταµατάει εδώ, του χρόνου θα πάω στο λύκειο κι εκεί θα ακολουθήσω µια ειδικότητα για ένα έχω στα χέρια µου ένα πτυχίο που θα µου φανεί χρήσιµο στο µέλλον.» (Γέργι Μπράζντα)
« Από τους εκπαιδευτές και τις εκπαιδεύτριες κέρδισα υποµονή και επιµονή, θέληση και κατανόηση. Άλλαξε ο τρόπος σκέψης µου, η επικοινωνία µου µε τους άλλους. Έµαθα να µιλάω καλύτερα ελληνικά και να κοιτάζω µπροστά, να µην το βάζω κάτω στα δύσκολα.» (Α.Μ.)
Και καταλήγουν: «το Σ∆Ε δεν είναι µόνο σχολείο, είναι και οικογένεια» (Σοφία Μποκόλου), «είναι σκαλοπάτι για τον επόµενο στόχο, το ΕΠΑΛ» (Αριστείδης Τσαγκαράκης), γιατί «η µάθηση είναι σαν να έχεις όλον τον κόσµο µέσα στο µυαλό σου, είναι όλη η ζωή.» (Αναστασία Παπαδάκη)
* Η Σµαράγδη Γαληµιτάκη, είναι εκπαιδεύτρια
γλωσσικού γραµµατισµού
