Σαν γοργοφτέρουγος γλάρος…

Δεν είναι φθινοπωρινά φύλλα δέντρων οι ψυχές των ανθρώπων, οι αλλοπρόσαλλοι αγέρηδες όπου θέλουν να τα παρασέρνουν.
Δεν είναι χειμωνιάτικα κύματα θάλασσας, στα βράχια να τα σπάει η λυσσώδης φουρτούνα. Αν και έτσι, διά γυμνού οφθαλμού, ίσως μοιάζουν…
Πολύ πολλοί Ιούδες τις πληγώνουν για κάλπικα αργύρια, Σειρήνες τις ξεγελούν και Συμπληγάδες τις παγιδεύουν, κάποτε εν γνώσει τους κι άλλοτε άθελά τους, στις ατραπούς πραγμάτωσης των ονείρων ή την ανάσταση περιμένοντας …
Μα δε λυγούν, μήτε γερνούν… Είναι γλάροι! Πετούν στα ουράνια, πάνω από τα σύγνεφα, χωρίς αμυαλιά Ικάρου και αλαζονεία Φαέθοντος…
Είναι κάστρα! Πανύψηλα και καμιά κακία δεν τα κουρσεύει, τι ορθώνονται με και από ελπίδα και αγάπη. Με ελπίδα και αγάπη ως γερά θεμέλια… Από ελπίδα και αγάπη, για φως και ζωή…
Καταλήγοντας, να σας θυμίσω και ότι όταν οι πολυκατοικίες στις ολιγάνθρωπες μεγαλουπόλεις τείνουν να αιχμαλωτίσουν και να φυλακίσουν κάθε φως της ζωής, κλείνεις τα μάτια σου και ονειρεύεσαι την κάθε επόμενη στιγμή χωρίς φράχτες και αλυσίδες με την ψυχή σου σαν γλάρος γοργοφτέρουγος να πετά όπου αγάπη για εκείνην θα βρει ως  απάνεμο αγκυροβόλι και κάστρο άπαρτο …