Υμνος και θρήνος για έναν ιερέα – ποιητή ή ποιητή – ιερέα… θα μπορούσε να έχει κι αυτόν τον τίτλο η παρουσίαση της ποιητικής συλλογής του μακαριστού παπά – Μανόλη Γεωργιακάκη “Ωδή στα πάθη”, που έγινε την περασμένη Δευτέρα 5 Φεβρουαρίου στο πλαίσιο των Β’ Χαραλαμπείων 2018, τα οποία διοργανώνει για δεύτερη συνεχή χρονιά εφέτος, η Ενορία Λενταριανών. “Μινύρισμα πτηνού χειμαζομένου” θα μπορούε να είναι ο υπότιτλός της, σκέφτομαι, ενώ μόλις έχω πιάσει το μολύβι για ν’ αρχίσω να γράφω. Στη φράση αυτή του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη απ’ το διήγημά του “Ο ξεπεσμένος δερβίσης” με παρέπεμψε ο υπότιτλος της ποιητικής του συλλογής “αέναο του γένους μινύρισμα”. Αέναον” (διαρκές – ασταμάτητο, δηλαδή) “μινύρισμα” (σιγανό κελάηδημα, και κατ’ επέκταση σιγανός θρήνος, πάει να πει) ενός απ’ τα παντοιοτρόπων χειμαζόμενα “πτηνά” του γένους των Ελλήνων, που λαχταρούν, “την επάνοδον του έαρος”, για να χρησιμοποιήσω πάλι μια φράση του Παπαδιαμάντη….
«”Ταγμένος” για να γίνει ιερέας – ποιητής αλλά και ποιητής – ιερέας ο και για χρόνια διάκονος τού από Κυδωνίας και Αποκορώνου Αρχιεπισκόπου Κρήτης Ειρηναίου Αθανασιάδη, εφημέριος του Αγίου Παντελεήμονα του Κόκκινου Μετοχιού και για ένα χρόνο του Αγίου Χαραλάμπους των Λενταριανών, ιδιαίτερα αγαπητός παπα Μανόλης Γεωργιακάκης, που έφυγε πριν από 8 μήνες αιφνίδια, σε ηλικία μόλις 43 χρονών για το ουράνιο θυσιαστήριο. «“Αυθεντικός” ιερέας που προέτασσε την ανιδιοτελή προσφορά προς τους συνανθρώπους του χωρίς κριτήρια και διακρίσεις», όπως υπογράμμισε ο νυν μητροπολίτης Κυδωνίας και Αποκορώνου Δαμασκηνός Παπαγιαννάκης στον επικήδειο λόγο του. Και “αισθαντικός” ποιητής ωστόσο, όπως τον παρουσίασαν μέσα από το ποιητικό του έργο η δημοσιογράφος και εκφωνήτρια της ΕΡΤ Καίτη Αλέξη, η γιατρός, ποιήτρια και συγγραφέας Πηνελόπη Ντουντουλάκη, ο φιλόλογος – ιστορικός ερευνητής Κώστας Φουρναράκης, όπως, βέβαια, τόσο η κόρη του Χρυσή στην ευχαριστήρια προσλαλιά της όσο και ο επιστήθιος φίλος του, νυν εφημέριος της Ενορίας του Αγίου Χαραλάμπους αλλά και “ψυχή των Χαραλαμπείων 2018” πρωτοσύγκελλος της Μητρόπολης Κυδωνίας και Αποκορώνου π. Δαμασκηνός Λιονάκης, που χαιρέτισε την εκδήλωση.
«Με την “Ωδή στα πάθη” ο πάντα παρών στη μνήμη και τη ζωή μας πατήρ Εμμανουήλ αποκαλύπτεται “ωραίος ως Ελληνας”, υμνογράφος και ποιητής, συνδυάζοντας Κοσμά τον Μελωδό, Ανδρέα τον Κρήτης, Ρίτσο, Καζαντζάκη, Καββαδία, Σεφέρη και Ελύτη που νοηματοδότησαν την πνευματική ζωή του νέου Ελληνισμού και σημαδοτότησαν τα χαρακτηριστικά της νεοελληνικής λογοτεχνίας», γράφει, μεταξύ των άλλων, προλογίζοντας την ιδιαίτερα επιμελημένη 182 σελίδων έκδοση των ποιημάτων του παπα – Μανόλη, ο συνοδίτης και συλλειτουργός του αρχιμανδρίτης Δαμασκηνός π. Λιονάκης. Για να συμπληρώσει αμέσως μετά: «Συνδύασε την Ορθόδοξη υμνογραφική παράδοση των μεγάλων μελωδών της Εκκλησίας, την αγάπη προς την ελευθερία και τη δικαιοσύνη του Ρίτσου, τον προβληματισμό και την αγωνία του Καζαντζάκη, τον έρωτα προς τη θάλασσα και τη λαχτάρα για ταξίδια του Καββαδία, τον “καημό της Ρωμιοσύνης” του Σεφέρη και την πίστη στον ηλιόφωτο Ελληνισμό και την ορθόδοξη παράδοση του Ελύτη».
«Γεννήθηκα στο φως του κεραυνού/ που σκίζει τον ορίζοντα/ μιας σιωπηρής οχλοβοής/ και μιας αστείρευτης ανθοβρυσίας/ και πέθανα στο χρυσόπλαστοπέλαγος/ μιας λησμοσύνης και/ μιας αβασίλευτης γαλήνης». Και σαν δείγμα γραφής της ποίησης του μακαριστού παπα – Μανόλη Γεωργιακάκη το ποίημα του με τίτλο “Σε χρόνο παρελθόντα”. “Λάμπει” και σ’ αυτό, όπως και σ’ όλα τ’ άλλα, βέβαια, “σαν μεσημέρι η ορθοδοξία”, για να χρησιμοποιήσω μια φράση του Ηλία Μηνιάτη. Οπως κατά πάντα και διά πάντα, σε ενεστώτα χρόνο, λάμπει! Αυτός κι αν είναι τίτλος για τις σημερινές στάσεις!
