Αυξάνεται η πίεση προς τον Ερντογάν απ’ το Αμερικανικό Υπ. Εξωτερικών σε σχέση με τις δραστηριότητές του στην Ανατολ. Μεσόγειο, το Κυπριακό, τη συνέχιση παρουσίας Τουρκικών στρατευμάτων στη Λιβύη, τις απώτερες βλέψεις της Άγκυρας στα τουρκοσυριακά σύνορα, στον Καύκασο και κυρίως με τους S400.
Ο Τούρκος πρόεδρος έχει βρει “αποκούμπι” της Μέρκελ η οποία υπεραμείνεται υπέρ των απόψεών του, η οποία δεν λαμβάνει σοβαρά υπ’ όψιν της τον Εμμ. Μακρόν και τους Αμερικανούς, ούτε τους αντιπάλους της στη Γερμανική Βουλή, που αγωνίζονται για το πάγωμα πώλησης πολεμικού υλικού στην Τουρκία. Συγκεκριμένα πρόκειται για περίπου 700 είδη ανταλλακτικών, για συνεργασία συμπαραγωγής, drones και άλλων εξοπλιστικών προγραμμάτων αλλά το κυριότερο την παράδοση των υποβρυχίων.
Σάλιβαν και Καλίν οι εξ’ απορρήτων έμπιστοι του Μπάϊντεν και Ερντογάν αντιστοίχως, συμφώνησαν να συζητήσουν τα θέματα, που φέρνουν σε διάσταση ΗΠΑ και Τουρκία με σημαντικότερο τους S400. Γι’ αυτό το ρωσικό πυραυλικό σύστημα ο Υπ. Αμυνας της Τουρκίας Ανκάρ έχει δηλώσει: «Θα τους ενεργοποιήσουμε επιχειρησιακά, όταν και εφ’ όσον απαιτηθεί». Τούτο καθίσταται εκ διαμέτρου αντίθετο με το ζητούμενο των ΗΠΑ από τον Ερντογάν, ή να παροπλίσει τους S400, ή να τους επιστρέψει στη Ρωσία.
Κατόπιν της επιμονής των Αμερικανών έκανε ένα βήμα πίσω ο Ακάρ με συνέντευξή του στη “Hurriet”. Προσγείωθηκε ανωμάλως δεχόμενος «διαπραγματεύσεις στη βάση του μοντέλου, που εφαρμόζεται με τους S300 της Κρήτης…».
Οι ΗΠΑ απάντησαν ότι δεν συναρτάται το θέμα των S400 με τους S300. Οι τελευταίοι θεωρούνται παρωχημένο σύστημα όπως και άλλα όπλα που έχουν Ανατολικοευρωπαϊκές χώρες ρωσικής προελεύσεως και είναι μέλη του ΝΑΤΟ, ενώ οι S400 θεωρούνται ευθεία απειλή για την Βορειοατλαντική Συμμαχία, λαμβανομένου υπ’ όψιν ότι η Τουρκία θεωρείται «σύμμαχος που δεν τηρεί τις συμμαχικές υποχρεώσεις» και ως εκ τούτου δεν την εμπιστεύονται.
Η αντίδραση του Κρεμλίνου ήταν η διαμήνυση στην Τουρκία, ότι είναι θέμα δικό της για το πυραυλικό σύστημα, που αγόρασε και το πλήρωσε, να το αποθηκεύσει, ή να το χρησιμοποιήσει, όποτε θέλει, αφού εκπαίδευσε τους χειριστές του, όπως είχε συμβατική υποχρέωση.
Ο Ερντογάν έχει ν’ αντιμετωπίσει και το Κυπριακό, το οποίον ξανασυζητείται, αρχές Μαρτίου, στην άτυπη πενταμερή Διάσκεψη στη Ν.Υ. υπό τον πρόεδρο του ΟΗΕ Γκουντέρες και η οποία θα είναι συνέχεια του Κραν Μοντάνα τον Ιούλιο του 2017. Το σενάριο, που προετοιμάζει ο πρόεδρος Αναστασιάδης, εστιάζεται στην “αποκεντρωμένη ομοσπονδία” χωρίς να γίνεται λόγος συγκεκριμένων αρμοδιοτήτων μιας μεικτής κυβέρνησης
Ελληνοτουρκοκυπρίων. Σημειωτέον ότι οι Ελληνοκύπριοι δεν δέχονται δύο ισότιμα χωριστά κράτη, αν και υπάρχουν θεωρίες αλόγιστου χειρισμού του κ. Αναστασιάδη, ότι προτιμά τη λύση, όπως είναι σήμερα, να ελέγχεται απ’ τους Ελληνοκύπριους το Κυπριακό Κράτος, να ξεχασθεί το 40% του νησιού, αρκεί να μην έχουν τους Τουρκοκύπριους συνιδιοκτήτες.
Κατά πόσον τα ανοίγματα τω Τούρκων μπορούν να δημιουργήσουν σύμπτωση απόψεων με τους αρμοδίους του Στεϊτ Ντιπάρτμεντ και του Πενταγώνου θα το δούμε στη σύνοδο του Υπουρ. Αμυνας των κρατών – μελών του ΝΑΤΟ περί το τέλος Φεβρουαρίου. Πάντως ποια θα είναι η σχέση ΗΠΑ – Τουρκίας στο άμεσο μέλλον, είναι νωρίς να προβλεφθεί και να βγουν ασφαλή συμπεράσματα, λαμβανομένου υπ’ όψιν, ότι ο Ερντογάν δεν έχει το πράσινο φως, που του έδινε ο Τραμπ οικογενειακώς.
