Είναι οι τελευταίες οκτώ λέξεις, από ένα εµπνευσµένο, φωτισµένο κείµενο συγκλονισµού, για το ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ! (*)
Το υπογράφει ο Παύλος Μεθενίτης, αρθρογράφος που θαυµάζω χρόνια σε µεγάλο αθηναϊκό φύλλο.
Αξίζει πιστεύω να σταθώ σε µερικές δραστικές φράσεις του, (εκτός του τίτλου των “Αφορµών” µου) για να κάνω τη δική µου µικρή, όσο και ταπεινή αναφορά.
Και πρώτα πρώτα βέβαια, στις ΦΩΤΟ… Από κείνες που φέρνουν δάκρυ στα µάτια.
Τις ΦΩΤΟ µε τους απισχνασµένους κατάχλωµους κι πεγνωσµένους Εβραίους…
Η «ανάγνωση, των µατιών τους, παραχωρεί µια «διεσταλµένη απελπισία», που καταγγέλλει τα µεγέθη, όλα τα µεγέθη, του ανθρώπινου πόνου που έχει προκληθεί από ανθρώπους!!!
Ύστερα, ύστερα θα πάρω την ηµεροµηνία, τη χρονολογία, τον τόπο, τον χώρο…
27 Ιανουαρίου του 1945, και, και, ο Κόκκινος Στρατός!
Μα τι εµβληµατικό «δίλεξο»!
∆εν χρειάζεται ν’ ακούσεις ή να διαβάσεις άλλη συλλαβή, µα ούτε συλλαβή, για να «βρεθείς» στο πλήθος των συνειρµών της ελπίδας!
Ο Κόκκινος Στρατός λοιπόν της Σοβιετικής Ένωσης, που απελευθέρωσε από το Άουσβιτς – Μπιρκενάου, όσες λιγοθυµισµένες ψυχές, φιλοξενούσαν ακόµη τα τρεµουλιάζοντα σώµατα, στην οριακή ερηµιά του χαµού. ∆εν «πιάνει» βυθό νοµίζω η φριχτή ψυχή του Κακού!
Εγώ γράφω 31 Ιανουαρίου, Τετάρτη βράδυ… ∆ηλαδή, εβδοµήντα οκτώ χρόνια, συν τέσσερις ηµέρες ακόµη.
Κι ύστερα, ύστερα θα µιλήσω για τον «αγκαθωτό ρεαλισµό» των αριθµών!
Εκείνων των αριθµών, που αδέκαστοι, αναντίρρητοι και δραστικοί, σείουν την αλήθεια, σηµαιοφόροι «επηρµένοι» στον καιρό!
Τον αριθµό πρώτο, των έξι εκατοµµυρίων(!) (6.000.000) Εβραίων, που αφάνισαν εφιαλτικά οι ναζί. Για να µην αναφέροµε τους Roma, τους οµοφυλόφιλους, τους καθυστερηµένους διανοητικά, τους Σέρβους· κοµµουνιστές, Μασόνους και άλλους, και άλλους, που κατά εκατοντάδες χιλιάδες ψυχές, “προγραµµένες στους λογαριασµούς του παράλογου µίσους προστίθενταν εφιαλτικά στον µακάβριο όγκο της φρίκης τους.
∆εν το ήξερα κι αυτό: ότι δηλαδή, στον τοίχο ενός στρατοπέδου συγκέντρωσης είχε βρεθεί χαραγµένη µια απίστευτη φράση παραπόνου κι ανείπωτης πίκρας!
«Αν υπάρχει Θεός, θα πρέπει να µε παρακαλέσει να τον συγχωρήσω».
Χριστέ µου, ο µέγας Ανθρώπινος πόνος, πόσο µπορεί αβίαστα να σε βρει σύµφωνο για την Αδικία!
Τη µεγάλη, σκληρή Αδικία…
Ωστόσο, ο αρθρογράφος, ωριµότερος εµού, συνεχίζει στο σχόλιο του.
«Ας µην ανακατεύουµε τον Θεό στις βροµοδουλειές µας…
Η ανθρωπότητα είναι απολύτως ικανή να παράξει, χωρίς καµία βοήθεια από το υπερπέραν και να καταναλώσει τη φρίκη της, την επιούσια, δίπλα δίπλα µε το µεγαλείο της, σαν το ψωµί και το προσφάι στο τραπέζι».
