Ούτε τον ειδικό ούτε τον παράγοντα παριστάνω όταν συχνά ασχολούµαι µε το φαράγγι της Σαµαριάς. Αλλά µόνο που τη γνώρισα το 1952, 17 χρόνων και τη διάβηκα τελευταία φορά 78 χρόνων, αλλά ενεργώ σαν λάτρης της.
Έτσι καταθέτω κάποια άποψη για το πρόσφατο δυστύχηµα. Κατ’ αρχήν δεν έχει ανέβει το νερό του ποταµού ώστε να υπάρξει εγκλωβισµός. Οι διαβαίνοντες δεν εγκλωβίστηκαν.
Μετά, ας σηµειωθεί ότι κατολισθήσεις δεν συµβαίνουν µόνο όταν βρέχει αλλά και σε ανύποπτο χρόνο. Έχω από, µακαρίτες σήµερα, ανθρώπους του φαραγγιού πολλές ιστορίες. Το 1927, µεγάλη κατολίσθηση έφραξε τον ποταµό και τη µεγάλη λίµνη που σχηµατίστηκε περνούσαν µε σχεδία που έφτιαξαν και σχοινί για κίνηση. Κάποτε, άνοιξε µε άλλη καταιγίδα το φράγµα. Και άλλες φορές, δεν µου είχε αναφερθεί κάποιο ατύχηµα. Ας σηµειωθεί ακόµα ότι ο µεγαλύτερος κίνδυνος δεν είναι από τις κατολισθήσεις αλλά από πέτρες που πέφτουν µε τη διάβαση των αγριµιών από κατακόρυφες πλαγιές µε πιο δύσκολη αυτή µετά την εκκλησία Οσίας Μαρίας στην περιοχή Πέρδικας Νερό, στην αριστερή πλευρά.
Γενικά κάθε µορφής κίνδυνος είναι µετά το χωριό και όχι σε όλα τα σηµεία. Πριν αρκετά χρόνια Γερµανίδα σκοτώθηκε από πτώση πέτρας στο κεφάλι της και παλαιότερα πάλι άλλος.
Στο φοβερό παράπλευρο φαράγγι Κλάδου- ∆ώµατα “έσκασε” µπροστά από ορειβάτη κατά τη διέλευσή του αγρίµι που έπεσε από ψηλά και ευτυχώς δεν τον βρήκε.
Πριν από χρόνια στης Πέρδικας το Νερό έπεσε µπροστά µου σφυρίζοντας σαν βλήµα µεγάλη πέτρα.
Το έτος 1956 από το βουνό Γκίγκιλος, που επειδή είναι πολύ σαθρό ονοµάζεται και Σαπηµένος, ξεκόλλησε από το ξυλόσκαλο µια τεράστια φλούδα βράχου και δηµιούργησε τοπικό σεισµό. Ο δε κονιορτός έφραξε το Ξυλόσκαλο για µισή ηµέρα. Από χρόνια επικρέµεται και άλλος τεράστιος όγκος.
Από τον ποταµό υπάρχει κίνδυνος σε µεγάλη καταιγίδα, όπως τότε που πνίγηκαν δύο τουρίστες και διασώθηκαν 300. Έζησα τον Φεβρουάριο του 1973 την αλησµόνητη εµπειρία φοβερής καταιγίδας, νύχτα και µέρα, στο χωριό Σαµαριάς µε φίλο, οπότε το νερό είχε ανέβει στη γέφυρα κατεβάζοντας κορµούς δένδρων και βράχους, επίσης καταρράκτες από 300 µέτρα, ενώ οι κεραυνοί αντιλαλούσαν δαιµονικά τριγύρω. Είναι λάθος να συνιστούµε στους περαστικούς να… τρέχουν στα δύσκολα σηµεία αλλά µόνο απλώς να µην καθυστερούν αδικαιολόγητα. Όλοι καυχιούνται ότι πέρασαν το φαράγγι σε τέσσερις ώρες, απλώς δεν το είδαν.
Τον Φεβρουάριο του 1979 ο Ε.Ο.Τ. εξέδωσε εγκύκλιο προς τα ταξιδιωτικά γραφεία, αναφέροντας για το επικίνδυνο της διάβασης της Σαµαριάς στην οποία απάντησα µε δηµοσίευµα µου στα ‘‘Χ.ν.’’ στις 25-2-79 µε τίτλο ‘‘Πόσο επικίνδυνη είναι η Σαµαριά’’.
Τα µόνα που έχουν αξία σήµερα είναι τα λόγια του καταξιωµένου επιστήµονα Ευθ. Λέκκα που ανέφερε:
«∆εν µπορούσαµε να αποφύγουµε τα χθεσινά γεγονότα, διότι δεν είχαµε κάποιο δεδοµένο ότι θα γινόταν ό,τι έγινε στο φαράγγι», «Τους φυσικούς κινδύνους δεν µπορούµε να τους µειώσουµε», «Ακούµε κάποιες φορές ότι µπορούν να κάνουν κάποια έργα για να µειώσουν τον κίνδυνο. Αυτό είναι κάτι που δεν γίνεται».
Όσοι από τα σαράντα άτοµα προσωπικό του φαραγγιού που έχει ο Ο.ΦΥ.ΠΕ.Κ.Α. µέσω εργολάβων, χρειάστηκαν, έκαναν άριστα τη δουλειά τους οδηγώντας τους άλλους τουρίστες έξω, από τη φοβία που επικράτησε.
Υ.Γ. Ως προς τον αριθµό, ας σηµειωθεί ότι η µεγαλύτερη διάβαση ήταν το 1993 µε σχεδόν 300.000 επισκέπτες και σε µια ηµέρα, Κυριακή, 3000 και την τελευταία δεκαετία κυµαίνεται από 130.000- 160.000.
