Επανάσταση με αιτία*
«Τέσσερις δεκαετίες μετά τη φοιτητική εξέγερση που άνοιξε τον δρόμο για τη Μεταπολίτευση, το μήνυμα του Πολυτεχνείου αντέχει. Απέναντι σε κάθε προσπάθεια παραχάραξης, αναθεωρητισμού ή ψευδεπίγραφων διδαγμάτων. Το “Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία” είναι ένα σύνθημα με ιστορικά χαρακτηριστικά και διαχρονική ισχύ.
Δεν μπορεί όμως να κατεβαίνει, στο πεζοδρόμιο των αγανακτισμένων ως σλόγκαν επαναστατικότητας.
Οτιδήποτε άλλο, ταιριάζει στη γνωστή ρήση περί τραγωδίας και φάρσας».
…Φέτος, συμπληρώνονται τα σαράντα χρόνια από την εξέγερση…
Από τη νέα Ιστορική τιμή των νέων ανθρώπων, των φοιτητών και ελπίδων της πατρίδας!
Απλωσαν τη φλόγα τους, την εκφρασμένη μαχητικά, για Ελευθερία, για Δικαιοσύνη, και την πύκνωσαν στο σύνθημα “Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία” “κι έκαψαν” τις συνειδήσεις στην θερμήν ιερότητα του αγώνα!
Στον αγώνα τους, προσπόρισαν τη συμμετοχή τους διανοούμενοι, καλλιτέχνες, εργαζόμενοι, χειρόνακτες…
Κόσμος πολύς, κόσμος φτωχός στην εμβληματική πύλη, και μέσα στον χώρο των συντελέσεων…
Κόσμος πολύς, που πήρε τον δρόμο προς τα νιάτα, με νερό, με τρόφιμα, με φάρμακα, με κουράγιο, και ρούχο ζεστό, να σκεπάσει γλυκά την παγωμένη ανάγκη…
Αλλά και κόσμος που άνοιξε με κίνδυνο σοβαρό, την πόρτα και την αγκαλιά του, να προστατέψει τον κατατρεγμένο της απειλής θανάτου… Τον “Αγωνιζόμενο Χριστό” του Νοέμβρη…
Κι ο συνειρμός με πάει στον πατέρα του τρυφερού μικρού Διομήδη του δεκαεφτάχρονου, από τους πρώτους νεκρούς της εφιαλτικής νύχτας…
Περιγράφοντας ο πονεμένος πατέρας την κατάρρευσή του, μπροστά στο άπνοο κεχριμπαρένιο σπλάχνο του, ακούει λέει, τον αξιωματικό της χούντας.
«“Τι προβλήματα μας δημιουργούν κι αυτά τα παιδιά…”
Ηταν η εκδοχή του, κι η στάση του στην οδύνη μου…».
«Ενθυμούμαι ακόμη την Κίττη Αρσένη, (έφυγε πρόσφατα) στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, ιδιαίτερα ντελικάτη και εύθραυστη σαν πορσελάνη, με συναισθηματική και συνειδησιακή φόρτιση, να τονίζει τρέμουσα…
«…Μια αίσθηση, φοβερή, ανυπόφορη, είναι να σκέφτεσαι, τι έχει υποστεί -από τα βασανιστήρια- το ίδιο σου το κορμί…».
Φέτος, σήμερα που γράφω, στο ωραίο αφιέρωμα των “Χανιώτικων Νέων” που επιμελήθηκαν ο Γιώργος Κώνστας και η Ελένη Φουντουλάκη, μου άρεσαν πολύ οι αφηγήσεις και οι θέσεις των παλιών αγωνιστών, θα σταθώ όμως, σε μια συγκλονιστική τρυφερότητα.
Του Αντώνη Γκαζή γνωστού για τον αντιδικτατορικό του αγώνα. Ανακαλεί, λοιπόν, τις μνήμες του.
«…Στον “κύκλο με την κιμωλία” είχα μείνει όρθιος για πολλές ώρες θυμάμαι… Τότε είχε γεννηθεί η κόρη μου και για να μείνω όρθιος, σκεφτόμουν: “Μην πέσω, γιατί θα μου πέσει το μωρό”… Ετσι έλεγα. Αλλά κάποια στιγμή, δεν άντεξα, λιποθύμησα και όταν ξανά άνοιξα τα μάτια, βρέθηκα στο κρεββάτι του κελιού»… Σ’ ένα τόσο ρεαλιστικό και σκληρό τοπίο, “αναπαύεται” και τονώνει, η γλυκύτητα της αγάπης, ενός μωρού…
Μόνο αυτές οι ελάχιστες αναφορές στα Σαράντα (Πολυτέχνεια) καράτια αυτής της Τιμής, όπως εσώθηκε κατά την περίοδο των σημαντικών γεγονότων, και όπως διασώθηκε όλο αυτό το διάστημα των τεσσάρων δεκαετιών!
Δεκαετιών ανθεκτικών, στις πάσης φύσεως “διασαλεύσεις” όπως είναι πάντα και πρέπει να είναι, τα ωραία καθέκαστα των κοινωνικών αγώνων, που αγιάζει το εθελούσιον της προσφοράς με διαβάθμιση· έστω και με διαβάθμιση, εκείνου που έδωσε, ένας έκαστος.
Ανησυχία, αγωνία, φυλάκιση, υγεία, βασανιστήρια, ακεραιότητα, θάνατο!
Τους ευχαριστούμε.
*(εισαγωγή από το αφιέρωμα των Νέων)
«Οι φοιτητές έδωσαν μια ηρωϊκή, μάχη, για τη δημοκρατία, η οποία αποτελεί σημείο αναφοράς για τη νέα γενιά και ολόκληρη την ελληνική κοινωνία…
Κατάφεραν να κερδίσουν παλλαϊκή αποδοχή και το σεβασμό κάθε πολίτη».
Κάρολος Παπούλιας
