«Με το σαξόφωνο εκφράζομαι. Είναι το μοναδικό ίσως όργανο που μπορεί να δείξει τον πόνο, τη θλίψη, τη χαρά, ακόμα και τον έρωτα. Μπορώ να πω μάλιστα πως “μιλάω” καλύτερα με το σαξόφωνο παρά με τα λόγια. Το σαξόφωνο είναι η φωνή μου».
Aν δεν ήταν Κερκυραίος θα ήθελε να είναι Κρητικός. Αγαπά να διαβάζει και αυτή είναι η μόνιμη παρότρυνσή του προς τους νέους: «να διαβάζετε, να μην σταματάτε να διαβάζετε». Προσηνής και χαμηλών τόνων, ο Γιώργος Κατσαρός, μίλησε στις “διαδρομές”, λίγο πριν από το ρεσιτάλ που έδωσε στο Ιστορικό Καφέ Κήπος, το βράδυ του περασμένου Σαββάτου, ανήμερα της γιορτής των ερωτευμένων.
Είστε άοκνος. Σινεμά, θέατρο, εμφανίσεις… Πού οφείλεται όλη αυτή η ενεργητικότητα; Είναι η μουσική που σας “κινεί” ή είναι θέμα ανθρώπου, ιδιοσυγκρασίας;
Είναι λίγο και από τα δύο. Είμαι άνθρωπος που δεν μου αρέσει να μένω στάσιμος, αγαπώ τη μουσική, εκφράζομαι μέσα από αυτή, αλλά από την άλλη, είναι και η ίδια η μουσική που μου δίνει ώθηση και με “τραβά” να συνεχίζω, να δημιουργώ. Και να σου πω και κάτι: όταν έχεις σπουδάσει μουσική, και διαβάζεις διαρκώς και ενημερώνεσαι, δεν γίνεται να μην είσαι δραστήριος. Υπάρχουν τόσοι τομείς για να ασχοληθεί κανείς. Η μουσική μπορεί να σε κρατήσει στην επικαιρότητα εφ’ όρου ζωής και ως σπουδαστή και ως ερμηνευτή – καλλιτέχνη. Διαβάζεις πώς γράφει ο συνθέτης, πώς εκτελεί ο σολίστας και ανοίγονται νέοι δρόμοι και προοπτικές. Διάβασμα, αυτό είναι το “κλειδί”. Αλλά βέβαια, όλο αυτό προϋποθέτει και να έχεις σπουδάσει μουσική. Σήμερα παρατηρείται το φαινόμενο, νέα παιδιά να περνούν για μερικούς μήνες από το Ωδείο, και επειδή παίζουν καλά κάποια ακόρντα, να γίνονται διάσημοι. Αυτά τα παιδιά, όταν η “μόδα” τους περάσει, δεν θα μπορούν να κάνουν τίποτα. Δεν θα έχουν τις βάσεις.
Το σαξόφωνο είναι ένα πολύ ιδιαίτερο όργανο. Και πάντως ένα όργανο που δεν “πολυβλέπαμε” στην Ελλάδα. Πώς μπήκε στη ζωή σας;
Ξεκίνησα να μαθαίνω μουσική σε ηλικία 7 ετών. Το σαξόφωνο το έβλεπα και το λάτρεψα μέσα από ταινίες του ξένου κινηματογράφου. Βέβαια πριν από το σαξόφωνο, έμαθα βιολί, πιάνο, προσπάθησα να παίξω τρομπέτα, αλλά η τρομπέτα δεν “ταίριαξε” στα χείλη μου. Ετσι είπα στον δάσκαλό μου «θέλω σαξόφωνο». Είμαι ο πρώτος που έκανε δίσκο με σόλο σαξόφωνο στην Ελλάδα.
Και είστε ανάμεσα στους 10 καλύτερους σαξοφωνίστες παγκοσμίως. Στην Αμερική σας συμπεριέλαβαν στον δίσκο με τους 10 καλύτερους του κόσμου. Σωστά;
Οταν πήγα στην Αμερική, την πατρίδα της τζαζ, έκανα κάτι αρκετά ιδιαίτερο, και αυτό ήταν νομίζω που “μάγεψε” τους Αμερικανούς. Επαιξα τζαζ με το σαξόφωνο “πατώντας” πάνω στην ελληνική παραδοσιακή μουσική. Το άκουσμα ήταν για εκείνους και γνώριμο, λόγω της τζαζ, αλλά και “εξωτικό”. Οταν λοιπόν ξεκίνησαν να φτιάχνουν τον δίσκο με τους 10 καλύτερους σαξοφωνίστες του κόσμου, συμπεριέλαβαν και εμένα. Από ολόκληρη την Ευρώπη διάλεξαν δύο. Ο ένας ήμουν εγώ.
Εχετε εγκαινιάσει 11 μουσικά σχολεία σε ολόκληρη την Ελλάδα.
Πιστεύω πολύ στον θεσμό του Μουσικού Σχολείου, θεωρώ πως είναι μια εξαιρετική διέξοδος για τα παιδιά, αφού μέσα σε αυτά τα σχολεία υπάρχουν όλα: και τα μαθήματα και η μουσική. Δηλαδή το παιδί δεν χρειάζεται να τρέχει σε Ωδεία για να μάθει ένα μουσικό όργανο. Μέσα από το σχολείο, μαθαίνει και την τρέχουσα ύλη, και μουσική. Είναι -για μένα- ένας σπουδαίος θεσμός που εύχομαι να διατηρηθεί και να ανθίσει. Επιπλέον, μέσα από τα σχολεία αυτά “βγαίνουν” πολλοί μελλοντικοί καλλιτέχνες που έχουν σπουδάσει τη μουσική. Παιδιά που μπορείς να τους δώσεις μια παρτιτούρα και να τη διαβάσουν κατευθείαν χωρίς πρόβλημα. Εξίσου σημαντικό είναι πως μέσα από τα Μουσικά Σχολεία άρχισαν δειλά-δειλά να “βγαίνουν” και παιδιά που παίζουν παραδοσιακά όργανα. Οργανα που για κάποιο λόγο έμεναν στο “περιθώριο”, τα περιφρονούσανε. Τώρα θα βρεις μουσικούς που παίζουν πολύ ωραίο σαντούρι, για παράδειγμα.
Πενήντα και πλέον χρόνια μουσικής παρουσίας. Υπάρχει κάποια στιγμή, που αγαπάτε ιδιαίτερα; Που θα… ευχόσασταν να τη ζήσετε ξανά; Κάποια συνεργασία, τη δημιουργία ενός κομματιού, μια εμφάνιση, έναν δίσκο… Κάτι που σας συγκίνησε, σας άγγιξε, κάτι με ιδιαίτερο φορτίο στην μνήμη σας;
Είναι τόσα πολλά… Ομως τώρα που το λες, υπάρχει κάτι, ναι.. Η πρώτη ηχογράφηση που έκανα με το σαξόφωνο, με τον “ερωτικό” του Μάνου Χατζηδάκι. Ηταν μια εμπειρία πολύ δυνατή, πολύ έντονη, υπήρχε κάτι στην ατμόσφαιρα… Ακόμα και τώρα που το θυμάμαι πάλι, ήταν πραγματικά πολύ ιδιαίτερη, μοναδική στιγμή.
“Θα σε πάρω να φύγουμε”. Μια παράσταση που έκανε ρεκόρ εισιτηρίων. Ο κόσμος αγαπά την επιθεώρηση, πάντα την αγαπούσε. Γιατί δεν υπάρχει σήμερα επιθεώρηση στην Ελλάδα;
Γιατί δεν υπάρχουν θεατρικοί επιχειρηματίες όπως παλιά. Γιατι μια επιθεώρηση, χρειάζεται ορχήστρα, και τα τελευταία χρόνια στα θέατρα χρησιμοποιούν play back. Εχουν τη μουσική, και άρα “γλυτώνουν” τα χρήματα που θα έδιναν στην ορχήστρα. Το “Θα σε πάρω να φύγουμε” όντως έκανε ρεκόρ εισιτηρίων, 106.000 κόσμου ήρθε να δει την παράσταση στο Badmington. Ομως οι σημερινοί επιχειρηματίες φοβούνται να πάρουν το ρίσκο για μια τέτοια παράσταση και προτιμούν την εύκολη λύση.
Είναι μόνο το οικονομικό ρίσκο ή φοβούνται και για την ποιότητα; Γιατί, κακά τα ψέματα τα σημερινά τραγούδια είναι λίγο… fast food. Σήμερα γίνονται επιτυχία, αύριο ξεχνιούνται. Τα δικά σας τραγούδια, τα τραγούδια των ανθρώπων της γενιάς σας, όχι μόνο συνεχίζουν να υπάρχουν για δεκαετίες, αλλά είναι πάντα αγαπημένα και επίκαιρα.
Αυτό είναι αλήθεια. Στην εποχή μας, έπρεπε, για να γράψεις ένα τραγούδι, να κουραστείς πολύ. Ο,τι τραγούδι και να ήταν αυτό. Σκέψου ότι έγραψα το “κικιρίκου” για τη Βλαχοπούλου, επειδή ήθελε ένα τραγούδι αστείο, για πλάκα. Και το “κικιρίκου” ακόμα και σήμερα όποτε το παίζουμε ο κόσμος το τραγουδάει με χαρά και το ευχαριστιέται. Τα περισσότερα τραγούδια τότε, “έβγαιναν” μέσα από τις ταινίες, τον κινηματογράφο, και την επιθεώρηση. Και τα δημιουργούσαμε με πολλή δουλειά και κόπο και μεράκι. Και φυσικά, χρωστάμε πάρα πολλά στον Ελληνικό Κινηματογράφο γιατί βοήθησε αυτά τα τραγούδια να αντέχουν στον χρόνο και να αγαπηθούν από πολύ κόσμο.
