Εβραίοι και Αραβες
Εμείς είμαστε με αυτούς που αγωνίζονται και από τις δύο πλευρές «JEWS AND ARABES REFUSE TO ENEMUS». Για να επικρατήσει η Ειρήνη για να συνυπάρξουν Άραβες και Εβραίοι στη γη τους.
Τι σημαίνει πόλεμος και πού οδηγεί εμείς το ξέρουμε καλύτερα από τον οποιοδήποτε άλλο λαό, όταν μάλιστα έχουμε ζήσει έναν ΕΜΦΥΛΙΟ που σε θηριωδίες είναι η χειρότερη μορφή πολέμου, ιδιαίτερα μεταξύ αμάχων.
Γι’ αυτό δεν πρέπει να επιτρέπουμε να νεκρανασταίνονται οι Αρνητές του Ολοκαυτώματος και ο Αντισημιτισμός.
Ο μύθος του πολιτικού
Τελικά το 72% των Ελλήνων πιστεύει ότι η κρίση δημιουργήθηκε σκόπιμα από εξω-θεσμικά κέντρα. Ωραία!!
Μήπως σε μια επόμενη σφυγμομέτρηση της κοινής γνώμης θα πρέπει να ρωτηθεί πόσοι γνωρίζουν την ύπαρξη περιοδικών κρίσεων στον καπιταλισμό;
Και πιθανόν επειδή είναι δύσκολο να το γνωρίζουν. Ας ρωτηθούν πόσοι και τι γνωρίζουν για την κρίση του 1929.
Και αν γνωρίζουν ότι ήταν αυτή που καθόρισε και τη λειτουργία του συστήματος μέχρι και της μέρες μας.
Διαφορετικά θα πρέπει να πιστέψουμε ότι τελικά οι σύγχρονες κοινωνίες διαμορφώνονται και λειτουργούν με χαρτορίχτρες, αστρολόγους, καφετζούδες κ.ά. Που μας έχουν πείσει για την ύπαρξη «Γερμανικού Σχεδίου για την Αγορά της χώρας, αντί πινακίου φακής».
Αλλά τι διαφορά, υπάρχει με μια άλλη εμμονή του Αλέξη για «σχέδιο του ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ» που το διαφημίζει και στο εξωτερικό «για δημιουργία ζώνης φτηνού εργατικού δυναμικού στη νότια Ευρώπη με κατάργηση δημοκρατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων». Τελικά είμαστε πολύ ευάλωτοι σαν κοινωνία «σε συνωμοσίες και σχέδια».
Όταν μάλιστα μας απαλλάσσουν από τις ευθύνες μας. Είναι πολύ ελληνικό να λες για όλα φταίνε οι άλλοι. Διαφορετικά δεν θα υπήρχε το μέγα διακριτικό των νεοελλήνων που είναι ο εξαιρετισμός. Όμως αγαπητοί μου όλα είναι θέματα παιδείας.
Και δεν περιμένεις από την κυρά Κατίνα να έχει παιδεία σε στοιχειώδη ζητήματα οικονομικών. Όμως από ένα απόφοιτο Οικονομικής Σχολής το απαιτείς.
Όπως όταν λειτουργεί η ενημέρωση των ΜΜΕ βοηθά στη σωστή και αντικειμενική ενημέρωση του πολίτη, το ίδιο ισχύει και για τον πολιτικό. Δεν μπορεί να διεκδικεί την ψήφο του πολίτη πουλώντας μύθους και υποσχέσεις για αιτήματα που δεν έχουν καμιά επαφή με την πραγματικότητα.
Γι’ αυτό και ένας από τους σημαντικότερους από τους εν ζωή πολιτικούς αυτής της χώρας επιμένει στη ανάγκη ύπαρξης «σχεδίου» διότι διαφορετικά σε αντικαθιστούν οι άλλοι και τα γεγονότα σε προσπερνούν, αλλά τότε πλέον είναι αργά.
Κοινωνικές ανισότητες
«Οι νέες μεταρρυθμιστικές ιδέες είναι οι ίδιες εκείνες οι παλιές». Εύλογος ο τίτλος άρθρου του Πωλ Κρούγκμαν απαντώντας σε ένα ερώτημα «το κόμμα των Ρεπουμπλικάνων μπορεί να είναι το κόμμα των ιδεών»;
Για τον Αμερικάνο Νομπελίστα οικονομολόγο και κορυφαίο εκπρόσωπο των liberals το κεντρικό πολιτικό ζήτημα της αμερικανικής πολιτικής παραμένει το ίδιο εδώ και δεκαετίες. Οι φιλελεύθεροι – Δημοκρατικό Κόμμα – επιδιώκουν ένα δυνατό δίκτυο κοινωνικής ασφάλειας, χρηματοδοτούμενο από τη φορολογία των υψηλών εισοδημάτων.
Αντίθετα οι συντηρητικοί – Ρεπουμπλικανικό Κόμμα – αυτό το δίκτυ τους ενδιαφέρει πολύ λιγότερο και επιδιώκουν να μειώσουν τους φόρους στα υψηλά εισοδήματα.
Στο βιβλίο του «Η συνείδηση ενός προοδευτικού», εξιστορεί αναλυτικά τη στροφή με τη ρηγκανόμικς που αποτέλεσε και το τέλος της μεγάλης συναίνεσης που είχε επιτευχθεί με το New Deal μεταξύ Δημοκρατών – Ρεπουμπλικάνων στο Κράτος Πρόνοιας που χρηματοδοτούταν από τη φορολόγηση των υψηλών εισοδημάτων. Η περίοδο του Ρήγκαν, αλλά ιδιαίτερα του Μπους του νεότερου και της συντηρητικής κινηματικής δεξιάς – The tea party – οδήγησαν στην καταστροφή του κατώτερου τμήματος της μεσαίας τάξης και στην αύξηση των ανισοτήτων μεταξύ του πλουσιότερου 1% των Αμερικανών με του υπόλοιπου που είχε σαν αποτέλεσμα εκτός της κατάρρευσης του κράτους πρόνοιας, στην επιστροφή όσο αφορά τις κοινωνικές ανισότητες πριν την κρίση του 1929 στη λεγόμενη «επίχρυση εποχή». Τα μπρος πίσω δεν χαρακτηρίζουν κάποιες μόνο περιοχές, αλλά το σύνολο του ανεπτυγμένου καπιταλιστικού κόσμου. Όπως αναλυτικά περιγράφει στο βιβλίο του «Το Κεφάλαιο στο 21ο αιώνα» ο Γάλλος οικονομολόγος Τόμας Πικετί που καταλήγει στο βασικό συμπέρασμα «οι ανισότητες στον κόσμο δεν ήταν τόσο μεγάλες όπως σήμερα από την εποχή των βασιλιάδων και απατεώνων βαρόνων».
Αυτές οι ανισότητες δεν χαρακτηρίζουν μόνο τις χώρες σε κρίση. Αλλά είναι ένα φαινόμενο πλέον συστημικό των χωρών του ανεπτυγμένου χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού. Ποιος θυμάται την προσπάθεια του σοσιαλιστή Ολάντ να φορολογήσει με συντελεστή 70% τα πολύ μεγάλα εισοδήματα και τις αντιδράσεις; Τόσο από τη δικαιοσύνη που κήρυξε αντισυνταγματικό τον νόμο όσο και τους Γάλλους ολιγάρχες που απειλούσαν το Γαλλικό κράτος ότι θα φυγαδεύσουν τα κεφάλαιά τους εκτός χώρας. Ποιος θυμάται τον Γάλλο ηθοποιό Ζεράρ Ντεπαρτιέ που αρνήθηκε τη Γαλλική υπηκοότητα διαμαρτυρόμενος για τον νόμο και παίρνοντας τη Ρωσική για να μεταφέρει τα κεφάλαιά του; Ποιος νομίζετε ότι ήταν ο οικονομικός σύμβουλος του προέδρου της Γαλλίας; Ήταν ο Τόμας Πικετί που το βιβλίο του έχει τεράστια απήχηση ιδιαίτερα στις Η.Π.Α.
Όμως μέσα από τα ίδια τα γεγονότα, φαίνεται και κάτι άλλο. Ότι αν δεν υπάρξουν πολιτικές κινήσεις από τις κυβερνήσεις σε παγκόσμιο επίπεδο δεν μπορεί να αντιμετωπιστούν οι ανισότητες. Κάποιοι πολιτικοί ιδιαίτερα στη χώρα μας που νομίζουν ότι μπορεί να σκιαμαχούν από μόνοι τους με ανεμόμυλους και να καταγγέλλουν, θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν, χωρίς τους συσχετισμούς των δυνάμεων, τίποτα δεν είναι εφικτό. Το παράδειγμα του Ολάντ το αποδεικνύει.
*artemakism@ameksa.gr
