Σαν βάρκα στον ωκεανό

Σαν βάρκα στον ωκεανό μοιάζει η σκέψη του ανθρώπου σήμερα ή τουλάχιστο η σκέψη των περισσοτέρων ανθρώπων. Αρμενίζει με πυξίδα όχι σταθερή που της δείχνει πότε ν’ ακολουθήσει προς την α’ κατεύθυνση και πότε προς την β’, ταλαντευόμενη από τους άγριους ανέμους, τους ερχόμενους από όλα τα σημεία του ορίζοντα.
Εχει μπερδευτεί ο άνθρωπος σήμερα με τα όσα του λένε κάθε μέρα οι διάφοροι ηγέτες, μη εξαιρουμένου και τους ηγέτες της δικής μου πατρίδας. Εκεί που ο ένας μου λέει για τα διάφορα γεγονότα που εξελίσσονται γύρω μου ότι θα τα λύσει με τον τάδε τρόπο, έρχεται ο άλλος και μου λέει ακριβώς το αντίθετο, με αποτέλεσμα να μη ξέρω ως ακροατής άνθρωπος πιο είναι το σωστό, να μην μπορώ πλέον να διακρίνω ποιος λέει αλήθεια, ποιος λέει ψέματα και ποιος λιγότερα ψέματα. Δεν μπορεί κανείς να ξεχωρίσει πια το ψέμα από την αλήθεια και εγώ προσθέτω ότι ψήγματα και μόνο ψήγματα περιέχει της αλήθειας ο κάθε λόγος απ’ αυτούς που με ύφος υπερόπτη ξεστομίζουν στο κοινοβούλιο της κάθε χώρας ή και σε διάφορες ομιλίες τους. Φτάσαμε στο σημείο ή τουλάχιστον εγώ προσωπικά, όχι να μην εμπιστεύομαι πια κανέναν αλλά πολλές φορές να διερωτώμαι γιατί αφήνω την τηλεόραση ανοικτή και τους ακούω. Όλοι μιλάνε και λένε ότι θα καταβάλουν κάθε δυνατή προσπάθεια για την ευημερία των λαών και όλοι οραματίζονται ένα καλύτερο, και το τάζουν κιόλας, μέλλον. Χρόνια περιμένουμε και κάνουμε υπομονή οι Έλληνες ελπίζοντας πως κάποια στιγμή θα μπούνε τα πράγματα σε κάποια τάξη κι επιτέλους θα δούμε μιαν άσπρη μέρα που δυστυχώς δεν βλέπω να ροδίζει αυτή η πολυπόθητη αυγή. Θα τιμωρηθούν όλοι οι κλέφτες, λένε μερικοί, που καταχράστηκαν τον ιδρώτα του ελληνικού λαού εδώ και δεκαετίες αλλά κάπου σκαλώνει η όλη προσπάθεια και δυστυχώς ελάχιστοι απ’ τους καταχραστές έχουν τιμωρηθεί μέχρι αυτή τη στιγμή που γράφω αυτές τις αράδες. Δισεκατομμύρια έχουν – λένε – ορισμένοι στις ξένες τράπεζες κι άλλοι ξαναλένε και μάλιστα με έμφαση, ότι ήρθε πλέον η ώρα που θα πληρώσουν. Δεν ξέρω αν πλησιάζει αυτή η ώρα ή αν βρίσκεται ακόμα πολύ μακριά. Τώρα αν έχει έρθει αυτή τη πολυπόθητη ώρα δεν το γνωρίζω και αν έχουν εντοπιστεί αυτοί που καταχράστηκαν τον πλούτο των φτωχών. Καλό θα ήταν να κατονομασθούν αυτοί οι «κύριοι», όχι για τίποτα άλλο, αλλά επιτέλους να πιστέψουμε ότι κάτι σοβαρό γίνεται προς αυτή την κατεύθυνση.
Άλλοι πάλι από άλλες πλευρές λένε ότι οι τωρινοί δεν έχουν το σθένος και τη θέληση ή ακόμα πως δεν είναι άξιοι όσο είναι αυτοί, να κάνουν πράξη το ζητούμενο από το λαό. Και δεν είναι τίποτα άλλο το ζητούμενο από τον ταλαίπωρο λαό εκτός από το αυτονόητο, να συλληφθούν οι καταχραστές, όποιοι κι αν είναι αυτοί και να πληρώσουν.
Κι ερωτώ ως απλός Έλλην πολίτης, ποιοι είναι εκείνοι που τους επέτρεψαν να κλέψουν τα λεφτά του κράτους και κατ’ επέκταση των φτωχών ανθρώπων; Γιατί δεν τους πιάσατε τότε που τα έκλεβαν; Και μη μου πείτε «κύριοι» ότι δεν τους γνωρίζατε και προσπαθείτε τώρα να τους εντοπίσετε για να πληρώσουν; Εδώ θα προσθέσω κάτι δικό μου, όταν αφήσεις το πουλί που είναι μέσα στο κλουβί σκόπιμα να πετάξει ανοίγοντας την πόρτα του, δεν με πείθεις ότι τώρα που έχει φύγει πια προσπαθείς να το συλλάβεις και μάλιστα ότι για να το πετύχεις αυτό καταβάλεις φιλότιμη προσπάθεια. Όχι κύριοι, δεν σας πιστεύω. Λέτε ψέματα. Κι ορισμένοι από εσάς συνειδητά μάλιστα. Κοιτάξτε λίγο τον φτωχό κι ανήμπορο άνθρωπο, τον μικροσυνταξιούχο, που κάθε τόσο του κουτσουρεύετε την πενιχρή σύνταξη του. Έχουμε έρθει, τουλάχιστον εγώ στο σημείο να περπατώ στους δρόμους και να παραμιλάω, κάνοντας λογαριασμούς που να πρωτοπληρώσω. Και δεν το κρύβω, είμαι ένας από τους συνταξιούχους που παίρνω διπλάσια σύνταξη από άλλους συνταξιούχους. Πηγαίνετε στη θέση εκείνων που έχουν παιδιά να σπουδάσουν ή κορίτσια για παντρειά. Σκεφτείτε τους άνεργους που ζουν με την σύνταξη των παππούδων και των γιαγιάδων. Οι άνθρωποι όχι μόνο παραμιλούν αλλά έχουν «λαλήσει» κατά το κοινώς λεγόμενο. Τώρα θα μου πείτε ποιος είναι ο κατεξοχήν υπεύθυνος για την κατάντια μας αυτή. Εκείνο που σίγουρα πιστεύω είναι ότι δεν φταίει ο λαός. Τελειώνοντας θέλω να σας επισημάνω «κύριοι», ότι έχετε φέρει τους Έλληνες να μοιάζουν σαν μια βαρκούλα, όπως και στην αρχή του σημερινού άρθρου μου αναφέρω, μετά από τον πόλεμο του 1940, την Κατοχή και τον εμφύλιο σπαραγμό στη συνέχεια, που ήλπιζε ότι επιτέλους θα βρει κάποιο απάνεμο λιμανάκι ν’ αράξει, σε γαληνεμένα και ήσυχα νερά. Δυστυχώς όμως πάλι εσείς οι ηγέτες σιγά – σιγά τον ρίξατε στο πέλαος και  μάλιστα με ανίκανους καπεταναίους και όλοι ξέρουμε ότι το πέλαος δεν ησυχάζει ποτέ. Οι φουρτούνες είναι κάτι που το επισκέπτονται συνέχεια και του ταράζουν τα νερά, με αποτέλεσμα να βολοδέρνει ακυβέρνητη στ’ απύθμενα βύθια του και στην υγρή κι απρόβλεπτη υγρή του έρημο. Να μας λείπουν τέτοιου είδους καπεταναίοι, τους δοκιμάσαμε. Άλλους καπεταναίους θέλουμε κι αυτό επιζητούμε. Θέλουμε καπεταναίους και ηγέτες που να είναι καπεταναίοι αποφασισμένοι για όλα και πάνω απ’ όλα να οδηγήσουν την μικρή βαρκούλα στο πολυπόθητο λιμάνι που αποζητάει να βγει. Προσέξτε όμως, καπεταναίους ναι, αλλά όχι δοκιμασμένους. Δεν τους εμπιστευόμαστε ή τουλάχιστον εγώ δεν τους εμπιστεύομαι. Δεν θέλουμε ηγέτες κατασκευασμένους. Δεν θέλουμε ηγέτες σαν εκείνους που όργωναν την Ελλάδα με διάφορα πολυτελή αυτοκίνητα τάζοντας στους ξυπόλητους γεωργούς και φτωχούς ανθρώπους ότι θα του δωρίσουν παπούτσια να οργώνουν τα χωράφια όχι ξυπόλητοι πια και το χειρότερο τους ανάγκαζαν να τους χειροκροτάνε και τους περήφανους που δεν έσκυβαν το κεφάλι τους έστελναν στα ξερονήσια για να μην ακούγεται η φωνή τους. Σίγουρα υπάρχουν ικανοί ηγέτες. Ανέκαθεν οι Έλληνες σε πολύ δύσκολες στιγμές εύρισκαν τους κατάλληλους και την τελευταία στιγμή τη βαρκούλα την έσωναν. Αυτούς τους καπετάνιους θέλουμε και να είστε σίγουροι κύριοι ότι κάποια στιγμούλα θα τους εντοπίσουμε. Τώρα που βγήκαμε από τα μνημόνια η αλήθεια είναι ότι εγώ προσωπικά άρχισα, όχι για μένα αλλά για τα παιδιά μου και πολύ περισσότερο για τα εγγόνια μου, να πλάθω πάλι όνειρα. Μη μου τα σκορπίσετε πάλι στους τέσσερις ορίζοντες.