Σαν έρθει η ώρα και σιχαθείς…

Ξεκινάς πάντα με όνειρα, αυτά που σε βοηθούν να κάνεις έναν γλυκό ύπνο.
Θα βοηθήσω όπως μπορώ λες.
Λίγοι να βρεθούμε είναι αρκετό. Λίγο να προσφέρει ο ένας, λίγο να προσφέρει ο άλλος, κάτι θα κάνουμε. Θα το δουν και οι υπόλοιποι, θα τρέξουν να βοηθήσουν. Σκέφτηκες πως έτσι θα αλλάξουμε τον κόσμο.
Φτάνει και η ώρα της προσπάθειας.
Συνεπής στην υλοποίηση των ονείρων σου.
Αιθεροβάμων για τους άλλους. Δεν πειράζει, το λένε για να σε πειράξουν.
Μπροστά σου είναι τα εμπόδια.
Λαμόγια τυχοδιώκτες. Ψυχές πετρωμένες και κρύες.
Ευτυχώς λες που είναι λίγοι και μετρημένοι. Εμείς είμαστε πολλοί. Παίρνεις θάρρος και προχωράς. Κερδίζεις τις πρώτες μάχες. Γυμνοί βασιλιάδες τελικά αυτά τα εμπόδια, δεν υπάρχει περίπτωση να μην τα καταφέρεις.
Οι πρώτες νίκες είναι ύπουλες.
Και τώρα που νικήσαμε τι κάνουμε;
Γιατί οι ηττημένοι συμπεριφέρονται σαν να μην έχουν ηττηθεί ποτέ; Ανανδρα χτυπούν μόλις βρουν μπόσικο. Κρύβονται σε επιθέσεις ανώνυμες. Δεν σταματούν ποτέ.
Μα γιατί δεν σταματούν ποτέ; Μα τι μαρτύριο είναι αυτό;
Και πώς θα προχωρήσεις σε κάτι παραπέρα;
Είναι βέβαιο πως δεν το είχες υπολογίσει στα όνειρά σου.
Οι συμπολεμιστές σου δεν είναι πια δίπλα σου. Δύο τρεις πολεμούν αλλού. Οι υπόλοιποι με την καλή τους διάθεση συμπαραστέκονται, αλλά έχουν και δουλειές. Και συ κάνεις λάθη.
Οι πρώτες νίκες τελικά είναι ύπουλες.
Και βλέπεις ότι παντού συμβαίνουν τα ίδια. Ο,τι πέτρα και να σηκώσεις το ίδιο σκοτεινό χώμα έχει από κάτω.
Αναπόφευκτα έρχεται η στιγμή που δεν αντέχεις.
Τη μια μέρα διπλασιάζεται το βάρος πάνω σου, την επόμενη τριπλασιάζεται. Ξαναψάχνεις λίγο. Τα ίδια.  Σιχαίνεσαι. Τα βροντάς κάτω και φεύγεις. Σκόνη και θρύψαλα.
Νομίζεις πως θα λυτρωθείς, μα σε λίγα χρόνια σου χτυπά το τηλέφωνο ένας νέος αγνώστων στοιχείων ονειροπόλος, ένας νέος αιθεροβάμων και σου λέει:
«Σηκωθείτε από τον καναπέ σας κύριέ μου!! Δεν βλέπετε τι γίνεται στην πόρτα σας; Η αδικία και η ατιμία μας έχει γονατίσει και σεις κλεισμένος στο σπίτι σας δεν σας ενδιαφέρει τίποτα; Θα έπρεπε να ντρέπεστε…».
Του λες πως έχεις καλεσμένους και δεν μπορείς να μιλήσεις. Του κλείνεις το τηλέφωνο ευγενικά μεν, αλλά γρήγορα, για να μην προλάβει να καταλάβει τους λυγμούς.