» Μέσα κοινωνικής δικτύωσης, δημοτικές εκλογές και πολιτικές λιτότητας
Εν όψει των δημοτικών εκλογών
Στον τοπικό ΣΥΡΙΖΑ προσπαθούν να μετατρέψουν την κορυφαία στιγμή των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών σε αγώνα μνημονιακών και αντιμνημονιακών δυνάμεων. Με πρωτοφανή μέσα και μεθόδους καταστρατηγούν κάθε έννοια τοπικής και κοινωνικής αυτονομίας και επιχειρούν με γνωστές σταλινικές μεθόδους τη δημιουργία κινήσεων που χειραγωγούνται και ελέγχονται από το κόμμα για να μετατρέψουν όχι μόνο τις εκλογές, αλλά και τους φορείς της τοπικής αυτοδιοίκησης, σε εφαλτήρια κατάληψης από την «υπό αναμονή κυβέρνηση» της εξουσίας.
Τα προβλήματα στα τοπικά – περιφερειακά συστήματα σαν δομές αποκεντρωμένων θεσμών του κράτους, όχι μόνο δεν πρέπει να ταυτίζονται με την εκτελεστική εξουσία και διοίκηση του κεντρικού κράτους, αλλά επίσης θα πρέπει να λειτουργούν ανεξάρτητα της κεντρικής εξουσίας, όσα προβλήματα και αν εμφανίζει το υφιστάμενο σύστημα τοπικής και περιφερειακής αποκέντρωσης της χώρας μας. Ο προγραμματισμός, η διοίκηση και η λειτουργία των τοπικών & περιφερειακών συστημάτων πρέπει να έχουν τη δικιά τους αυτόνομη λειτουργία και ανάπτυξη. Θα πρέπει να στηρίζονται στην κινητοποίηση όλων των ενδογενών πόρων με στόχο την αξιοποίηση των συγκριτικών τους πλεονεκτημάτων. Αυτοί οι δύο παράγοντες πρέπει να καθορίζουν τη χωροταξική οργάνωση του χώρου, τις αναγκαίες υποδομές, τις αναπτυξιακές προτεραιότητες μέσω ενός σχεδίου μακροπρόθεσμης στρατηγικής ανάπτυξης δεκαετούς ορίζοντα. Είναι γνωστό ότι η Κρήτη είναι η μεγαλύτερη τουριστική αγορά της χώρας που αυτή είναι που καθορίζει τις προτεραιότητές μας σε επίπεδο Τοπικής και Περιφερειακής Αυτοδιοίκησης.
Δεν μπορώ να αντιληφθώ τη σωστή κατά τα άλλα επισήμανση του στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ κ. Μπαλτά (ΒΗΜΑ της Κυριακής) για την ανάγκη «βίαιης προσαρμογής» και ωρίμασης του κόμματος του ΣΥΡΙΖΑ, όταν σήμερα διεκδικεί την κατάργηση του σχεδίου «Καλλικράτη» στους Δήμους και τη μετατροπή των εκλογών των αποκεντρωμένων φορέων Τοπικής – Περιφερειακής Αυτοδιοίκησης σε αγώνα Μνημονιακών – Αντιμνημονιακών δυνάμεων;
Κρίση και Λιτότητα
Ο πρώτος που μίλησε για “δίκαιη λιτότητα” ήταν ο μεγάλος ηγέτης του ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος Ενρίκο Μπερλιγκουέρ. Τότε είχε χαρακτηριστεί σαν αιρετική άποψη που συγκλόνισε τους δογματικούς κομμουνιστές ανά τον κόσμο και ιδιαίτερα εκείνους του Σοβιετικού μπλόκου. Ήταν η περίοδος της δεύτερης μεγάλης πετρελαϊκής κρίσης της δεκαετίας του ’70 η οποία είχε οδηγήσει την Ιταλία στη χειρότερη οικονομική της κρίση μετά τον πόλεμο. Η αριστερά της ευθύνης, που ήταν τότε πραγματικά το ΙΚΚ, χωρίς φιοριτούρες και λαϊκισμούς, είχε βγει μπροστά, παρά τις δυσκολίες και τη στρατηγική της έντασης και αποσταθεροποίησης του πολιτικού συστήματος της χώρας μέσω της τρομοκρατίας και είχε προτείνει ένα ρεαλιστικό οικονομικό πρόγραμμα αντιμετώπισης της κρίσης, με δύο βασικούς άξονες: την εθνική συνεννόηση ή «ιστορικό συμβιβασμό» όπως είχε ονομαστεί και τη δίκαιη λιτότητα που θα επιμεριζόταν σε όλες τις κοινωνικές τάξεις και την εργατική τάξη που ήταν η μεγάλη δεξαμενή ψηφοφόρων του. Να τι σημαίνει υπεύθυνη Αριστερά(!)
Σε αντίθεση στη χώρα μας και παρά το γεγονός ότι έφτασε έστω και συντεταγμένα στο χρεοστάσιο για την πλειοψηφία των δυνάμεων της αριστεράς η ΕΥΘΥΝΗ καταλήγει σε μια ΜΑΓΙΚΗ ΣΥΝΤΑΓΗ ότι τάχα θα μπορούσε να βγάλει τη χώρα από την κρίση ΧΩΡΙΣ ΛΙΤΟΤΗΤΑ! Με τα γνωστά εθνολαϊκιστικά κλισέ «εκτός τους αριθμούς υπάρχουν και οι άνθρωποι» οδήγησε με την ανευθυνότητά της τη χώρα σε πλήρες αδιέξοδο, σε αγαστή συνεργασία με τη δεξιά (περίοδο Ζάππεια 1, 2 κ.λπ.). Με αποτέλεσμα να μην υπάρξει όντως δίκαιη λιτότητα και τα σπασμένα της κρίσης να τα φορτώνονται μισθωτοί, συνταξιούχοι και τμήματα της μεσαίας τάξης. Απορρόφηση σχεδόν του συνόλου της ανεργίας από τον ιδιωτικό τομέα σε δόξα του δημόσιου και των διαφόρων «ευγενών» συντεχνιών και η εσωτερική υποτίμηση να οδηγήσει στη μείωση του κόστους εργασίας, αλλά όχι στη μείωση των τιμών, στη φορολόγηση μισθωτών και συνταξιούχων, από τη μια μεριά και στη συνέχιση της φοροδιαφυγής από την άλλη.
Η ΕΥΘΥΝΗ είναι η μέγιστη πολιτική πράξη που ιστορικά οδηγεί τις κοινωνίες στην πρόοδο. Και είναι η μόνη επαναστατική πράξη, η οποία κάνει ακόμα επίκαιρη της φράση του Καμύ «ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΩ ΑΡΑ ΥΠΑΡΧΩ»(!)
