Παρακαλώ ‘Σε. Γαλήνεψε τα ορατά και τα αόρατα…. Και μοιάζουν όλα μιά αγκαλιά. Σαν ανεμοδαρμένο φως. Μην ψάξεις να βρεις κάτι χαμένο. Για να χαθεί, είχε το λόγο του. Οι πειρασμοί είναι πάντα όμορφοι. Και χωρίς να το καταλάβεις σε οδηγούν. Στο πυρ το εξώτερον. Οι πειρασμοί είναι πάντα όμορφοι. Μέχρι να γίνεις δικός τους. Τότε, επειδή σε θεωρούν δεδομένο, σε αφήνουν στην τύχη σου. Οι πειρασμοί, είναι οι δικές σου αδυναμίες.
Μα αν τους αρνηθείς, γίνεσαι γι’ αυτούς ξένος. Και για ‘σένα, επιτέλους δικός. Ξέρεις πόσο δύσκολο είναι, ο εαυτός σου να λογάται δικός σου ; Και να σου λέει ” θα ‘μαι κοντά σου όταν με θες”. Που λέει και το τραγούδι. Γιατί όταν το θες μόνο, ο εαυτός σου είναι κοντά σου. Και είσαι αυτό που η αλήθεια, μόνο, λέει. Και η αλήθεια είναι πάντα μία. Για όλους. Και για να την βρεις πρέπει να θυσιάσεις. Την ομορφιά των πειρασμών σου. Που μόνο όμορφοι δεν είναι πραγματικά. Απλώς σου δίνουν την ηδονή της ψευδαίσθησης. Μα για πόσο θα ξεγελιέσαι; Μα για πόσο θα επαναπαύεσαι; Μα για πόσο θα είσαι το ψέμα, που εύκολο είναι ;
Γιατί κάθε τι εύκολο, ψέμα είναι. Κι εύκολο είναι αυτό που σε κοιμίζει, ενώ άγρυπνος θα ‘πρεπε να ‘σαι. Γιατί το να φύγεις θέλει κότσια. Και να αφήσεις τις ομίχλες σου. Που σε παραμύθι σε κάνουν να ζεις. Το να φύγεις θέλει καθαρό νου. Και ο καθαρός νους, είναι αυτός που την αλήθεια βρήκε. Είναι τότε που κάθε αμφιβολία δεν υφίσταται πιά. Και κάθε φόβος έχει χαθεί. Στων ανέμων τα τρίσβαθα. Και ‘συ, προσκυνητής της αλήθειας πιά, δεν θα ‘χεις ανάγκη τη φωνή των αστεριών. Και θα μιλάς με παρρησία, με το κόσμο των αοράτων.
Τα νέφελα των καιρών, τ’ αρπαχτικά του νου, δε θα σε αγγίζουν. Γιατί θα ‘σαι πιά. Ο προσκυνητής της αλήθειας. Και θα ‘σαι μέσα της. Σαν ανεμοδαρμένο φως.
