Σα να ξημερώνει γιορτή

Μέρα έρχεται. Μέρα φεύγει. Ότι έγινε, έγινε. Και προχωράς. Στου φωτός το σκανταλιάρικο μειδίαμα. Έχεις έναν κρυφό φίλο. Και είναι καλό αυτό. Να το ξέρεις. Κάπου μακριά.. Ξέχασα τον δρόμο των σπουργιτιών. Κοιτώντας ένα πειρατικό νέφελο. Ξοδεύτηκες. Κι ήταν καλά. Κι όσο ξοδεύεις, άλλο τόσο έχεις για ξόδεμα. Κι αν με ρωτήσεις τι θα ‘θελα τώρα. Θα σου πω. Θέλω να πάω σ’ ένα σαλούν, να πιώ μιά τεκίλα. Και μετά ν’ αράξω το μαγικό μου χαλί, στην άκρη του φεγγαριού. Που χάνεται. Λένε πως όταν αλλάζει το φεγγάρι, αλλάζουν οι καιροί. Μα το φεγγάρι αλλάζει συνέχεια. Και οι καιροί, ίδιοι μένουν. Έχει μιά γαλήνη το σύθαμπο. Τα σπουργίτια κουράστηκαν να ερωτεύονται όλη μέρα. Και τώρα τσιμπολογάνε τη δική μου θύμηση. Οι παλιές μυρωδιές, δε χάνονται ποτέ στον χρόνο. Όπως κι οι παλιές αθιβολές. Και νοστάλγησα τη παλιά πέτρινη αυλή της νόνας μου. Που με έναν μαγικό τρόπο, αν ξάπλωνες πάνω της, ήταν πάντα ζεστή. Χειμώνα, καλοκαίρι. Λες και δεν είχαν γι’ αυτή σημασία οι εποχές. Πως έρχονται οι αθιβολές.. Ξαφνικά.. Σαν έξαφνη καλοκαιριάτικη μπόρα, που έρχεται από το πουθενά. Μυρίζει όλη μέρα σήμερα, σα βρεγμένο στάχυ. Σίγουρα θα βρέξει. Ίσως να βρέχει ήδη, κάπου μακριά. Κι είναι γαλήνια αυτή η μυρωδιά. Σα σκουπισμένο δάκρυ. Ήσυχα είναι όλα, οντε ήσυχος νιώθεις. Δεν θέλω να κοιμηθώ απόψε. Νιώθω σα να ξημερώνει γιορτή. Που ανυπομονώ να τη γιορτάσω. Σκαρφαλώνοντας στο πέταγμα των γερακιών. Κι είναι λες αυτό το πέταγμα, όλες οι παλιές μυρωδιές. Ανθρώπων. Τόπων. Ταξιδιών. Παλιά παζάρια. Με πολύχρωμες σιωπές. Απόκρημνα νέφελα. Εκεί που η ματιά, χάνεται. Ευγνώμων είμαι. Μόνο ευγνώμων. Σαν είσαι ήσυχος, ήσυχα είναι όλα. Σα να ξημερώνει γιορτή.