Σαν παλιό… κακό σινεμά

Μπαίνουμε σε ένα από τα ωραία σινεμά της πόλης μας, λαμβάνουμε επαρκείς ποσότητες “ποπ κορν”, πιάνουμε μια καλή θέση δίπλα στην αγαπημένη μας, “τεντωνόμαστε” για να απολαύσουμε την ταινία, για την οποία οι πληροφορίες μιλάνε για “περιπέτεια με απροσδόκητο τέλος”.
Πέφτουν τα πρώτα ψηφιακά καρέ και… Ανθρωποκυνηγητά και πυροβολισμοί, κακοί αστυνομικοί και καλοί κακοποιοί (κάτι σαν την πρόσφατη εκτέλεση ανθρώπου της νύχτας στην Αθήνα), επεισόδια (σαν αυτά που βλέπουμε συχνά πυκνά στα Ελληνικά γήπεδα), άπληστοι επιχειρηματίες (όπως αυτοί που διαμορφώνουν τις τιμές των τροφίμων ένα πράγμα), διεφθαρμένοι πολιτικοί, δημοσιογράφοι, παράγοντες (όσο για αυτούς τα παραδείγματα είναι άφθονα).
Ο βασικός πρωταγωνιστής πάλι πιστεύει στις θεωρίες συνωμοσίες (κάτι από τους αρνητές εμβολίων μας θυμίζει αυτός) και συμπρωταγωνίστριά του έχει εμπλακεί σε “ροζ” κύκλωμα (όσο για αυτά γεμίζουν ολόκληρες σελίδες εφημερίδων καθημερινά).
Η πλοκή συντελείται σε μια πόλη με σκαμμένους δρόμους, υπό ανακατασκευή κτήρια, προβληματικές υποδομές (κάτι σαν τα Χανιά δηλαδή…), με τους πρωταγωνιστές να περνούν μέσα από λιτανείες ενάντια στους γάμους ομοφυλόφιλων, διαδηλώσεις αντιπολεμικές, αντικαπιταλιστικές, αντιαπαγορευτικές, αντικατασταλτικές… όλα αντί, φιλανθρωπικά gala και επιδείξεις ομάδας, εκδηλώσεις οινογευσίας και μια γιορτή… σοκολάτας!
Και όταν με το καλό εξερχόμαστε από την σκοτεινή αίθουσα δεν μπορούμε να καταλάβουμε αν αυτό που είδαμε οφείλεται στην φαντασία του σεναριογράφου και του σκηνοθέτη και δεν είναι επί της ουσίας μια μικρογραφία (έστω και τραβηγμένη) της ελληνικής και τοπικής πραγματικότητας!