Ανακοινώθηκαν οι αντιδημαρχίες και οι υπόλοιπες θέσεις της δημοτικής αρχής, με τα πρόσωπα που ορίστηκαν στις θέσεις ευθύνης. Ευχή όλων να υπάρχει δημιουργική, ειλικρινής και απροβλημάτιστη θητεία όλων.
Ποιος, όμως, δεν χάρηκε για τη θέση που έλαβε ο Λευτέρης Κοκογιαννάκης ως Εντεταλμένος Σύμβουλος για θέματα ΑμεΑ;
Είναι αξιόλογη επιλογή και αναμένουμε να υπάρξει πληθώρα προτάσεων από τον κ. Κοκογιαννάκη, όπως επίσης αμέριστη συμπαράσταση, από τους συναδέλφους του και την ηγεσία του δήμου και στήριξη σε όλα όσα προτείνει για την επίλυση προβλημάτων που αφορούν στα άτομα με ανάγκες.
Είμαι προσωπικά βέβαιος ότι η παρουσία του στη συγκεκριμένη θέση θα λειτουργήσει καταλυτικά σε επίπεδο φωνής, άποψης, των συνανθρώπων μας, που χρόνια τώρα υπάρχουν, αλλά επί της ουσίας, προσωπική μου άποψη, είναι σαν να μην υπάρχουν.
Οδεύουμε προς τις τελευταίες ώρες του 2023 και ακόμη δεν έχουμε – θεωρώ – συνειδητοποιήσει, πως υπάρχουν ορισμένες βαλίτσες τις οποίες θα μεταφέρουμε στη Νέα Χρονιά το 2024 και θα τις αδειάσουμε στα συρτάρια μας.
Οι δύο πόλεμοι, στη Λωρίδα της Γάζας και στην Ουκρανία, αποτελούν ίσως το πιο δύσκολο φορτίο το οποίο καλούμαστε να έχουμε στις βαλίτσες μας. Οι αντιδράσεις ακόμα και στα Χανιά για όσα τραγικά συμβαίνουν στη Λωρίδα της Γάζας, εμπίπτουν, όντως, στις φωνές τις ανθρωπιστικές που καλούν για ειρήνη στην περιοχή, για παύση του ανελέητου πολέμου.
Υπάρχουν όμως αρκετές βαλίτσες με φόρτο, που μας αφορούν όλους, αλλά ούτε κινητοποιήσεις ξεσηκώνουν μήτε ηχηρές φωνές ακούγονται. Μπαγκάζια τα οποία δεν κρύβονται πλέον, αλλά από το βάρος τους τσακίζουν την οικονομία, ενισχύουν τις κοινωνικές μεταλλάξεις, την ίδια ώρα που οι διεθνείς συνθήκες ορθώνονται απειλητικές για τη διεθνή κοινότητα, οπότε και για την Ελλάδα.
Σε ποια Ελλάδα;; Ποιες βαλίτσες;;; Ποια φορτία;;;
Στην Ελλάδα, όπου οι μικρές ορεινές περιοχές εκπέμπουν SOS. Στην Ελλάδα όπου πολλές περιοχές της, έχουν πληγεί σε διάφορους τομείς είτε από καιρικά φαινόμενα είτε από τις δυσκολίες που δημιούργησε η οικονομική κρίση.
Στην Ελλάδα όπου το σύνολο της κοινωνίας, οι πολίτες, αντιλαμβάνονται πολύ έντονα τις αλλαγές στην οικονομική τους κατάσταση λόγω των διεθνών αναδιαρθρώσεων από δύο πολέμους, οι οποίοι προς το παρόν καλά κρατούν, με μία διεθνή κοινότητα που φαίνεται όμως πως ολιγωρεί, για πολύ ευνόητους, δυστυχώς, ρόλους.
Στην Ελλάδα, όπου καθημερινά οι θάνατοι από βία, υστερία, κακή οργάνωση και προγραμματισμό, τείνουν να μας καταστήσουν ψυχρούς θεατές.
Την ίδια ώρα που η ΕΛ.ΑΣ κινείται με ιλιγγιώδη ταχύτητα ώστε να προλάβει να ξεσκεπάσει το φάντασμα της Νέας Τρομοκρατίας, αν φυσικά βρει σεντόνι για να προβάλλει. Όπου στην πολιτική σκηνή προσπαθούν ορισμένοι υπεύθυνα και σοβαρά, να τραβήξουν τα χαλινάρια σε όσους υπερθεματίζουν ότι όλα είναι ρευστά και ανάξια λόγου.
Στην Ελλάδα, όπου στις συνειδήσεις μας ψάχνουμε να βρούμε λύσεις για να μην πάει άδικα μία ολόκληρη γενιά νέων παιδιών, που δείχνει να συνηθίζουν το αδιάφορο, το ελάχιστο, την απάθεια.
Μπορεί να έχουμε αποδείξει ως λαός ότι είμαστε ετοιμοπόλεμοι και αισιόδοξοι, όμως πρέπει να μπούμε στη διαδικασία να αντιλαμβανόμαστε πιο γρήγορα τους συμμάχους μας.
Τούτο πρέπει να συμβεί δεδομένου ότι συνεχώς ακούγεται η φράση, «όλα καλά θα πάνε».
Με πολιτικούς μιλάς, «όλα καλά θα πάνε». Με προέδρους φορέων, αυτοδιοικητικούς, επιστήμονες μιλάς, «όλα καλά θα πάνε».
Μα αν προτάξουμε αυτήν τη φράση και τη συνηθίσουμε ως απάντηση για όλα όσα συμβαίνουν, το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα πάει τίποτα καλά.
Ας πατήσουμε, λοιπόν, το πόδι μας στη γη του 2024, ας κρατήσουμε τις βαλίτσες με τα φορτία του 2023 που αναγκαστικά θα πάρουμε μαζί μας, αλλά ας έχουμε όμως παράλληλα τη θέληση, να ξεμπλοκάρουμε το μυαλό μας από τις εύκολες απαντήσεις που μας κρατάνε πίσω στην προσπάθεια μας να πάμε μπροστά.
Δεν χρειάζεται ντε και καλά μια ζωή σε αυτήν τη χώρα να μην ξεφορτώνουμε βαλίτσες, να κουβαλάμε συνεχώς φορτία, απλά και μόνο επειδή είμαστε πεπεισμένοι ότι όλα θα πάνε καλά, επειδή είμαστε ετοιμοπόλεμοι και αισιόδοξοι.
– ο παρατηρητικός –
Μ π. Λ
