Σ’ ένα παγκάκι

Ένα παγκάκι που θα μπορούσε να βρίσκεται οπουδήποτε σε δημόσιο χώρο, όπου συνήθως κάθεσαι να ξαποστάσεις, κι αν έλθει και κάτσει δίπλα σου και κάποιος  άλλος -ακόμα κι άγνωστός σου-  κατιτί θα έχεις να του πεις…
Αυτό ακριβώς συμβαίνει και στην ιστορία μας! Μήνα Ιανουάριο, μέσα στις  γιορτές, ο νέος φτάνει στο παγκάκι τραγουδώντας τα κάλαντα. Ταυτόχρονα εμφανίζεται κι η κοπέλα. Ντυμένη με φίνα τουαλέτα, γουναρικό στους ώμους και τ’ ανάλογα, ακριβά  αξεσουάρ της ευκατάστατης γυναίκας…
Μοιραίως θα πιάσουν την κουβέντα…
Ειρωνικό,  υποτιμητικό λίγο το ύφος του κοριτσιού.  Με το ζόρι ανέχεται την ψιλοκουβέντα, ούτε που καταδέχεται να συστηθεί, κι αποχωρεί  μετά από  σύντομη συζήτηση.  Ο νέος τώρα μόνος στο παγκάκι θα μας μιλήσει για τα βάσανά του. Πιθανότατα άστεγος, χωρίς δουλειά, ένας φιλόσοφος του παγκακιού, παθών αλλά και σοβαρός παρατηρητής των καταστάσεων: «Παγκάκι μου!! Είμαι ο βασιλιάς του παγκακιού!» θα μας πει με πάθος πριν βρει αποκούμπι επάνω του…
Είναι πραγματική η σκηνή;
Κάτι που θα μπορούσε να συμβεί στον καθένα μας; Ή μήπως φαντασία;
«Λίγο απ’ όλα» θα έλεγα, καθώς με συγκίνηση παρακολουθούσαμε στο κατάμεστο Θεατράκι  Βλησίδη, το θεατρικό έργο της φιλολόγου Νικητούλας Καπελλάκη, που εμπνεύστηκε, έγραψε και σκηνοθέτησε την ανθρώπινη αυτή ιστορία.
Και η παράσταση συνεχίζεται: Μπαίνει ο Φεβρουάριος, το αγόρι πάλι πάνω στο παγκάκι διαβάζει εφημερίδα. Να κι η κοπέλα! Προβάλλει  πίσω από μια σειρά κλειστές πόρτες που αποτελούν το μοναδικό σκηνικό, κάθεται δίπλα του και με το ίδιο αδιάφορο ύψος ακούει τον μονόλογό του για τους σύγχρονους «λύκους με προβατοπροβιά» και τα άμοιρα τα προβατάκια που μαλώνουν μεταξύ τους κι ευχαρίστως τους δέχονται σαν νέους βοσκούς,  νομίζοντας  πως αυτοί θα λύσουν όλα τους τα προβλήματα! Άλλη μια θεαματική αποχώρηση της κοπελιάς που πριν φύγει λούζει τον άστεγο φιλόσοφό μας μ’ ένα καπέλο χαρτοπόλεμο.
Αδειάζει η σκηνή κι εμείς προσδοκούμε τη συνέχεια…
Τι θα γίνει τον επόμενο μήνα που θα ξανασυναντηθούν;
Θα αποκαλυφθεί η κοπέλα;
Ο ανήσυχος νέος, ο ψημένος στη ζωή που έχει κάτι να πει για όλους και για όλα -όπως και για μέρες που γιορτάζουν- θα βάλει νερό στο κρασί του;
Θα συστηθούν επιτέλους;
Στη συνέχεια θα τους δούμε να χορεύουν ο ένας για τον άλλο, έστω και με διαφορετικό ρυθμό! Θα δούμε τον νέο να βρίσκει δουλειά και σπίτι, αλλά και να συνεχίσει να προβληματίζεται και να σχολιάζει! Θα έρθει κι η αποκάλυψη καθώς το κορίτσι αποδεικνύεται απελπισμένη, χωρισμένη γυναίκα με παιδί που δεν της επιτρέπουν να βλέπει! Στο μεταξύ έχει σταδιακά απαλλαγεί απ’ το γουναρικό, από τα στολίδια που έβγαλε ένα-ένα και πέταξε στην γωνιά, ακόμα κι απ΄ το ακριβό της ρούχο που το αφαίρεσε κι αυτό.
Έμεινε ένα απλό κορίτσι ολότελα απογυμνωμένο  απ’ τα σύμβολα της ματαιοδοξίας, που μέσα απ’ τον διάλογο, αλλά και τον απεγνωσμένο, εκφραστικό χορό  της αναζήτησε λύσεις, συμπαράσταση, βοήθεια…
Τα δυο παιδιά, μήνα τον μήνα θ’ αρχίσουν να γνωρίζονται, να συμπονούν και ν’ αποδέχονται το ένα το άλλο, κι εμείς θα τους αφήσουμε στην τελευταία σκηνή αγκαλιασμένους να συστήνονται, ψιθυρίζοντας  τα ονόματά τους…
Ήταν το δεύτερο θεατρικό έργο της Νικητούλας Καπελλάκη  -θ’ ακολουθήσουν και άλλα μαθαίνουμε- με τίτλο «Ασυνήθιστα, συνηθισμένες μέρες…» που στόχευε στην ουσία των πραγμάτων, ανέδειξε πολλά σύγχρονα θέματα, μίλησε για την μοναξιά και την απελπισία του σύγχρονου ανθρώπου, μας καθήλωσε κυριολεκτικά!
Συμβολικό το παγκάκι, εκεί όπου δυο νέα παιδιά γνωρίστηκαν,  μοιράστηκαν πειράγματα και σοβαρά σχόλια, χαρά και θλίψη, γέλιο και κλάμα, έδωσαν και πήραν ο καθένας απ’ τον άλλο…
Συμβολική και η μεταμόρφωση του κοριτσιού που απέβαλε τ’ ακριβά του ρούχα που δεν του έφεραν την ευτυχία, ως άλλη χρυσαλίδα  βγήκε απ’ το κουκούλι της, και λυτρωμένη πλέον ξεκίνησε μια νέα ζωή…
Τους απαιτητικούς ρόλους του ζευγαριού που σήκωσε όλο το βάρος της παράστασης,  ερμήνευσαν με μεγάλη επιτυχία οι έμπειροι, ερασιτέχνες ηθοποιοί του «Συλλόγου Φίλων Θεάτρου Χανίων» η Γιούλα Κανιτσάκη κι ο Βορνιωτάκης Γιώργος.
Εμείς το μόνο που μπορούμε να πούμε για τους τρείς συντοπίτες μας του Πολιτισμού που γέμισαν τις ψυχές μας -όπως και για τον Σύλλογο που στήριξε την προσπάθειά τους- είναι να τους συγχαρούμε, και να τους ευχηθούμε  να έχουν υγεία και κέφι να συνεχίσουν το καλό το έργο!