Σ’ ένα πεντάγραμμο λειψό

«Οχι, όχι, αυτό δεν είναι τραγούδι. Είναι η τρύπια στέγη μιας παράγκας» που λέει και ο Σαββόπουλος.
Λέτε να ‘ναι τούτο, το έτος της μαρμότας;
Βλέπω ανήσυχα και φοβισμένα βλέμματα στους δρόμους.
Βλέπω και την άγρια όψη μιας παρακμιακής οργής.
Ολα αλλάζουν και όλα τα ίδια μένουν.
Πανδημία, ελληνοτουρκικά, οικονομία όλα αυτά μαζί και ένα – ένα ξέχωρα, στροφές ατέλειωτες σε έναν ίσιο δρόμο που ψάχναμε μα δεν βρήκαμε ποτέ.
«Οχι, όχι, αυτό δεν είναι τραγούδι…».
Ποιος έχει όρεξη τώρα ν’ ανέβει στη βελανιδιά και να πιάσει το τραγούδι;
Τώρα που κοπήκανε και τα πιλάφια.
Φοβούμαι μην αρχίσει το “μάλε, βράσε”, ο δικός μας πρωταθλητισμός.
Μια ιστορία παρεξηγήσεων, πολιτικού ρεαλισμού, και κουτσομπολιού.