Την εποχή της ∆εκαετίας 1950-60 ,ως χωριατόπαιδο και εργάτης σε χειρονακτικές βαριές εργασίες, πιάναµε δουλειά στις εφτά (7) το πρωί της ∆ευτέρας και σκολνούσαµε, το µεν χειµώνα 5.30 µ.µ. το απόγευµα, το δε καλοκαίρι εφτά (7) το βράδυ.
Η πορεία αυτής εργατικής περιόδου ήταν από το πρωί της ∆ευτέρας µέχρι την Παρασκευή το απόγευµα. Το δε Σάββατο από το πρωί στις εφτά µέχρι τρείς το απόγευµα. Οπότε σταµατούσαµε για να φάµε κάτι ,να πλυθούµε και να αλλάξουµε ρούχα, για να πάµε να συναντήσουµε το αφεντικό.
Όπως γίνεται αντιληπτό οι εργατοώρες πάρα πολλές και ως εκ τούτου και η κούραση σε ένα εφηβικό σώµα, µετά από υπερβολική εργασία, είχεν ως συνέπεια τη µείωση των δυνάµεων καθώς και άλλων δραστηριοτήτων. Πολλές φορές δε συνοδεύονταν και από αίσθηµα αδυναµίας και σωµατικής και ψυχικής εξάντλησης.
Η εργασία είχε µια ώρα το µεσηµέρι καθισιό για να φάµε ό,τι µας είχε βάλει µέσα στο βουργιάλι η µάνα µας και µετά πάλι συνεχή εργασία .
Όταν δε το αφεντικό παρατηρούσε κάποιον, που σταµατούσε την εργασία του, για να πάρει µια ανάσα ,του φώναζε άσχηµα ….. ,δηλαδή τον απειλούσε . «∆εν είσαι για εργάτης !!!»
Εφώναζε δε στο Μάστορα- καπετάνιο τον λέγαµε, ,τον αρχηγό όλων µας και του έλεγε : «Εκείνονε τονέχεις κανακεµένο; Αυτός είναι κακοτερένιος»
Ο µάστορας, τι να έκανε κι αυτός, εργάτης ήταν, αλλά πιο έµπιστος του αφεντικού, επαρέτα, δήθεν διαολισµένος ,τη δουλειά του και έτρεχε προς το µέρος του κακοτερένιου, για να τον απειλήσει.
Μα κι αυτός κουρασµένος ήταν και αντί να τον µαλώσει, του έλεγε λόγια τρυφερά γιατί κι αυτός κοπέλια είχε.
«Ο κακοµοίρης ο κακοτερένιος» του φώναζε: Μάστορα καλικοτρίµατα, (πληγές από τα παπούτσια), έχω στο (µ)πόδα µου ,αλλά για χατίρι σου εγώ θα κουβαλώ τσι λάσπες και τα µπετά ΞΥΛΟΠΗΤΟΣ!!!
«ΤΟ ΦΙΛΟΤΙΜΟ ΚΑΙ Ο ΚΑΛΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΣΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΟΥΣ»
Θυµούµαι λοιπόν ένα Σάββατο, εξασθενηµένος όπως ήµουν, µε πλησιάζει ο αρχηγός και µου λέει:
Νικολιό -Παιδί µου κάµε λίγο καερέτι µα Σαββάτο είναι σήµερα!
Εµείς βέβαια όλα τα κοπέλια, που κουβαλούσαµε µε τους γκαζοντενεκέδες τη λάσπη ή το µπετόν στον ώµο µας ,στο τρίτο και τέταρτο όροφο ,πάνω στις ξύλινες σκάλες ,όσο νέοι και να είµαστε κουραζόµαστε πολύ γιατί η δουλειά ήταν και βαριά,σκληρή και έπρεπε γρηγορα να περατψθεί. Βλέπεις το ρήξιµο µιας ταράτσας µε γκαζοντενεκέδες δεν σε περιµένει ::::.
Μόλις λοιπόν µου είπε αυτά ο µάστροΓιώργης πολύ χάρηκα και του φώναξα:
«Σάββατο να’ ναι µάστορα κι ας είναι χίλιες ώρες»
Αλλά και ο µάστορας ,χάριν αστειότατος, µου απάντησε: Θα ‘ρθει όµως Νικολιό και η ∆ευτέρα, να σου πάρει ο διάολος τον πατέρα»… Καθ όµοιον εκφραστικό τρόπο προήλθε η φράση: ΣΑΒΒΑΤΟ ΝΑ ΄ΝΑΙ ΜΑΣΤΟΡΑ ΚΙ ΑΣ ΕΙΝΑΙ ΧΙΛΙΕΣ ΩΡΕΣ. Σήµερα βέβαια η φρασηαυτή δεν ισχύει .αυτή βγηκε την εποχή εκείνη,γιατι σήµερα δεν ισχύσει ,επειδή όπως έγραψα παραπάνω το Σάββατο, µετά το τέλος της ‘βδοµαδιάτικης εργασίας τρέχαµε στο γραφείο του αφεντικού γιατί γινόταν οι πληρωµές και θα είχαµε χρήµατα και για την οικογένεια και για µια παρέα µε φίλους το Σαββατόβραδο, αλλά και την εποµένη ηµέρα που ήταν η ΚΥΡΙAΚΗ της ξεκούρασης.
