Σα να μην πέρασαν έξι χρόνια στέρησης, φτώχειας και μιζέριας σε όλους τους τομείς και επίπεδα. Σα να φαντάζει παραμύθι το γεγονός και μόνο ότι επιβλήθηκε στους πολίτες με τη βία ένα δολερό σχέδιο λιτότητας, εκπορευόμενο από τις Βρυξέλλες και με την αγαστή συνεργασία των ελληνικών κυβερνήσεων όλα αυτά τα χρόνια. Σα να μην πιστεύει κανείς ότι οι πλούσιοι έγιναν φτωχότεροι και οι φτωχοί εξαθλιωμένοι, σα να πέρασε σαν αστραπή μια εξαετία στην πλάτη όλων αυτών που δεν επέλεξαν να ζήσουν στη μιζέρια, αλλά που άλλοι τους έσπρωξαν στον γκρεμό με συνοπτικές διαδικασίες.
Έτσι που σήμερα να γίνεται τσιτάτο στα στόματα πολλών ότι η κρίση διέλυσε τα πάντα και πως οικονομίες πια δεν υπάρχουν. Έτσι που να μην υπάρχει άλλη συζήτηση πέραν του πως και με ποιο τρόπο δεν θα γίνουν άλλες περικοπές και αυτό να φαντάζει κοινωνική πολιτική ή προκλητικά σχέδιο διάσωσης. Οι υποσχέσεις πως δεν θα γίνει άλλη μείωση στους μισθούς πείνας γίνεται το σταθερό επιχείρημα των κομμάτων, που μέσα στη γενικευμένη κατακραυγή θεωρούν πως μπορούν ακόμη να επιβιώνουν με ψεύδη και ανακρίβειες επί το επιεικέστερον.
Τι να υποσχεθεί άλλο ο Αλέξης Τσίπρας, τι να τάξει ο Κυριάκος Μητσοτάκης, πόσα κροκοδείλια δάκρυα να χύσουν όλοι οι υπόλοιποι όταν αγναντεύουν από θέσης ισχύος τη δυστυχία και την ένδεια στις φτωχογειτονιές και τα σοκάκια; Σίγησαν μεν οι κομματικές ντουντούκες, έπαψαν να μοιράζουν μπροσούρες και να εγκαινιάζουν κομματικά γραφεία, τη ζημιά όμως την έχουν κάνει εδώ και δεκαετίες.
