Σε διαφορετικό κλίμα σήμερα οι “διαδρομές” είναι αφιερωμένες σε ένα ανεξάρτητο σωματείο τον “Βεζούβιο” που δραστηριοποιείται από τις αρχές της δεκαετίας του ’80 καθώς όπως έγινε γνωστό την ερχόμενη Τετάρτη στο “Καλτσέτο” θα πραγματοποιηθεί αγώνας με καλεσμένα όλα τα ιστορικά στελέχη του και την επόμενη μέρα (Πέμπτη) θα κόψει την πρωτοχρονιάτικη πίτα του στο “Καλντερίμι”.
Aναζητήσαμε λοιπόν μερικά από τα μέλη της ομάδας σήμερα αλλά και στο παρελθόν όταν και υπήρξε η πρώτη περίοδος του Βεζούβιου.
Ο… ΑΧΙΝΙΟΣ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΒΕΖΟΥΒΙΟΣ
Οπως θυμάται λοιπόν ο Κώστας Φαλαγγάρης το 1981
-εποχή που υπηρετούσε τη στρατιωτική του θητεία στο Ηράκλειο- στο “Μαρακανά” που υπήρχε δίπλα στις εκβολές του Κλαδισού μαζεύονταν κάποιοι αξιόλογοι παίκτες (κυρίως από την περιοχή της Νέας Χώρας -και όχι μόνο- άλλωστε ο ίδιος είναι Χαλεπιανός) όπως οι: Γιώργος Λιόδης, Γρηγόρης Μπεμπλιδάκης, Βασίλης Ζερβουδάκης, Αλκης Σολογάνης, Βασίλης Δαμίγκος, Μάκης Καραταράκης κ.α. Ολοι αυτοί αποφάσισαν το Καλοκαίρι του 1981 να δημιουργήσουν την πιο ερασιτεχνική ομάδα από τις ερασιτεχνικές που θα έπαιρνε μέρος σε ανεξάρτητα τουρνουά χωρίς δελτία παικτών. Σε μία ταβέρνα λοιπόν κοντά στο γήπεδο έγινε μάζωξη για να προχωρήσουν στα… βαφτίσια. Ηθελαν ένα όνομα που να μην είναι συνηθισμένο και προς στιγμήν φαινόταν να επικρατεί το… “Αχινιός” μετά από πρόταση μέλους που ήταν και ψαράς (Β. Δαμίγκος). Ομως την τελευταία στιγμή έπεσε στο τραπέζι από ένα άλλο ιδρυτικό στέλεχος (Α. Σολογάνης) το πιο… εντυπωσιακό “Βεζούβιος” και κατόπιν ψηφοφορίας που έγινε ήταν και αυτό που επικράτησε. Ο συνειρμός απλός: σαν το ξακουστό ηφαίστειο, ο Βεζούβιος θα… λιώνει τους αντιπάλους του με τη λάβα. Ενώ σαν αχινιός, το… πλήγμα που θα επέφερε θα ήταν σαφώς πολύ μικρότερο!
Στα τέλη του 1981, με αρχές του 1982 ο Βεζούβιος οργανώθηκε και άρχισε τις προπονήσεις στο “Μαρακανά”. Δύο φορές την εβδομάδα, Τετάρτη και Σάββατο για να μετακομίσει λίγο αργότερα στην κοντινή Μοναχή Ελιά όπου είχαν αρχίσει εργασίες για τη διαμόρφωση του γηπέδου. Ξερό και εκεί, όμως δίπλα στον Κλαδισό ο αγωνιστικός χώρος ήταν γεμάτος πέτρες με αποτέλεσμα να κινδυνεύει η σωματική ακεραιότητα των παικτών. Στη Μοναχή Ελιά καθιερώθηκαν και Κυριακή πρωί αγώνες είτε μεταξύ των παικτών είτε πολύ συχνά με κανονικές ομάδες του τοπικού που έκαναν προπόνηση στο ίδιο γήπεδο. Μάλιστα επειδή ο Βεζούβιος είχε στις τάξεις του αρκετούς πρώην παίκτες κανονικών ομάδων που για διάφορους λόγους είχαν σταματήσει το ποδόσφαιρο σε μικρή ή μεγαλύτερη ηλικία συχνά έφερνε και πολύ καλά αποτελέσματα από τη στιγμή που ήταν και προπονημένοι. Παράλληλα έδινε αγώνες σε άλλα γήπεδα των Χανίων με ομάδες χωριών, π.χ. Νιο Χωριό ή στις Στέρνες. Χαρακτηριστικά όπως θυμάται ο Κ. Φαλαγγάρης: «είχαμε νικήσει 3-2 τη Θύελλα και ο τότε πρόεδρος της μου ζήτησε να αποκτήσει 1-2 παίκτες. Οταν όμως άρχισε να μου λέει ποιους ξεχώρισε αποδείχθηκε ότι ήθελε τη… μισή ομάδα μας!».
Μετά το 1985 ο Βεζούβιος έγραψε τις… πιο χρυσές σελίδες στην ιστορία του με τη συμμετοχή του στα ποδοσφαιρικά τουρνουά που διοργάνωνε το Συνδικάτο Οικοδόμων. Χαρακτηριστικά διαβάζουμε στο φύλλο του “Αγώνα της Κρήτης” 31-8-1990 για την επικράτησή του με 4-3 στα πέναλτι στον τελικό που έγινε στη Μοναχή Ελιά.
Και πάλι ο Φαλαγγάρης θυμάται: «Είχαμε ένα τόσο καλό και γυμνασμένο σύνολο που αν και υπήρχε περιορισμός με τη συμμετοχή δύο εν ενεργεία παικτών τον οποίο εμείς πάντα τηρούσαμε, συχνά οι αντίπαλοί μας επιστράτευαν περισσότερους για να μπορέσουν να μας αντιμετωπίσουν. Είχαμε βέβαια όπως προανέφερα αρκετούς πρώην παίκτες μερικοί από αυτούς πολύ αξιόλογοι».
Οσο για τη φανέλα, τις περισσότερες φορές οι παίκτες του Βεζούβιου δανείζονταν κόκκινες ή ερυθρόλευκες εμφανίσεις από τον Παγχανιακό. Κάποιες άλλες φορές εμφανίστηκε και με δικές του χρώματος μαύρου – ροζ με την αναγραφή του ονόματος της ομάδας… κάθετα!
Για την πρώτη περίοδο του Βεζούβιου μιλάει και ο Γιώργος Παπαδάκης που υπήρξε επίσης μία από τις… σημαίες του. «Στον Βεζούβιο εντάχθηκα από τα πρώτα χρόνια και αυτό που έχω να θυμάμαι είναι ότι λειτουργούσαμε σαν μία πολύ καλή παρέα όχι μόνο μέσα στα γήπεδα αλλά και έξω από αυτά π.χ. στις βόλτες που κάναμε τα βράδια. Μαζευόμαστε επίσης στο καφενεδάκι του “Μπελώνη” στο τέρμα Σελίνου και επειδή κάποια μέλη ήταν της… υγιεινής διατροφής μάς απαγόρευαν το αλκοόλ, δηλαδή κρασί και μπύρες. Ετσι μοιραία πίναμε καφέ, τσάι και… μαλοτήρα! Στο αγωνιστικό κομμάτι, αξέχαστοι μου έχουν μείνει οι δύο τελικοί που δώσαμε στο τουρνουά των Οικοδόμων απέναντι στους διοργανωτές. Στο ξερό στη Μοναχή Ελιά είχαμε νικήσει με 4-3 στα πέναλτι ενώ ένα χρόνο πριν, στο χορτάρι του Εθνικού Σταδίου Χανίων είχαμε ηττηθεί με 3-0 από μία ομάδα που πάντως θύμιζε μικτή Χανίων!”
Η ΠΑΡΑΚΜΗ ΚΑΙ ΤΟ ΗΦΑΙΣΤΕΙΟ ΠΟΥ ΞΥΠΝΗΣΕ ΞΑΝΑ!
Εκεί γύρω στο 1992-93 άρχισε η… παρακμή του Βεζούβιου. Λίγοι πάντως από τους παίκτες του συνέχισαν τις προπονήσεις σε άλλα γήπεδα των γειτονικών Δήμων όπως την Αγ. Μαρίνα και το Ακρωτήρι. Εκεί κοντά στα Κουνουπιδιανά στο μικρότερων διαστάσεων ξερό γήπεδο που υπάρχει δίπλα στον δρόμο, συναντήθηκαν στα μέσα της δεκαετίας του ’90 παλιά μέλη της ομάδας με κάποια άλλα άτομα
-που έπαιζαν μπάλα για να ξεσκάσουν από τις σκοτούρες της καθημερινότητας- όπως τους Κώστα Μαρματάκη, Αντώνη Αθανασάκη, Στέλιο Ζερβάκη, Γιάννη Βιττωράκη, Παντελή Ταβερναράκη και όλοι μαζί αποφάσισαν να “επανιδρύσουν” τον Βεζούβιο λίγα χρόνια μετά.
Οπως θυμάται ο διευθυντής του 1ου ΕΠΑΛ Χανίων Στέλιος Ζερβάκης: «είδαμε ότι τα παλιά μέλη του Βεζούβιου είχαν αρχίσει να κουράζονται και να μειώνονται, έτσι αποφασίσαμε να συνεχίσουμε την παράδοση μίας ιδιαίτερης ομάδας που αποτελούνταν από φίλους που το διασκέδαζαν και έβρισκαν με τον τρόπο αυτό μία αφορμή να κάνουν παρέα και εκτός γηπέδων όπως και εμείς. Στην αρχή συνυπάρξαμε με τους παλιούς, τον Κ. Φαλαγγάρη, Γ. Παπαδάκη, Σ. Κάμπα, Γιάννη Μαράκη κ.ά.
Οταν δημιουργήθηκαν τα 5×5 με τους συνθετικούς χλοοτάπητες αφήσαμε πίσω τα ξερά και περίπου στα 1999 θεωρείται η χρονιά επανεκκίνησης του νέου Βεζούβιου που εμφανίστηκε ξανά ως “Ηφαίστειο που ξυπνά”! Αυτή η ομάδα μας κρατάει ζωντανούς, είμαστε μία παρέα που βρισκόμαστε συχνά-πυκνά, είμαστε όλοι φίλοι μεταξύ μας και δεν έχουμε να χωρίσουμε κάτι, ανατροφοδοτούμαστε μέσα από αυτό, εκφράζουμε μία χαμένη παιδικότητα που καλό είναι να την εκφράζει κάποιος σήμερα. Δεν είναι τυχαίο ότι εδώ και 15 χρόνια, η Δευτέρα βράδυ που βρισκόμαστε είναι μία γλυκιά προσμονή που την περιμένουμε κάθε εβδομάδα.
Το πολύ ενθαρρυντικό είναι ότι τα τελευταία χρόνια μεγαλώνει η προσέλευση μελών στην ομάδα και πλέον αγωνιζόμαστε 7×7 ή και 8×8 ενώ αναγκαζόμαστε να αφήνουμε και πολλούς στον πάγκο.”
Εδώ ο οικονομολόγος Γιάννης Παπαδονικολάκης συμπληρώνει για το σήμερα του Βεζούβιου:«Τα γήπεδα πλέον που αγωνιζόμαστε είναι τα 5×5 και 7×7. Ξεκινήσαμε σε ένα άλλο “Μαρακανά”, εκείνο που υπήρχε κοντά στη λεωφόρο Σούδας και στη συνέχεια όταν αυτό σταμάτησε να λειτουργεί μετακομίσαμε στο “Καλτσέτο” δίπλα στο γήπεδο των Περιβολίων. Πάντως εδώ και τουλάχιστον μία δεκαετία κόβουμε κάθε χρόνο πρωτοχρονιάτικη πίτα και γενικά με 2-3 συγκεντρώσεις τον χρόνο (π.χ. για… αγιασμό) καταφέρνουμε να κρατάμε ζεστή την προσπάθεια αυτή. Μας δίνεται έτσι η ευκαιρία να μαζευτούμε, να συσφίξουμε τις σχέσεις μας και να δείχνουμε το ταλέντο μας όχι μόνο στους αγωνιστικούς χώρους αλλά και στα… γεύματα που διοργανώνει ο Βεζούβιος. Παλιότερα κάναμε δύο φορές την εβδομάδα προπονήσεις και αγώνες, πλέον επειδή τα χρόνια έχουν βαρύνει την πλάτη μας κάνουμε μία φορά. Σε τουρνουά δεν μετέχουμε πια, μία προσπάθεια που είχαμε κάνει παλιότερα είχε… άδοξο τέλος», μας λέει.
Για το τι αντιπροσωπεύει η ομάδα αυτή, ο διευθυντής του
2ου Γυμνασίου Χανίων Αντώνης Αθανασάκης επισημαίνει: «Σήμερα για όλους εμάς ο Βεζούβιος έχει γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μας. Η συνάντηση της Δευτέρας εκτός από ποδόσφαιρο, σημαίνει και εκτόνωση, διασκέδαση και κυρίως χαρούμενο παιχνίδι. Αλλωστε το “μοτό” του Νέου Βεζούβιου είναι ότι: «δεν σταματάμε να παίζουμε επειδή γερνάμε, αλλά γερνάμε επειδή σταματάμε να παίζουμε»! Ιδιαίτερα σημαντικό είναι επίσης το γεγονός των συχνών κρασοσυνάξεων, από τις οποίες προέκυψε και η καταπληκτική “μπάντα του Βεζούβιου”. Εχουμε την τύχη ανάμεσα στους συμπαίχτες μας να υπάρχουν πολλά μουσικά ταλέντα που παίζουν υπέροχο μπουζούκι, μπαγλαμά, κιθάρες ακόμα και τρομπόνι. Ετσι, το κέφι ανεβαίνει κατακόρυφα και οι συναντήσεις μας έχουν αποκτήσει πλέον και καλλιτεχνικό περιεχόμενο. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι τελευταία η “μπάντα του Βεζούβιου” άρχισε να συμμετέχει και στα καλλιτεχνικά δρώμενα της πόλης μας, όπως για παράδειγμα στην παρουσίαση της ταινίας animation της ομάδας +anima στο 2ο Γυμνάσιο
Χανίων όπου κατά γενική ομολογία άφησε άριστες εντυπώσεις!».
