ΕΖΗΣΑ την Κύπρο “από μέσα” υπηρετώντας μέρος της στρατιωτικής θητείας μου εκεί, σε μια κρίσιμη περίοδο της ιστορίας της. Επί δεκάμηνο (Μάρτιος 1967-Δεκέμβριος 1967) βιώσαμε στο νησί της Αφροδίτης όλα τα προβλήματα που υποδαυλίζονταν ανάμεσα στις δυο κοινότητες. Τόσο από τους Άγγλους όσο και από τους Αμερικανούς διπλωμάτες που προλείαναν έτσι το έδαφος για τον τουρκικό Αττίλα Ι και ΙΙ (1974). Ακολούθησε ο πόλεμος των 6 ημερών ανάμεσα στο Ισραήλ και τον αραβικό κόσμο, με τα γνωστά αποτελέσματα και την αλλαγή των ισορροπιών στη Μέση Ανατολή. Αλλά το “συμμαχικό σχέδιο” απέβλεπε κι αλλού που ολοκληρώθηκε αργότερα…
ΤΟ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ με τη μυστική κωδική ονομασία “Ισχυρός” στο οποίο υπηρετούσαμε βρισκόταν σε θέρετρο της Αμμοχώστου, πάνω στην κορυφογραμμή της Καντάρας, στον Πενταδάκτυλο, κοντά στο κάστρο του Οθέλλου (φωτ. 1). Από εκεί ελέγχαμε, ως ΕΛΔΥΚ, όλη την Καρπασία με τα τουρκοκυπριακά και ελληνοκυπριακά χωριά της. Ήμασταν ένα από τα προκεχωρημένα τάγματα της ελληνικής Μεραρχίας στην Κύπρο.
ΤΑ ΘΛΙΒΕΡΑ γεγονότα σε Κοφινού και Αγίους Θεοδώρους (Νοέμβρης, 1967), έγιναν αφορμή, με τη συναίνεση της χούντας των συνταγματαρχών, να εκδιωχθούμε βίαια από την Κύπρο (ΕΛΔΥΚ) «για να μη γίνει απόβαση των Τούρκων»! Έγιναν δε καταλυτικά για την επίσπευση της διχοτόμησης της Κύπρου, με τις ευλογίες των “συμμάχων” μας: η τουρκική εισβολή (1974) δεν άργησε, στο ουσιαστικά ανυπεράσπιστο νησί, ο δε τουρκικός στρατός κατοχής παραμένει αμετακίνητος παρά τα ψηφίσματα του ΟΗΕ!
Η ΦΕΤΙΝΗ 49η επέτειος της τουρκικής κατοχής στην Κύπρο έχει το πρόσημό της: χούντα, ΗΠΑ και προδοσία, με την αποχώρηση από το νησί της Κύπρου της Ελληνικής Μεραρχίας που είχε εγκαταστήσει ο Γεώργιος Παπανδρέου το 1964.
ΣΤΟΝ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ τόμο “Η κατεχόμενη Γη μας” που εξέδωσε το Κυπριακό Υπουργείο Παιδείας, πριν από 30 χρόνια (1993) καταγράφηκαν μνήμες, δραματικές αφηγήσεις από την εισβολή, φωτογραφίες, ποιήματα για το διωγμό και τους αγνοούμενους, τον θάνατο, την καταστροφή, την παράνομη κατοχή: μπροστά μας εδώ και πέντε δεκαετίες, διαδραματίζεται η μεγαλύτερη εθνική τραγωδία μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή.
ΠΟΙΟΣ, λοιπόν, να διαφωνήσει με τον κ. πρωθυπουργό στο ότι οι χαρακτηρισμοί «εισβολή», «στρατός κατοχής», «Δεν Ξεχνώ» (με την εικόνα με το βόρειο τμήμα της Κύπρου να «αιμορραγεί» (φωτ. 2) δεν είναι οι πρέποντες; Είναι και παραείναι απολύτως οι ενδεδειγμένοι και μάλιστα σε ήπια διπλωματική γλώσσα. Οι χαρακτηρισμοί αυτοί θα πρέπει να τονίζονται ανά πάσα στιγμή και σε κάθε συνάντησή του κ. Μητσοτάκη (ή οποιουδήποτε άλλου εντεταλμένου) οπουδήποτε και με οποιονδήποτε τυχαίνει να γίνεται συνομιλία. Η ιστορία δεν παραχαράσσεται, ούτε λησμονείται.
Στ.Γ.Κ.
• ο στίχος είναι του Ευριπίδη από την τραγωδία Ελένη, όπου ομιλεί ο τρωικός ήρωας Τεύκρος ο Τελαμώνιος, από το ελληνικό νησί της Σαλαμίνος, λέγοντας:
«…Ἐς γῆν ἐναλίαν Κύπρον, οὗ μ’ ἐθέσπισεν/ οἰκεῖν Ἀπόλλων, ὄνομα νησιωτικόν/ Σαλαμῖνα θέμενον τῆς ἐκεῖ χάριν πάτρας…» [=…Στην Κύπρο την θαλασσοφίλητη, όπου μου όρισε/ να κατοικήσω ο Απόλλων, χτίζοντας πόλη/ την Σαλαμίνα, με τ’ όνομα του πατρικού νησιού μου…]
