Σααδή και Μέγας Αλέξανδρος

Ξεφυλλίζοντας στην Παπαχαραλάμπειο Βιβλιοθήκη της Ναυπάκτου, την ετήσια έκδοση της “Ποικίλης Στοάς” του 1914, βρήκα ένα ποίημα του κορυφαίου Πέρση ποιητή του Μεσαίωνα Σααδή Σιραζί (1184 – 1283 μ.Χ.), αναφερόμενο στον Μέγα Αλέξανδρο.
H μετάφραση είναι του εκ Σμύρνης δικηγόρου, πεζογράφου και ποιητή Μιχαήλ Αργυρόπουλου (1862 – 1943), ο οποίος μετά το 1922 εγκατεστάθη στην Αθήνα.
Νομίζω ότι αξίζει να το παραθέσω.
ΠΟΙΚΙΛΗ ΣΤΟΑ 1914
Ο Βασιληάς Αλέξανδρος
Είχαν ποτέ ρωτήσει
τον Βασιληάν Αλέξανδρον τον Ελληνα καμπόσοι:
– Πώς τόσες χώραις μπόρεσε μονάχος να σκλαβώση
σ’ Ανατολή και Δύσι,
μια που δεν είχε τόσο βιός και γη και ζωή κι ανθρώπους
όσο οι ρηγάδες οι παληοί με τόσο βιός και τόπους;
Κι εκείνος αποκρίθηκε:
– Με τη βοήθεια του Θεού, ποτέ μου δεν επίκρανα
λαό που σκλάβος έγινε κι ούτε ποτέ μου εμίκρανα
του βασιληά τους τ’ όνομα, τάχα γιατί ενικήθηκε.
Μεγάλος δεν θα λογιασθή κανένας απ’ τους άλλους,
με καταφρόνια αν φέρνεται κι ο ίδιος στους Μεγάλους.
Του Κόσμου είν’ όλα τίποτε, γιατί περνούν με χρόνια:
Κι οι θρόνοι κ’ η ταπείνωσι κι η Νίκη και το γένος
– Μη σβης ποτέ σου τ’ όνομα, π’ αφήκε δοξασμένος,
αν θες στον κόσμο για να ζη και τ’ όνομά σου αιώνια.
Σααδή Σιραζί
(1184 – 1283 μ.Χ.)
Πέρσης ποιητής