Σήµερα επικοινώνησα µε την υπέροχη Καίτη Αλέξη για να συζητήσουµε τις λεπτοµέρειες για την παρουσίαση του βιβλίου που θα γίνει τον Νοέµβρη.
Θα µου κάνει την τιµή να διαβάσει κάποιες σελίδες και η κουβέντα ξεστράτισε όπως συνήθως ξεστρατίζει στο νοσταλγικό παρελθόν και στο πως ήταν ο κόσµος τότε και ειδικά τα παιδιά οι µαθητές και οι µαθήτριες. Το παράπονό της για τα παιδιά του σήµερα που σκοτώνονται όπως είπε στα σχολειά και τις γειτονιές και βασανίζει το ένα το άλλο. Για να συµπληρώσει, ότι ωστόσο πάντα υπάρχει ένας υγιής πυρήνας που κάνει την διαφορά διαχρονικά. Και σε αυτό θα συµφωνήσω και εγώ. Πόσες φορές δεν έχω συναντήσει και αφουγκραστεί τέτοιες συµπεριφορές παιδιών που µε πάνε πίσω στο παρελθόν «σαν να µην πέρασε µια µέρα». Κι άλλες φορές πάλι…
Ο λόγος λοιπόν για τα παιδιά και τα σχολεία του τότε και νάτην η Καιτούλα στην εφηβεία µε την σάκα, την ποδίτσα της και την κορδέλα στα µαλλιά, στην τάξη και στο µάθηµα της έκθεσης. «Παιδιά θέλω να µου γράψετε µια έκθεση για την άνοιξη» τους ζήτησε η νεοφερµένη φιλόλογος, ίδια όπως άνοιξη και αυτή. Και τα παιδιά σκοτώθηκαν να πραγµατοποιήσουν την επιθυµία της καθηγήτριάς τους και η Καίτη φυσικά το ίδιο. Μόνο που ο οίστρος της ήταν τόσος που η έκθεση βγήκε τελικά έµµετρο ποίηµα από την αρχή µέχρι το τέλος. «Ωχ τώρα σκέφτηκε, θα µε τρελάνουν στην καζούρα οι συµµαθήτριες αλλά και η καθηγήτρια το ίδιο». Και βέβαια η καθηγήτρια την σήκωσε να πει µάθηµα και η Καίτη διάβασε ότι είχε γράψει και η τάξη την χειροκρότησε µε ενθουσιασµό. «Γράφεις ποιήµατα λοιπόν Καιτούλα» της λέει η καθηγήτρια χαµογελαστά. «Πόσα ποιήµατα έχεις γράψει;» «Έχω γράψει πέντε» απαντάει αυτή χωρίς να το πολυσκεφτεί. «Τέλεια!» αναφώνησε εκείνη. «Θα τα φέρεις λοιπόν αύριο να τα διαβάσουµε στην τάξη, εντάξει;». «Εντάξει» απαντάει και η Καίτη µε µισή καρδιά.
Στο σχόλασµα γραµµή για το σπίτι που την περίµενε η µαµά της για να την υποδεχτεί όπως έκανε συνήθως. «Έλα να φας και να ξεκουραστείς παιδάκι µου» της λέει, αλλά η Καίτη σαν σίφουνας παίρνει τετράδια και µολύβια και χάνεται σε µια γωνιά του κήπου. «Έχω δουλειά µανούλα» λέει στην µητέρα της που την ακολουθεί απορηµένη στην προσπάθειά της να καταλάβει τι της συµβαίνει. «Τι δουλειά έχεις;». «Έχω να γράψω ποιήµατα» λέει αυτή και αρχίζει να γεµίζει γοργά τις σελίδες. Τι βουνά και τι λαγκάδια άρχισε να περιγράφει σε έµµετρο στίχο, τι πουλιά που κελαηδούσαν, τι παιδάκια που τραγουδούσαν, τι προβατάκια που έβοσκαν στην λιακάδα. Και δεν σήκωσε κεφάλι όπως µου εκµυστηρεύτηκε, µέχρι που τα έγραψε και τα πέντε µε διάφορα θέµατα για να τα πάει στην καθηγήτριά της την άλλη µέρα…
* Η Αγγελική Ροσµαράκη είναι κοινωνιολόγος,
Med Εκπαίδευσης, MSc∆ηµιουργικής γραφής
(1) Συνοµιλώντας µε την Καίτη Αλέξη
