Κύριε διευθυντά,
Χανιά μια πόλη παραμύθι. Αγκαλιάζει την ομορφιά… Είναι η ομορφιά.
Μες στον κόρφο της δεν θέλει άλλους μαντρότοιχους άβατους για τον λαό με συρματοπλέγματα ξενοδοχείων τριών αστέρων πέντε και εκατό. Όχι, θέλει ζωντανούς χώρους τέχνης, δημιουργίας, εστίες πολιτισμού, για μια πιο ανθρώπινη ζωή.
Μια ζωή που μπορεί να μην αποδίδει υλικά κέρδη και αίγλη που πάνω αυτών των” αξιών” στηρίζονται οι εκάστοτε ισχυροί και κυβερνήτες οι οποίοι θεωρούν ότι χώροι κτήρια σαν τον λόφο Καστέλι και κάθε όμορφη σπιθαμή γης (άς θυμηθούμε τους αγώνες μας για τους Αγίους Αποστόλους…) τους ανήκει.
Έτσι με νόμους δικούς τους και αστυνόμους αρπάζουν και διαλύουν κάθε κίνημα αντίστασης που τους εμποδίζει στο έργο τους.
Γιατί ονειρεύονται την υλική χρησιμότητα το κέρδος και μόνο.
Σα να είναι χωράφια – βίλες του παππού τους χωρίς ίχνος συναισθήματος παζαρεύουν τα πάντα.
Λεηλατώντας και απογυμνώνοντας τον άνθρωπο από κάθε αξία για να μπορούν να τον σέρνουν σα μαριονέτα να τους εξυπηρετεί… […]
Αλλά αυτοί οι χώροι και οι τόποι είναι γεμάτοι από συναισθήματα έχουν ιστορία που συγκινεί και θυμίζει πως η ζωή είναι φευγαλέα και ετοιμόρροπη και πως το πιο σημαντικό δεν είναι το κέρδος αλλά το πνεύμα που αγωνίζεται με αξιοπρέπεια και δύναμη για μια ελεύθερη κοινωνία αγάπης, δικαιοσύνης, ισότητας… Και ξέρουμε όλοι καλά πως τίποτα μα τίποτα δεν ανήκει σε κανένα αλλά κάθε τι παίρνει ζωή και ανήκει στα χέρια αυτών που μπορούν να το αγαπήσουν πραγματικά.
Τόποι και χώροι όταν χρησιμοποιούνται για το κοινό καλό για την εξέλιξη και την καλλιέργεια της ομορφιάς… Την αλληλοστήριξη και την συνειδητή δημιουργική δράση κάνουν τη ζωή γιορτή δίνοντας ελπίδα στον παρόντα χρόνο… Βιώνοντας και εμψυχώνοντας μέσα από την δράση τους το όνειρο ενός κόσμου αλλού χαράς ελευθερίας αδελφοσύνης.
Μακάρι σ’ αυτά τα όμορφα εγκαταλελειμμένα κτήρια να μην χρειαζόταν να γίνει κατάληψη αφού θα είχαν ουσιαστικά αξιοποιηθεί από μέρος αυτών που όπως ισχυρίζονται τους ανήκουν.
Αλλά δυστυχώς τα άφησαν να ερημώσουν και να ταν μόνο αυτά…
Στη προκειμένη περίπτωση του κτηρίου στο λόφο Καστέλι όπου βρήκε καταφύγιο η συλλογικότητα (Ρόζα Νέρα), στην οποία μόνο θαυμασμός και σεβασμός θα ταίριαζε αφού για 16 ολόκληρα χρόνια μαζί με τον Βαρδή Τσουρη πραγματικά είχε μια μοναδική δράση ζωντανή εστία πολιτισμού με αξιοσημείωτη προσφορά σε όλα τα επίπεδα ζωής και δυναμικό τρόπο παρουσίας σε κάθε σημαντική στιγμή των πολιτικών πολιτιστικών εξελίξεων, δημιουργώντας τέχνη ζωής και ελεύθερες συνειδήσεις που αγωνίζονται για την μοναδική ιδέα: Ένας για όλους και όλοι για ένα.
Τα ξενοδοχεία και οι” δήθεν” χώροι πολιτισμού χτίζονται πάνω στις φωλιές των πουλιών αφού πρώτα κάψουν τα δέντρα που ανθίζουν την ψυχή μας..
Αφού ξεσχίσουν τα λουλούδια… και ισοπεδώσουν την κάθε δυνατή πνοή…
Νύχτες σκοτεινές πυρπολούν τα όνειρα της άνοιξης και με της εξουσίας τους την δύναμη ανοίγουν μάχες αναπότρεπτες…
Βαθείς λάκκους….
Αλλά στο τέλος μόνο αυτοί θα πέσουν μέσα
νικημένοι από την αδικία τους…
γιατί η ζωή είναι πιο δυνατή από τις επενδύσεις τους…
γιατί η ζωή είναι με το μέρος των καταπιεσμένων…
γιατί η ζωή
μόνο μ’ ελευθερία είναι ΖΩΗ
Μαρία Άιραμ
εικαστικός δημιουργός, ηθοποιός
