Για να χτίσουµε υγιείς σχέσεις, χρειάζονται δύο άνθρωποι που µεγαλώνουν και εξελίσσονται µαζί -µε ανοιχτή, ειλικρινή επικοινωνία, κατανόηση και σεβασµό στη µοναδικότητα του καθενός.
Όταν αλλάζεις εσύ, αλλάζουν και οι σχέσεις σου
Όταν αρχίζουµε να σεβόµαστε τον εαυτό µας, τότε έλκουµε ανθρώπους που µας σέβονται. Όταν αναγνωρίζουµε την αξία µας, µπορούµε να δούµε και να εκτιµήσουµε κι εκείνους που τη βλέπουν και τη σέβονται.
Όταν ο ρόλος γίνεται ταυτότητα
Συχνά, χωρίς να το καταλαβαίνουµε, παίρνουµε ρόλους µέσα στις σχέσεις µας.
Μπορεί να έχεις συνηθίσει να είσαι αυτός/αυτή που:
φροντίζει,
διορθώνει,
αναλαµβάνει ευθύνες για όλους.
Και τότε, σχεδόν φυσικά, συνδέεσαι µε ανθρώπους που σου επιτρέπουν (ή απαιτούν) να διατηρείς αυτόν τον ρόλο. Αν εκείνοι δεν παίρνουν την ευθύνη για τον εαυτό τους, την παίρνεις εσύ — µέχρι που αυτό αρχίζει να σε βαραίνει.
Όταν η ισοτιµία ξενίζει
Ακόµα κι όταν βρεθείς σε µια σχέση όπου υπάρχει χώρος για ισοτιµία, µπορεί να νιώσεις άβολα.
Γιατί όταν έχεις µάθει να αγαπιέσαι µέσα από το “να δίνεις”, µπορεί να αναρωτιέσαι:
«Αν δεν φροντίζω… ποια είναι η θέση µου εδώ;»
Σε µια ισορροπηµένη σχέση, δε χρειάζεται να διορθώνεις τον άλλον. Αυτό όµως ίσως σε κάνει να νιώθεις εκτεθειµένος ή αβέβαιος. Ο ρόλος που σε έκανε να νιώθεις “χρήσιµος” δεν χρειάζεται πια. Και τότε γεννιέται ένας φόβος:
«Θα µε αγαπούν αν δεν είµαι απαραίτητος;»
«Ποιος είµαι, αν δεν ορίζοµαι απ’ όσα προσφέρω στους άλλους;»
Αυτές οι ερωτήσεις δεν είναι αδυναµία. Είναι σηµάδι βαθιάς αυτογνωσίας. Και είναι το πρώτο βήµα προς την αληθινή ελευθερία.
Αναρωτήσου µε ειλικρίνεια:
Πότε νιώθεις ότι πρέπει να “σώσεις” ή να “φροντίσεις” για να είσαι αποδεκτός/ή;
Ποια ανάγκη προσπαθείς να καλύψεις όταν δίνεις διαρκώς;
Πιστεύεις ότι η αξία σου εξαρτάται από το πόσο χρήσιµος/η είσαι για τους άλλους;
Θυµήσου:
∆εν χρειάζεται να αποδεικνύεις την αξία σου µέσα από το “δούναι”.
Έχεις δικαίωµα να πεις “όχι” χωρίς να νιώθεις ενοχές.
∆εν είναι δική σου ευθύνη να κουβαλάς τα βάρη των άλλων.
Η φροντίδα που δεν είναι αµοιβαία, δεν είναι αγάπη. Είναι εξάντληση.
Αν κάνεις ένα βήµα πίσω…
…παρατήρησε πώς αντιδρά ο άλλος.
Αν η σχέση “λειτουργεί” µόνο όταν εσύ προσφέρεις υπερβολικά, τότε κάτι δεν είναι ισορροπηµένο.
Ίσως να νιώσεις περίεργα, ίσως και άβολα. Το άγχος της αλλαγής είναι φυσιολογικό. Αντί να επιστρέψεις στον παλιό ρόλο, δοκίµασε να µείνεις λίγο στη νέα σου αλήθεια.
Μην βιαστείς. Η αναπροσαρµογή χρειάζεται χρόνο.
∆εν σταµατάς να είσαι δοτικός/ή. Μαθαίνεις απλώς να µην είσαι µόνο εσύ που προσφέρεις.
Σε µια ισότιµη σχέση, η φροντίδα και η προσφορά µοιράζονται.
∆εν χρειάζεται να “κουβαλάς” τον άλλον για να νιώσεις σηµαντικός/ή.
Μπορείς να ζητάς κι εσύ. Να ξεκουράζεσαι. Να δέχεσαι στήριξη χωρίς να νιώθεις αδύναµος/η.
Η αγάπη που δεν ζητά ανισορροπία για να υπάρξει…
είναι η πιο ελεύθερη µορφή αγάπης.
Η αλλαγή είναι πράξη θάρρους
Η µετάβαση σε τέτοιες σχέσεις δεν γίνεται από τη µια µέρα στην άλλη. Θέλει θάρρος, αλήθεια και τρυφερότητα προς τον εαυτό σου.
Αλλά το αποτέλεσµα είναι βαθιά απελευθερωτικό:
Σχέσεις που σε κρατούν, αντί να σε βαραίνουν.
Σχέσεις που βασίζονται στην αµοιβαία αγάπη – όχι στην ανάγκη.
Αν νιώθεις πως κουβαλάς περισσότερα απ’ όσα σου αναλογούν στις σχέσεις σου, ίσως ήρθε η ώρα να ρωτήσεις:
«Κι εγώ; Πού είµαι µέσα σε όλα αυτά;»
Ίσως εκεί ξεκινά η πιο ουσιαστική σχέση απ’ όλες – αυτή µε τον εαυτό σου.
*Η Αγγελική Μπολουδάκη είναι κοινωνική λειτουργός – ιδιώτης
