Στις εφημερίδες της πόλης μας διαβάσαμε το πρωινό της 15.4.2015 πως ο ιδιαίτερα αγαπητός μας φίλος και συνεπαρχιώτης Γιάννης Μάρκου Κλωνιζάκης, ο πρώην δήμαρχος Χανίων, ο «αντιστασιακός των χρόνων της Δικτατορίας του 1967», μας έφυγε στα 74 του χρόνια για την Ανω Κρήτη!
Λύπη, πικρία και βαθύς ο αναστεναγμός μας για ό,τι διαβάσαμε παραπάνω, αν και δεν ήταν τελείως αναπάντεχο, αφού μαθαίναμε πως τελευταία δυσκολεύονταν τα πράγματα… Ετσι· το μοιραίο ήρθε, διαψεύδοντας τις όποιες ελπίδες είχαμε όλοι, για καλή έκβαση της ασθένειας του φίλτατου Γιάννη.
Οι εφημερίδες μας κάλυψαν, υπερκάλυψαν σωστότερα, το μοιραίο. Τα “Χανιώτικα νέα”, που κρατάτε στα χέρια σας, με πρωτοσέλιδο την επομένη, 16/4 και στο εσωτερικό τους άλλες δύο ολόκληρες σελίδες, παρουσίασαν το συγκλονιστικό νέο στους αναγνώστες τους.
Και την επομένη, 17/4, τα ίδια, ενώ στο φύλλο τους της 18/4, ο αποχαιρετισμός στον πατέρα μας», των υιών του, Μάρκου και Μιλτιάδη, ράγισε καρδιές!..
*** * ***
– Σήμερα, ύστερα από σαράντα μέρες από το φευγιό του “Ολύμπιου” των αντιστασιακών χρόνων του 1967, Γιάννη Μ. Κλωνιζάκη, πόσα, αλήθεια είναι, που έχουμε χρέος να θυμούμαστε, από το πέρασμά του απ’ τη ζωή. Ασφαλώς εμείς, αναγκαστικά, γνωρίζουμε λίγα. Κι απ’ αυτά όμως τα ελάχιστα, ορθώνεται στις συνειδήσεις μας ένας τέλειος άνθρωπος, ένας γνήσιος Κρητικός, ένας αγονάτιστος αγωνιστής, ένας θαυμάσιος αγωνιστής, ένας θαυμάσιος οικογενειάρχης, σύζυγος, πατέρας· και βέβαια ένας συνεπέστατος επαγγελματίας πολιτικός μηχανικός!
Για όλ’ αυτά είχε ρίζες, είχε παιδεία, είχε σωστά πρότυπα γεναρχών, γονέων.
– Μνεία σύντομη, ο Κλωνιζαντώνης από τη Σκλαβοπούλα (1866 – 1951). Δάσκαλος από το 1893 σε πολλά χωριά του Νομού μας. Χειροτονείται ιερέας το 1903 στον Σάσαλο και υπηρετεί σαν παπάς και δάσκαλος εκεί ως το 1912.
Κατατάσσεται εθελοντής στο Σώμα Κων/νου Μάνου, πολεμά γενναία για την απελευθέρωση της Ηπείρου, τραυματίζεται βαριά στη μάχη στο Μπιζάνι, 1913, νοσηλεύεται στο στρατ. Νοσοκομείο Κέρκυρας ένα εξάμηνο. Αποθεραπεύεται και ξαναγυρίζει στην Ηπειρο, στον Τακτικό Στρατό, υπό τον Λ. Συνανιώτη.
Απολύεται, 1913, και ξαναγυρίζει στον Σάσαλο σαν παπάς και δάσκαλος. Το 1918, μετατίθεται στον Βατόλακκο.
Πεθαίνει το 1951 και κηδεύεται με στρατιωτικές τιμές, ενώ τιμάται και με τον Αργυρό Σταυρό του Σωτήρα!
– Η απαραίτητη, μνεία μας επίσης, στον αείμνηστο πατέρα του Γιάννη, τον Μάρκο Κλωνιζάκη, τον σωστό οικογενειάρχη, τον μετρημένο άνθρωπο, τον επιτυχημένο εργατικότατο δάσκαλο, που είχα την τύχη, νέος δάσκαλος εγώ, να γνωρίσω στο 2ο Δημ. Σχ. Χανίων και δεν ξεχνώ τις ωραίες “σελινιώτικες” συζητήσεις μας…
Κι ερχόμαστε στον αείμνηστο γιο του, τον Γιάννη, που γεννήθηκε στα Χανιά το 1940.
Μετά το Δημοτικό και το Γυμνάσιο πέτυχε στο Χημικό τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών. Διέκοψε όμως σύντομα και εγγράφεται στο Εθν. Μετσόβιο Πολυτεχνείο που ήταν και τ’ όνειρό του.
Φοιτητής ων εκλέγεται στο Συμβούλιο Κρητών Σπουδαστών (1961 – 1963) ταμίας και αντιπρόεδρος. Ταυτόχρονα στον Σύλλογο Σπουδαστών Ε.Μ.Π. γεν. γραμματέας.
Πολιτικός μηχανικός στην Αθήνα νυμφεύεται τη Θεοδώρα (Δώρα) Μπερζοβίτη, πτυχιούχο Παντείου. Απέκτησαν δυο γιους, τον Μάρκο και τον Μιλτιάδη.
Συμμετέχει στην απόπειρα κατά του δικτάτορα Παπαδόπουλου, με τον Αλεξ. Παναγούλη, συλλαμβάνεται δυστυχώς τον Αύγουστο του 1968 για την παραπάνω δράση του που οργάνωσε η οργάνωση: “Ελληνική Αντίσταση”, της οποίας ήταν ηγετικό στέλεχος με τον Αλ. Παναγούλη.
Ηταν μάλιστα αρχηγός της ομάδας “Λαϊκές Αντιστασιακές Ομάδες Σαμποτάζ”, τμήμα της “Ελλ. Αντίστασης”.
Ανακρίνεται και βασανίζεται απάνθρωπα στο ΕΑΤ/ΕΣΑ. Η περίπτωσή του μάλιστα έφτασε ως την “Υποεπιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων”.
Το Στρατοδικείο τον καταδίκασε σε 24 χρόνων κάθειρξη ως συναρχηγό στην απόπειρα και φυλακίζεται στον Κορυδαλλό, στην Αίγινα, στην Κέρκυρα. Και φυλακισμένος συνεχίζει να βοηθά συγκρατουμένους του ν’ αποδράσουν, οπότε ξανακαταδικάζεται μαζί με τον Γ. Μοράκη ως συνεργός απόδρασης κρατουμένων (των Αλ. Παναγούλη, Ζαμπέλη κ.ά.), βαρύτατα.
Με την αμνηστεία του 1973, δηλ. ύστερ’ από 5 χρόνων φυλάκισή του, αποφυλακίζεται από την Κέρκυρα.
Μέλος ενεργό του Δ.Σ. των Αντιστασιακών από τότε! Εργάζεται, πλέον, ως πολιτικός μηχανικός στα Χανιά. Εκλεγμένο μέλος της Δ.Ε. του ΤΕΕ Δυτ. Κρήτης.
«Στην πολιτική ακολουθεί τον Σοφ. Βενιζέλο στην Ενωση Κέντρου από τη σύστασή της. Οι ιδέες του και ο τρόπος δράσης του πάντα ξεκάθαρες. Αγωνίζονταν για μια Ελλάδα ανεξάρτητη στη χάραξη της εξωτερικής της πολιτικής, με έναν λαό πραγματικά απαλλαγμένο από τα δεσμά των πολλαπλών καταπιέσεων. Πάντα πιστός στις αρχές του δημοκρατικού σοσιαλισμού· και έτσι πολιτεύτηκε με την ΕΔΗΚ».
Το 1978 εκλέγεται δήμαρχος Χανίων για τα χρόνια: 1979 – 1982. Και τα 4 χρόνια της δημαρχ. θητείας του με είχε άμισθο συνεργάτη στα πολιτιστικά, στην έκδοση του ετήσιου λευκώματος του Δήμου, στους εορτασμούς των επετείων της Μάχης της Κρήτης κ.ά.
Αξέχαστη η συνεργασία μας, που συνεχίστηκε και κατά τη θητεία του στη Νομαρχία.
Το ήθος του αξέχαστου Γιάννη, το πλατύ χαμόγελό του, η εργατικότητα και η πάντα αμείωτη ειλικρίνειά του, θα μένουν για πάντα στη μνήμη μας!
Το φτωχικό μας αυτό σημείωμα θα το κλείσουμε με μια φράση παλιά, δημοσιευμένη στα “Χαν. νέα” της 19/8/1979, από ανακοίνωση της τότε ΕΣΔΗΝ Χανίων της οποίας ο αείμν. Γιάννης ήταν γεν. γραμματέας της Κεντρικής της Επιτροπής και δήμαρχος Χανίων.
Εγραφαν, λοιπόν, μεταξύ των άλλων: «…Σαν σήμερα 18 Αυγούστου 1968, δηλαδή πριν από 11 χρόνια, η “στυγερή χούντα” συνέλαβε τον αγωνιστή Γιάννη Κλωνιζάκη, για τη συμμετοχή του στην ιστορική απόπειρα δολοφονίας κατά του δικτάτορα Παπαδόπουλου…
Προικισμένος με απαράμιλλο θάρρος, σταθερός και προσηλωμένος στις αρχές και τις ιδέες του ο Γιάννης Κλωνιζάκης στάθηκε πάντα αγωνιστής και πάντα ο υπερήφανος φυλακισμένος του Κορυδαλλού. Η αγωνιστικότητα και ο αδάμαστος χαρακτήρας του ήταν μόνιμα χαρακτηριστικά του!». Τα μετάδωσε στα παιδιά του! Τα κληροδότησε στην κοινωνία που υπηρέτησε με συνέπεια. Γι’ αυτό δεν ξεχνιέται· και γι’ αυτό θα ’ναι η μνήμη του αιωνία! Και το ήθος του, καθ’ όλη την επί γης παρουσία του, το κουράγιο στην πονεμένη του οικογένεια! Αξέχαστε Γιάννη, δεν θα σε λησμονήσουμε ποτέ! Να ’σαι βέβαιος!
