Ευχαριστώ τον κ. Στυλιανάκη, άγνωστό μου, που στα “Χ.ν.” της 19ης τρέχοντος, αναφέρθηκε στην περιγραφή μου για την καταιγίδα στη Σαμαριά.
Καταρχήν δεν είμεθα γκρουπ, που θα ήταν παράλογο, αλλά δύο άτομα και με προσωπική μου γνώση και πείρα 50 διαβάσεων της Σαμαριάς. Δεν είμαστε τυχεροί, γιατί γνωρίζαμε και θέλαμε να αντιμετωπίσουμε την εκεί καταιγίδα για μια πρωτόγνωρη εμπειρία και έτσι δεν πήγαμε στην τύχη αλλά με προδιαγεγραμμένη κάθε μας κίνηση. Στο βουνό ή σε παρόμοιους τόπους, όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με τα στοιχεία της φύσης δεν το κάνεις για… παλικαριά ή για να καυχηθείς για ικανότητες, αλλά για να έχεις την ικανοποίηση όχι ότι νίκησες το βουνό, δεν νικάς έναν φίλο, αλλά τις όποιες καιρικές συνθήκες. Άλλωστε, όπως ανέφερα το προηγούμενο βράδυ είχαμε αντιληφθεί ότι ξεσπά θύελλα και χιόνι.
Πέρα όμως από τις βροχές – καταιγίδες υπήρχαν και φοβερές χιονοθύελλες, όπως την πρωτοφανή την Πρωτομαγιά του 1987 που το χιόνι στον Ομαλό έφθασε τα δύο μέτρα. Αλλά και άλλες, όπως και η κακοκαιρία του αιώνα επί Χούντας κ.λπ. Θαυμάζω την υπομονή του επιστολογράφου σας και για ποιο σκοπό είχε τόση απασχόληση γι’ αυτά που ανέφερε.
Ευχαριστώ για τη φιλοξενία
Αντώνης Πλυμάκης
