Η σάρκα του ξωτικού

Μύρο του θεάτρου των στιγμών, των αφημένων στην ψευδαίσθηση. Ανυπόστατη γαλήνη. Αντικαθρεπτισμός του έλους, το χαμένο νερό της θλίψης. Ένα γερμένο φύλλο ενός πλάτανου που έχασε την αιωνιότητά του. Στιγμές που ζητούν το άλλο. Στιγμές που δεν είναι. Που έχουν, αλλά δεν είναι.
Όταν είσαι στην έρημο, καραδοκούν οι έφιπποι Βεδουίνοι του “εντός”, ντυμένοι τα μέλανα βλέμματά τους. Και μια χαμένη κανέλα ζευγαρώνει με τα μοσχοκάρφια από κρυμμένες αρχαίες αγορές.
Μην απαντάς. Απλώς ρώτα. Τον κλέφτη Ανεμο της Αυγής που συχνάζει στα καπηλειά του δειλινού και μεθά με τους Ερωντες πλανεμένων αστερισμών.
Μετά ένα καθαρτήριο δάκρυ, φερμένο από ταξιδιάρικα πουλιά που αποδημούν, ζητώντας τις Αλήθειες της Νεραντζιάς.
Αρωμα που αναδύεται όταν πληγωθεί η γαλήνη.