Και, με δίχως άρθρο, πάντως·
“Σαμπιχά”!
Η μονολεκτική -πλέον- “Ρομανί αναφορά”, να το πω ετσι, της ανήκει.
Αφού, για τη φυλή της -τουλάχιστον- είναι γεγονός, η απογείωση της οντότητάς της, στην επικαιρότητα!
Πολύ νωρίς για να το λέμε;
Οχι, πιστεύω. Αφού για μια δεκαετία, απ’ ό,τι λένε τα σχετικά στοιχεία, το “κοινωνικό τσαγανό” από μια νέα τσιγγάνα, νέα, δίχως άκρες, όπλα και χρήματα, παλεύει στα πρόσω των εξουσιών, για το Δίκιο!
Για το όποιο δίκιο τέλος πάντων, της μειονοτικής ζωής -ούτως ή άλλως – στον θρακικό χώρο με τις εύθραστες κοινωνικές ισορροπίες…, σαν πορσελάνη στα χέρια των παιδιών… Τόσο εύθραστες…
Η Σαμπιχά Σουλεϊμάνογλου, διαθέτει το δόκιμο άλλοθι να απολαμβάνει κάποια δημοφιλία.
Αυτή η δημοφιλία εξ άλλου και η ικανότητα που επέδειξε στους αγώνες της για τη φτώχεια και τον αποκλεισμό της φυλής της ήταν ο λόγος που δέχτηκε την τιμητική πρόταση να μετάσχει στο ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ. Προφανώς.
Η έντονη αντίδραση όμως των υπολοίπων μειονοτήτων, που πρόταξαν “κραδαίνοντας” τις κάμποσες χιλιάδες ψήφων, που ελέγχουν στην ευαίσθητη, Τουρκοελεγχόμενη, εν πολλοίς περιοχή, είχε το αποτέλεσμά της. Την απομάκρυνση της τολμηρής τσιγγάνας.
Κι αυτά τα γεγονότα ήταν βέβαια που ανέβασαν κατακόρυφα την αναγνωρισιμότητα και τη δημοτικότητά της ως ήταν φυσικό.
Ηπια ή δηκτικά, τα σχόλια έδωσαν και πήραν, μέρες τώρα, για το πολιτικό παιχνίδι και τις λάθος κινήσεις, για την ενίσχυση του ρατσισμού στον χώρο κ.λπ. κ.λπ.
Εκείνη, με την εν δυνάμει ακόμη “φιλοτέχνηση” της δημόσιας εικόνας της θετικά, τονίζει τον ευθύβολο λόγο του ανθρωπισμού, που βρίσκει την άπασα ακρόαση στο… δόξα πατρί! Στο κέντρο, δηλαδή.
– Τα παιδιά μας πρέπει να μαθαίνουν Ελληνικά, να μαθαίνουν γράμματα!
– Τα παιδιά μας θέλουν σχολεία και νοσοκομεία…
– Είναι γελοιότητα να λένε μια τσιγγάνα ακροδεξιά…
Θυμήθηκα κι εγώ, τα επιχειρήματα ανδρών, νέων τσιγγάνων, πριν από χρόνια.
– “Εμείς, ε-πε-ρε-τά-με την πατρίδα…
– Εμείς κά-νου-με πολλά παιδιά για την πατρίδα…
– Γυ-ρεύ-ου-με μια παραγκούλα να την κάνουμε σχολείο…”.
Και τούτο που ακολουθεί, το ’γραψε η Κλιάφα πριν από τρεις δεκαετίες…
“Ήταν τόσο θλιβερό να βλέπεις τα καταξεσχισμένα πλαστικά, τα σπασμένα «θρανία», τα θρυμματισμένα τζάμια… Τους είχαμε φτιάξει ένα υποτυπώδες σχολείο. Από παλιά, φθαρμένα υλικά, πλαστικό, ελενίτ… Είχαμε και δύο δασκάλες εθελόντριες… Τα τσιγγανόπουλα σαν χελιδόνια χαρούμενα, τρέξανε με τις γδαρμένες σάκες τους, μολύβια, κοντύλια, τετράδια, όλα όσα χρειάζονταν…
Δυο τρεις μέρες μόνο λειτούργησε το σχολείο… Την τέταρτη που πήγαν, το βρήκαν «γκρεμισμένο». Κανείς δεν βρέθηκε, κανείς δεν τιμωρήθηκε και τ’ όνειρο για λίγα γράμματα ναυάγησε”…
…Αϊς Μπαλαμό… Αϊς Μπαλαμό… ο σταναγμός που τραγουδήθηκε.
…Καθώς βλέπω τη φωτό της Σαμπιχά, Έθνος 23/4 σελίδα 7, οι μνήμες μου με ανακαλούν στα παιδικά μου, με τους τσιγγάνους να μου ζητούν “ψωμί και κρομμύδι”, όπως μου έλεγαν, κατά τον Ρίτσο στον μηχανοδηγό του… Και στο “χοσελίτο” που μάγευε τις καρδιές στις αίθουσες του σινεμά.
“Παίξε μόνο για μας το βιολίνο τσιγγάνο”… πριν από τον “Καιρό” τους με τη δεξιοτεχνία του Κουστουρίτσα που κατέκτησε την υφήλιο… Εκείνη, η Σαμπιχά, η χεδιδόνα ρομανί, με τα μεγάλα τσιγγάνικα μάτια της να δείχνουν τις ανεκπλήρωτες λαχτάρες των ομοφύλων της, ευκρινώς, χαμογελά με τους συμβολικούς κρίκους λαϊκής κοκεταρίας, τυλιγμένη τη στιλπνή μαντήλα της…, χαμογελά…
Δυο τρία κροσσάκια έχουν αποσκιρτήσει από την πασμίνα της και θωπεύουν τρυφερά τα ντελικάτα της γόνατα… Οι παλάμες της, ενωμένες μεταξύ τους, αλλά ανοιχτές προς το οπτικό της πεδίο, ώστε να “διαβάζει” τη Μοίρα της μελαψής φυλής της…, για την οποία φυλή, αποτελεί σίγουρα μιαν Ελπίδα!
Πα-σι-χα! Πρόσφορο στον εμφατικό αλφαβητισμό, όνομα. Θα αποβεί και το μέλλον πρόσφορο για το “κλοσσάρειο ρομανί” της πατρίδας;
Ιδωμεν.
