1ος όροφος:
Τα ξυπνητήρια θα έπρεπε κανονικά να είχαν στην πλάτη τους σημείωση, σαν αυτή που υπάρχει στα πακέτα των τσιγάρων ή των σπίρτων: Μακριά από παιδιά. Αλλά κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει. Τα ξυπνητήρια επιμένουν κάθε πρωί στην αλάνθαστη υπενθύμιση της ώρας έγερσης. Σε μια καλύτερη κοινωνία τη δουλειά που κάνουν τα ρολόγια θα έπρεπε να αναλαμβάνουν οι γονείς. Θα μπορούσαν πιθανά να μπαίνουν στα ανήλικα δωμάτια, διαβάζοντας μικρή παράγραφο από βιβλία που αξίζει τον κόπο να διαβάσει κανείς υψηλόφωνα. Ή με ένα τραγούδι. Ή με τον εθνικό ύμνο μιας μακρινής υπερήφανης χώρας που ποτέ δεν ξεκίνησε πόλεμο. Αλλά οι γονείς δεν έχουν χρόνο για τέτοιες δουλειές. Eχουν τις δικές τους, που σχεδόν πάντα απαξιώνουν. Οι γονείς δεν έχουν χρόνο να βρουν χρόνο, παρότι δεν είναι τίποτα άλλο από κατασκευαστές χρόνου. Ετσι τα παιδιά μαθαίνουν να ξυπνούν όχι από την ανάγκη του σώματος να κινητοποιηθεί. Ούτε από τον ήλιο που μπαίνει απ’ το παράθυρο. Ούτε από τον γείτονα που αποφάσισε στις 7:30 να κάνει επανάσταση καθιστικού, μετακινώντας αντίκες των οποίων κληρονόμησε τον όγκο και ποτέ την αισθητική. Ξυπνούν από ψηφιακά μονοσύλλαβα, που μοιάζουν με νότες μηχανημάτων εντατικής που τους επαναφέρουν στην πραγματικότητα μιας μέρας καινούργιας. Κι έχουν κάτι καλό τα παιδιά. Πολύ νωρίς το πρωί, γνωρίζουν τι είναι αυτό που δεν θέλουν. Δεν θέλουν τη μυρωδιά της οδοντόπαστας καθώς μπερδεύεται με τον καλοκουρδισμένο μεταβολισμό τους. Το πρωινό που απέχει έτη φωτός από τα πρωινά που καταβροχθίζουν αγαπημένοι ηθοποιοί σε εξ ίσου αγαπημένες ταινίες. Δεν θέλουν τον δημοσιογράφο που καδράρει το αξιέπαινο ξενύχτι του στην οθόνη, μόνο και μόνο για να μαθευτεί ο χρόνος αντίδρασης της πυροσβεστικής σε μια φωτιά που ξέσπασε αδιευκρίνιστα μακριά απ’ το κρεβάτι τους. Δεν θέλουν την πρώτη ώρα μαθήματος, το άηχο χαμηλοτάκουνο παπουτσάκι που φορά η φιλόλογος, το λαδάκι της τυρόπιτας του τρίτου διαλείμματος, τον Οκτώβρη που το παίζει Αύγουστος και βολεύει μόνο τους αργόσχολους. Κυρίως δεν θέλουν να ξέρουν μόνο τι δεν θέλουν.
2ος όροφος:
Πράγματα απλά. Ο Ουρανός στον Κριό δημιουργεί συνθήκες συναισθηματικής ανάκαμψης, το αβοκάντο μπορεί να απογειώσει την οποιαδήποτε πράσινη σαλάτα, ο ηθοποιός που μιλά για τη ζωή του είναι καλός γιατί είναι ωραίος γκόμενος, ο καιρός σύμμαχος εκδρομών, αλλά κάτι μέσα της την ταλαιπωρεί. Πιθανά γιατί από τον δεύτερο δεν βλέπει τον ουρανό, οι πράσινες σαλάτες της προκαλούν εντερική δυσφορία, ο σύζυγος είναι καλός αλλά όχι ωραίος γκόμενος και ο καιρός εκνευριστικά καλός για κάποιον που του απαγορεύεται να σχεδιάσει εκδρομές. Κατά τα άλλα… καλά.
3ος όροφος:
Αποφάσισε να τα παρατήσει όλα και να γράψει ένα βιβλίο. Ετών σαράντα, αλλά μαλωμένος με τους αριθμούς. Γνωρίζει ότι ο κόσμος σταμάτησε να διαβάζει βιβλία, αλλά ανέκαθεν ήταν εκτός μόδας. Έχει την κρυφή επιθυμία, η νοικοκυρά του δεύτερου να μην γίνει ποτέ αναγνώστρια του βιβλίου του. Λίγο μετά, ζαλισμένος από τις αναθυμιάσεις του ψητού που ροδοκοκκινίζει ακριβώς κάτω από το πάτωμα της τουαλέτας του, μετονομάζει την επιθυμία του σε κακία ελλείψει έμπνευσης, κλείνοντας αποφασιστικά το παράθυρο του φωταγωγού.
4ος όροφος:
Αποφασισμένος αναποφάσιστος. Ξεφύλλισμα εφημερίδας. Ο,τι μένει τελικά είναι μελάνι στα ακροδάχτυλα. Από κει θα μεταφερθεί στον διακόπτη του φωτός, στη φρεσκολακαρισμένη επιφάνεια της τραπεζαρίας, στο λευκό χερούλι του ψυγείου. Ολα τα κόμματα είναι ίδια, όλοι οι πολιτικοί είναι ίδιοι, όλες οι ειδήσεις είναι ίδιες. Ιδιος κι αυτός με τα παιδιά του πρώτου, τη νοικοκυρά του δεύτερου, τον γραφιά του τρίτου. Ιδιος, απαράλλαχτος και αποτελεσματικά μόνος.
5ος όροφος:
Ο παπάς. Η ουράνια γαλήνη του ρετιρέ. Το μαύρο σημάδι που υπενθυμίζει την προδιάθεση της πολυκατοικίας για κάθε είδους αμαρτία. Το ράσο που οριοθετεί το κρέμασμα των λουλουδιών έξω απ’ τα κάγκελα της βεράντας. Η θλίψη του Επιταφίου, τα χαρμόσυνα μηνύματα Αγίας Γραφής, τα σαρανταήμερα νηστείας. Ολα μαζί σε ενιαία κουζίνα και καθιστικό, με δύο ευάερα υπνοδωμάτια και τυφλό μπάνιο. Σχεδόν τυφλό για την ακρίβεια. Πρέπει να υπολογιστεί και το μικρό παράθυρο που βγάζει στον φωταγωγό. Που ταράσσεται κατά καιρούς από ξυπνήματα μαθητών, επιδόσεις πρωινών νοικοκυρών, παύσεις συγγραφέων και αποφασιστικές κατάρες μιας προαναγγελθείσας κακοτυχίας.
