Για το δισέλιδο δημοσίευμά μου της 27ης Σεπτεμβρίου στα “Χ.ν.” για τη Χρυσομαλλούσα της Σαμαριάς είχα πολλά τηλεφωνήματα από γνωστούς κι αγνώστους που εξέφραζαν απορίες για το θέμα και σωστές, και που εγώ δεν τις είχα σκεφθεί. Και αναφέρω:
Πώς σε τέτοιο κακοτράχαλο και δύσκολο μέρος στη Χώρα ανέβασαν τόσες πελεκητές πέτρες; Γιατί δεν δείχνουν να είναι από τα εκεί βράχια, εργαλεία κ.λπ. για την κατασκευή τείχους ύψους 4 μ. και τόσων δωματίων.
Πώς επίσης ανέβασαν όλα τα οικιακά χρειαζούμενα για τόσους καλομαθημένους ανθρώπους, αφού από τα υπάρχοντα στοιχεία δεν φαίνεται να υπήρχε δυνατότητα ανόδου μεταφορικών ζώων;
Ακόμα, από πού και πώς εφοδιαζόταν για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα και για τόσους ανθρώπους με κάθε λογής τρόφιμα και σχετικά εφόδια και μια μικρή στέρνα επαρκούσε με το νερό της;
Έστω και για μια χειμωνική περίοδο, πώς διαβίωσαν με το χιόνι να φτάνει, ίσως, και τα δύο μέτρα εκεί και την κίνηση με τα μέσα που είχαν να είναι αδύνατη;
Τι απέγιναν τα εκεί υπάρχοντα τους όταν αποχώρησαν; Αποκλείεται να συναποκόμισαν τα περισσότερα.
Ήδη μέσα στα δωμάτια υπάρχουν φυτρωμένα τεράστια πεύκα και υπάρχουν από κατολισθήσεις χωμάτων καλύψεις 50%. Μόνο με ανασκαφή ίσως κάτι προκύψει.
