Σαν ένας από τους οκτώ σπουργίτες

Φέτος μας είπαν τα κάλαντα την παραμονή των Χριστουγέννων, αρκετές παρέες παιδιών. Μικρών, μεγάλων. Με τρίγωνα, με λύρες… Υπέροχα! Τα καταχάρηκα. Γιορτές χωρίς παιδιάστικες φωνές και χαμόγελα, δεν έχουν νοστιμάδα. Μα κανένα παιδί δεν ήρθε να πει τα κάλαντα του Άη-Βασίλη και των Φώτων. Δεν ξέρω γιατί. Ίσως έφταιγε ο καιρός που κακοσύνεψε…
Του Αγίου Ιωάννη ανήμερα όμως, λίγο μετά τις δώδεκα το μεσημέρι, χτύπησε το κουδούνι ανυπόμονα. Πριν ανοίξω την πόρτα, από συνήθεια ρώτησα, «ποιος είναι;». «Εγώ!» απάντησε μια παιδιάστικη φωνή. Άνοιξα. Μπροστά μου στεκόταν ένα πιτσιρίκι. Λεπτό, μελαχρινό, με γλυκό πανέξυπνο μουτράκι και μάτια αστρίτη. Σπίθες έβγαζαν! «Να τα πω;» είπε. Κι ένα τεράστιο χαμόγελο, που ξεκινούσε από τα μάτια, τα χείλη, έζωνε ολόκληρη την μικροκαμωμένη φιγούρα του, με τύλιξε. Σαν ήλιος πρωινός. Πώς ν’ αντισταθείς σ’ ένα τέτοιο χαμόγελο;
Πριν προλάβω να του πω «Να τα πεις!», πήρε φόρα. Άρχισε να τραγουδά. Ή μάλλον να τιτιβίζει. Σαν μικρό σπουργίτι. Ένα αλλοπρόσαλλο μείγμα, ένα σουρεαλιστικό σκαρίφημα ήταν αυτό που είπε. Σύντομο. Πολύ σύντομο. Σαν τηλεγράφημα. Άρχισε από το «καλήν εσπέραν άρχοντες», και κατέληξε να λέει για τον Άγιο Βασίλη που έρχεται… «καβάλα σε καμπριολέ!». Δεν ξέρω ποιος του το έμαθε. Δεν ξέρω από ποιον το άκουσε. Ο Άρης, έτσι τον έλεγαν, είπε «και του χρόνου», μου είπε πως έμενε κάπου εδώ κοντά, δείχνοντας με το χεράκι του τριγύρω αόριστα. Και πανηγύρισε ξέφρενα, παίρνοντας την αμοιβή του για τα πρωτότυπα κάλαντα που είπε! Φώναξε με ύφος λόρδου ένα μεγαλοπρεπές «Ω, my God!» χοροπηδώντας σαν κατσικάκι. Μετά, άνοιξε σαν δυο φτερούγες τα χεράκια του, και κατέβηκε τις σκάλες, πετώντας! Τόσο χαρούμενος! Σαν ένας από κείνους τους οκτώ σπουργίτες στο υπέροχο ποίημα του Ζαχαρία Παπαντωνίου! Που έπεσαν πάνω σε μια ρόγα από σταφύλι και… «τρωγόπιναν οι φίλοι τσίρι-τίρι, τσιριτρό, τσιριτρί, τσιριτρό!». Ο Άρης “πέταξε”! Μα άφησε πίσω του μια σπίθα από το χαμόγελό του να με ζεσταίνει. Ένα κομμάτι απ’ την χαρά του να με φωτίζει. Κι ένα γλυκό τραγούδι να στραταρίζει στα χείλη μου. Να ποτίζει την καρδιά μου όλη την υπόλοιπη μέρα!
«Σε μια ρόγα από σταφύλι…».